.

.

Τὰ Ἰουλιανά τοῦ 1920 μέσα ἀπό ἀποσπάσματα τοῦ ἐπισήμου κατηγορητηρίου τῆς Εἰσαγγελίας Ἀθηνῶν τὸ 1921 γιὰ τὴν δολοφονία τοῦ Δραγούμη.

 

Σὲ λίγες μέρες πλησιάζει ἡ θλιβερὴ ἐπέτειος ἀπό τὴν δολοφονία τοῦ Ἴωνος Δραγούμη.

Τὸ πολιτικὸ καὶ συναισθηματικὸ μέγεθος τῆς στυγνῆς αὐτής πολιτικῆς δολοφονίας συσκοτίζει (κακῶς) τὶς βιαιοπραγίες  ποὺ σημειώθηκαν νωρίτερα ἀπό βενιζελικοὺς παρακρατικοὺς εἰς βάρος τῶν περιουσιῶν καὶ τῆς σωματικῆς ἀκεραιότητας πολιτῶν, γνωστῶν γιὰ τὴν ἀντίθετη πολιτικὴ τους τοποθέτηση.

Τὰ ἐπεισόδια αὐτά ἦταν ἀρκετά ἐκτεταμένα καὶ ἔγιναν ὑπό τὴν διακριτικὴ παρουσία τῶν ἀστυνομικῶν Ἀρχῶν, ποὺ ὄχι μόνο δὲν προστάτεψαν τὰ θύματα τῶν ἐπιθέσεων ἀλλά σὲ κάποιες φορὲς βοήθησαν τὸ ἔργο τῶν αὐτουργῶν.

Τὰ δραματικὰ αὐτά γεγονότα, ποὺ ἔμειναν στὴν Ἱστορία μὲ τὴν ὀνομασία «Ἰουλιανά», τελείωσαν τὸ ἀπόγευμα ὅταν ξεκίνησε ἡ δοξολογία στὴν Μητρόπολη Ἀθηνῶν γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ Βενιζέλου.

Ἕνα σημαντικὸ τεκμήριο τῶν ἐπεισοδίων αὐτῶν ἀποτελεῖ τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπό τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἀνακρίσεων γιὰ τὴν δολοφονία τοῦ Δραγούμη ποὺ λόγῳ χρονικῆς ἀποστάσεως καὶ συμμετοχῆς κατηγορουμένων, περιλαμβάνει μαρτυρίες ποὺ ρίχνουν φῶς στὰ τραγικὰ γεγονότα.

 Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ σχετικὴ δικογραφία “χάθηκε” μυστηριωδῶς ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς «Ἐπανάστασης τοῦ 1922», ποὺ ἄλλωστε ἔσπευσε νὰ κλείσῃ τὴν ὑπόθεση.

Διατηρήθηκε ὁ αὐθεντικός γλωσσικὸς τύπος ποὺ χρησιμοποίησε ὁ συντάκτης τόσο γιὰ λόγους Ἱστορικῆς ἀκρίβειας ἀλλά καὶ γιὰ λόγους γλωσσικῆς εὐαισθησίας.

“….Ἡ δολοφονικὴ κατὰ τοῦ Βενιζέλου ἀπόπειρα ἦτο, ὡς ἐρρέθη, γνωστὴ εἰς τὴν Κυβέρνησιν ἀπό τὴν 10ην π.μ. τῆς 30ης Ἰουλίου 1920, εἰς τὸ ἐν τῇ ἐπαύλει ὡν ἑδρεύον τάγμα Ἀσφαλείας,  ἐγνώσθει τὴν 10ην π.μ. τῆς 31ης Ἰουλίου, τὸ ὁποῖον καὶ ἀμέσως σήμανε συναγερμὸν, ἐνῶ ἐν τῇ πόλει, καὶ ἀνά τὰ κέντρα αὐτῆς πάντα διεδόθη τὴν 12ην μεσημβρινὴν ὥραν τῆς ἰδιας ἡμέρας.

Τὴν δεκάτην πρωινὴν ὥραν, ἀσυνήθης παρατηρεῖται κίνησις εἰς τὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ἐν τῷ ὁποίῳ τὸ μεσονύκτιον εἶχον συνεδριάσει τὰ φερόμενα ὡς ἀποτελοῦντα τὴν ὑπό τοῦ Ἀντιπροέδρου τῆς κυβερνήσεως χαρακτηρισθεῖσαν ὡς παρακυβέρνησιν μέλη, μεταξὺ τῶν ὁποίων αὐτός ὁ Ἐμμανουήλ Ρέπουλης καὶ οἱ Νεγρεπόντης, Σίμος, Τσιριμῶκος, Γεωργαντᾶς, Κακουλίδης, Ζυμβρακάκης, Πραντούνας, Τσιμικάλης, Κουλουμβάκης, Τσερούλης, Κούνδουρος, Φατσέας κτλ πρὸς λήψιν ἀποφάσεων κατὰ τῶν ἀντιφρονούντων, προτίστῃ τῶν ὁποίων καθᾶ κατατίθεται, ἦτο ἡ συνοπτικὴ ἐκκαθάρισις τῶν ἐξεχόντων μελῶν τῆς Ἀντιπολιτεύσεως, καταρχόμενη ἀπό τοῦ φόνου τοῦ Σκουλούδη καὶ τοῦ Δραγούμη.

Ἐξαιρετική ἐπίσης παρατηρεῖται κίνησις ἐν τῇ Διευθύνσει τῆς Ἀστυνομίας, τὸ Ὑπουργεῖο τῶν Στρατιωτικῶν καὶ ἐν τῇ οἰκία Βενιζέλου, ἔνθα πολλοὶ παλαιοὶ ἀξιωματικοί τῆς «Ἀμύνης», συνεδριάζοντες ἡπείλουν θάνατον κατὰ τῶν δεκαέξι τῆς Ἠνωμένης Ἀντιπολιτεύσεως.

Ὁ κατηγορούμενος Γύπαρης ἐτέρωθεν εὐρίσκετο, μέχρι τῆς ἐπανόδου στὸ τάγμα του, εἰς διαρκὴ καὶ πυρετώδη κίνησιν, περιφερόμενος ἀνά τὰ Ὑπουργεῖα τῶν Ἐξωτερικῶν καὶ Στρατιωτικῶν καὶ τὸ Φρουραρχεῖον…

 

Διαβᾶστε ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο στὸ : www.e-istoria.com