.
.
……….Τὸ 1908 στὴν Σάμο, εἶχε κορυφωθεῖ ἡ σύγκρουση τοῦ Θεμιστοκλῆ Σοφούλη καὶ τοῦ σαμιακοῦ λαοῦ ποὺ ἐπάξια ἐκπροσωποῦσε, μὲ τὸν φιλότουρκο ἡγεμόνα Ἀνδρέα Κοπάση, ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας ἦταν ἡ ἐξορία καὶ ἡ θανατικὴ καταδίκη τοῦ Σοφούλη ἀπὸ τὸ ἡγεμονικὸ καθεστώς.
……….Στὴν Ἀθήνα ὁ Σοφούλης ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ Μακεδονικὸ Κομιτάτο, ἀφοῦ τότε Σαμίους καὶ Μακεδόνες ἕνωνε ὁ κοινὸς πόθος γιὰ τὴν ἐθνική ἀποκατάσταση. Ἡ συνεχιζόμενη φιλοτουρκικὴ πολιτικὴ τοῦ Κοπάση εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἀπόφαση γιὰ τὴν ἐκτέλεσή του ἀπὸ μαχητὲς τοῦ Μακεδονικοῦ Κομιτάτου, ἡ ὁποία ὑλοποιήθηκε, ὅπως εἶναι γνωστό, στὶς 9 Μαρτίου 1912, ὁδηγῶντας τὰ σαμιακὰ πράγματα ἕνα βῆμα πιὸ κοντὰ στὴν ποθητὴ ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα, ὑπόθεση γιὰ τὴν ὁποία εἶχαν ἀγωνιστεῖ σθεναρὰ γενιὲς Σαμίων, ἤδη ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821 καὶ τοῦ Λογοθέτη Λυκούργου.
……….Ἐκτελεστὴς τοῦ Κοπάση ὑπῆρξε ὁ Σταῦρος Μπαρέτης, ὁ ὁποῖος στὴν συνέχεια τραυματίστηκε, διέφυγε προσωρινά, τελικὰ συνελήφθη καὶ ἐκτελέστηκε, ἄν καὶ οἱ ἡγεμονικὲς ἀρχὲς τῆς ἐποχῆς ὑποστήριξαν πὼς ὑπέκυψε στὰ τραύματά του”.
……….Ὁ Μπαρέτης θὰ ἦταν παράλογο νὰ ἔρθει στὴν Σάμο μόνος του, χωρὶς κάποιον σύντροφο ποὺ θὰ τὸν στήριζε καὶ θὰ τὸν βοηθοῦσε. Ὁ σύντροφος αὐτός, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ Ἀρχεῖα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα, ἦταν ὁ ἀγωνιστὴς καὶ πατριώτης ὁπλαρχηγὸς Ἀθανάσιος Σταυρούδης.