.
.
.Τὸ πρόγραμμα τοῦ Νεοτουρκικοῦ κομιτάτου καὶ ὁ «πολιτισμὸς» τῶν νεότουρκων.
«Γιάγμα, γιάκιν, κεσίν» (ὰρπᾶξτε, κᾶψτε, σφᾶξτε).
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΙΖΛΑΡΗ
Ἐπιτ.Λυκειάρχου, Φιλολόγου
Πολλοὶ εἶναι οἱ διωγμοὶ τῶν Ἑλλήνων τῆς Θρᾲκης, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὅλων τῶν Ἑλλήνων, σ’ ὅλες τὶς περιόδους τῆς μακρόχρονης τουρκικῆς σκλαβιᾶς (1453-1923).
Οἱ διωγμοὶ ὅμως τῶν ἐτῶν 1914-1918, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο καὶ τοῦτο, γιατὶ οἱ τοῦρκοι ἀπ’ ἀφορμὴ τοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους 1912-1913 καὶ στὴν συνέχεια τοῦ Α΄Παγκοσμίου πολέμου (1914-1918), καθοδηγούμενοι κι ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς μισέλληνες ἀξιωματικοὺς Φὸν Γκόλτς καὶ Φὸν Λίμαν, κατάστρωσαν καὶ ἐφάρμοσαν ἐξοντωτικὸ πρόγραμμα κατὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Θρᾲκης (καὶ ὄχι μόνο τῆς Θρᾲκης).
.Οἱ διωγμοὶ τῶν Χριστιανῶν τῆς Θρᾳκικῆς Χερσονήσου καὶ τῆς περιοχῆς Καλλίπολης.
Ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τοῦ Α΄Βαλκανικοῦ πολέμου (12 Ὀκτωβρίου 1912) τοὺς χριστιανοὺς τῆς Θρᾳκικῆς Χερσονήσου καὶ τῆς περιοχῆς Καλλίπολης τοὺς εἶχε καταλάβει φόβος καὶ τρόμος, γιατὶ διαδιδόταν ἔντονα ὅτι θὰ γίνονταν σφαγὲς ἀπὸ τὸν τουρκικὸ στρατὸ καὶ τοὺς τούρκους πρόσφυγες (Βοσνίας – Ἐρζεγοβίνης) ποὺ κατέβαιναν ὁμάδες – ὁμάδες ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ τῆς Θρᾲκης. Ὀρδὲς ἀτάκτου στρατοῦ ποὺ περνοῦσαν καὶ περιφέρονταν στὴν Καλλίπολη, ἐνέσπειραν μεγᾶλο φόβο. Ὅταν τοὺς ρωτοῦσαν σὲ ποιὸ τάγμα ἀνήκουν ἔλεγαν:
«Μπὶζ κασὰπ ταμπουρουΐζ μπὶρ χαφτὰ ζαφινδὰ γκιαουρλαρὶ ἔψιν κεσετζέϊζ» =
(ἐμεῖς ἀνήκουμε στὸ τάγμα τῶν σφαγέων. Μέσα σὲ μιὰ βδομάδα ὅλους τοὺς γκιαούρηδες θὰ τοὺς σφάξουμε).
Ὁ τουρκικὸς στρατὸς ποὺ νικήθηκε στὸν Α΄Βαλκανικὸ πόλεμο (1912) , μετὰ τὴν ἥττα τοῦ βουλγαρικοῦ στρατοῦ στὸ Β΄ Βαλκανικὸ πόλεμο (Ιούνιος 1913), ἔκανε προέλαση χωρὶς μάχη μέσα στὴ Θρᾲκη μὲ τὸ σύνθημα «Γιάγμα, γιάκιν, κέσιν» (ὰρπᾶξτε, κᾶψτε, σφᾶξτε). Ἔτσι ἐπιδόθηκε στὴν ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνικοῦ στοιχείου.
Ὁ πόλεμος διευκόλυνε τοὺς τούρκους στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ προγράμματός τους γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν Ἑλλήνων.
Χωριὰ ἀποτεφρώθηκαν, ἱερεῖς καὶ γυναικόπαιδα ἀτιμάσθηκαν καὶ κατακρεουργήθηκαν καὶ πληθυσμοὶ ὁλόκληροι σώθηκαν μόνο μὲ τὴν φυγή.
Εἶναι ἐπίσημα ἀποδειγμένο ὅτι οἱ ἀξιωματικοὶ τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ μὲ σαλπίσματα διέταζαν τοὺς στρατιῶτες νὰ λεηλατοῦν, νὰ καῖνε καὶ νὰ σφάζουν τοὺς χριστιανικοὺς πληθυσμούς.
Αὐτὸ ἦταν τὸ πρόγραμμα τοῦ Νεοτουρκικοῦ Κομιτάτου, ποὺ ἄρχισε νὰ ἐκτελεῖται εὐθὺς μὲ τὴν ἐπιδρομὴ τῶν βαζιβουζούκων (ἀτάκτου τουρκικοῦ στρατοῦ) καὶ τὴν συγκρότηση σωμάτων ἐλεύθερων σκοπευτῶν ἀπὸ τούρκους χωρικούς, ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς πρόσφυγες μουσουλμάνους ἀπὸ τὴν Βοσνία καὶ Ἐρζεγοβίνη ποὺ ἐγκαταστάθηκαν σὲ κτήματα Ἑλληνικῶν χωριῶν(…) Ὁ πόλεμος ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὸν ἐκτοπισμὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Θρᾳκικῆς Χερσονήσου, ἐνῶ ὁ πραγματικὸς λόγος ἦταν ἡ προγραμματισμένη ἐξόντωσή του.
Τὸ Δεύτερο ρεῦμα διωγμῶν καὶ μετανάστευσης, ποὺ ἦταν καὶ τὸ μεγαλύτερο, σημειώθηκε μετὰ τὴν ἔκρηξη τοῦ Βαλκανικοῦ πολέμου (1913) ὅταν οἱ Βούλγαροι προχώρησαν στὴν κατάληψη ὅλων τῶν δημοσίων οἰκημάτων, δημοσίων σχολείων καὶ ἐκκλησιῶν καθῶς καὶ στὴν κατάσχεση τῶν ἰδιωτικῶν περιουσιακῶν στοιχείων τῶν Ἑλλήνων…. δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ποιὰ πιεστικὰ μέτρα ἔλαβαν οἱ Βούλγαροι ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ὥστε νὰ τοὺς ἐξαναγκάσουν νὰ φύγουν ἀπὸ τὶς πατρογονικὲς τους ἑστίες καὶ νὰ ἀναζητήσουν σωτηρία στὴν μητέρα Ἑλλάδα.