.

.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΡΤΗΣ

Ιερ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜ. ΖΩΗΣ

.

……….Το χωρίο Κεντρικό Άρτης είναι κοντά στον Άραχθο ποταμό. Το αποτελούν έξι αραιοκατοικημένοι συνοικισμοί, που απέχουν ο ένας από τον άλλο τρία ως έξι χιλιόμετρα. Οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους χίλιους κι είναι φτωχοί γεωργοί. Στο Κεντρικό —άλλοτε Νησίστα —γεννήθηκε ο π. Γεώργιος Ζώης από γονείς φτωχούς αγρότες το 1882. Αγαπούσε την Εκκλησία κι ήθελε να προσφέρει τον εαυτό του στην διακονία της. Τελείωσε την Ιερατική Σχολή Άρτης το 1910, νυμφεύθηκε και το 11 χειροτονήθηκε κι ανέλαβε την εφημερία τού χωρίου του.

……….Ο π. Γεώργιος αναδείχθηκε άξιος ιερεύς. Εκτελούσε ευσυνείδητα τα ιερατικά του καθήκοντα. Κι ήταν βοηθός πολύτιμος των ενοριτών του στην οικοδόμηση χριστιανικής ζωής. Τους παρότρυνε σε ανελλιπή κι ευλαβή εκκλησιασμό. Δεν παρέλειπε ποτέ να κηρύττει τον λόγο τού Θεού. Μουσικός καλός και καλλίφωνος συντελούσε στο να δημιουργείται ευχάριστη ατμόσφαιρα στην εκκλησία. Είχε πλούσια βιβλιοθήκη γιά τον πνευματικό του ανεφοδιασμό. Μα και στις υλικές ανάγκες των ενοριτών του ερχόταν πρόθυμος αρωγός. Έτσι δίκαια αμείβοντάς τον ο Μητροπολίτης τον έκαμε το ‘40 πνευματικό, λειτούργημα πού ήσκησε με φόβο Θεού. Μα και οικογενειάρχης άριστος παρουσιάσθηκε ο π. Γεώργιος. Απέκτησε έξι παιδιά που τα μεγάλωσε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Τα εμόρφωσε και τα έδωσε χρήσιμα μέλη στην κοινωνία και στο Έθνος.

‘……….Όταν ήρθε ο κομμουνισμός, δεν άργησε να χαρακτηρίσει τον π. Γεώργιο ως τον υπ’ αρ. 1 εχθρό του. Αμέσως τον προέγραψαν και ζητούσαν την ευκαιρία. Τον έπιασαν τον Μάιο του ‘43. Με ζωηρή επέμβασή τους τα παιδιά του κατόρθωσαν να τον απελευθερώσουν. Αλλ’ ο π. Γεώργιος δεν εδέχθηκε ν’ απομακρυνθεί από την ενορία του, όπως τον συμβούλευαν. Έτσι στις 6 Δεκεμβρίου τού ίδιου έτους οι κομμουνισταί τον έπιασαν πάλι. Τον έφεραν δεμένο στους Ναζαίους. Εκεί κατ’ απαίτηση των κατοίκων, λειτούργησε γιά τελευταία φορά. Μετά το Ευαγγέλιο μίλησε στο εκκλησίασμα που γέμιζε ασφυκτικά τον Ναό. Διασώθηκαν μερικοί από τούς τελευταίους λόγους τού π. Γεωργίου.

……….—«Παρακαλώ όλους σας, είπε ανάμεσα σε άλλα, να προσέξετε τους λόγους μου πού ίσως είναι οι τελευταίοι. Να βαδίζετε πάντα τον δρόμο τον οποίον ήνοιξε ο Χριστός. Προσέχετε. Θα έλθει καιρός που θα παρουσιασθούν ανάμεσά σας λύκοι άγριοι με ένδυμα προβάτου γιά να σάς παραπλανήσουν και να σάς παρακινούν στο κακό».

……….Τέλος, ατενίζοντας την εικόνα τού Χριστού, είπε με δάκρυα: «Σε ικετεύω, Κύριε, τελευταία φορά απευθύνων τας δεήσεις μου από το ιερό τούτο μέρος, να συγχωρήσεις τα αμαρτήματά μου».

……….Μετά την λειτουργία, οι συνοδοί του αντάρτες δεν τον άφησαν νά’ ρθει σ’ επαφή με κανένα. Τον έφεραν στη Χόσεψι, όπου ήταν το εκτελεστικό απόσπασμα τού ΕΛΑΣ. Άρχισαν τα μαρτύρια και οι εξευτελισμοί. Η πέννα δεν μπορεί να τα περιγράψει. Από το ξύλο και τις κακώσεις οι σάρκες του έγιναν πληγές. Εσάπισαν κι έπεφταν στο χώμα. Κι αυτοί να συνεχίζουν. . .

……….Μήνας κράτησε το μαρτύριό του. Ως τις 18 Μαρτίου τού ‘44. Τότε τον μετέφεραν τάχα στο Καρπενήσι γιά να τον δικάσουν. Στον δρόμο ο αντάρτης που τον συνώδευε τον έσπρωξε σε μιά χαράδρα. Αυτή ήταν η δίκη του. Μ’ αυτό τον τρόπο πέθανε ο π. Γεώργιος Ζώης, σε μιά ερημιά κοντά στο Μοναστήρι Σπηνιάς. Τα νερά τού ποταμού που έρεαν στο βάθος, παρέσυραν πιό πέρα το τίμιο σκήνος τού ιερέως. Το έμαθαν οι δικοί του κι ήρθαν και το έθαψαν κρυφά σ’ έναν παλιό νερόμυλο.

……….Στις 14 Σεπτεμβρίου τού ‘47 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του στην Φτέρη Κεντρικού Άρτης. Κλήρος και λαός έκαμαν συγκινητική υποδοχή στα ιερά λείψανά του. Τον έθαψαν με πολλές τιμές σε μνημείο που είχαν κάμει τα παιδιά του πίσω από το Άγιο Βήμα στον Ναό τής Αγίας Παρασκευής, κοντά στην πλατεία.

***

Ἐπιμέλεια κειμένου:  « Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο »

Πηγή: Το έργο τού Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, «Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1942-1949.»

Γι' αὐτό, τῶν ἱερέων ποὺ ἐμαρτύρησαν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἔθνος τους,  ἄς εἶναι ἡ μνήμη αἰωνίᾳ.