.
.
Ὁ Ρωμανὸς τοῦ Ματζικὲρτ
,
……….Ὁ Ρωμανὸς Δ΄ Διογένης, ἦταν ὁ πρῶτος Αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου ποὺ ἀντιστάθηκε καὶ νίκησε τούς, πρωτοεμφανιζόμενους τότε στὴν Μικρᾶ Ἀσία, τούρκους. Ὑψηλόβαθμος ἀξιωματικὸς τοῦ Στρατοῦ, ἀνέβηκε στὸν θρόνο τοῦ Βυζαντίου μὲ ἕναν καὶ μόνο στόχο: νὰ ἐξουδετερώσῃ τὸν κίνδυνο ποὺ διέτρεχε ἡ Αὐτοκρατορία ἀπὸ τὸν λαὸ τῶν στεππῶν, τοὺς τούρκους.
……….Στάθηκε ἐναντίον τοῦ κλίματος τῆς γενικῆς ἀδιαφορίας γιὰ τὶς προκλητικὲς ἐνέργειες τῶν τούρκων, κλίμα ποὺ διαμορφώθηκε καὶ συντηρήθηκε ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Ψελλό -πρωθυπουργό, ὑπουργὸ ἐξωτερικῶν, ὑπουργὸ οἰκονομικῶν, ὑπουργὸ ἄμυνας, φιλόσοφο καὶ (ἀρχι)σύμβουλο τῆς Αὐτοκράτειρας- καὶ μερικοὺς συγκλητικοὺς ἀκόμη (πολιτικὴ καὶ διανόηση δηλαδή).
……….Ἀναδιοργάνωσε τὸν διαλυμένο στρατὸ καὶ τέθηκε ἐπὶ κεφαλῆς ἐκστρατειῶν γιὰ τὴν ἀπώθηση τῶν τούρκων πρὸς τὴν Ἀνατολή.
……….Τὸ διεφθαρμένο κατεστημένο ὅμως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπέσκαπτε προδοτικὰ συνεχῶς τὸ ἔργο τοῦ μαχητῆ Αὐτοκράτορα. Ἀποκορύφωμα τῆς προδοσίας ἦταν ἡ ἀποφασιστικὴ μάχη τοῦ Μαντζικὲρτ τὸ 1074 μ.Χ. (ἔδαφος τῆς Ἀρμενίας), ὅπου ἐνῶ ὁ Αὐτοκρατορικὸς Στρατὸς νικοῦσε, ὁ γιὸς τοῦ προδότη Καίσαρα Ἰωάννη ποὺ διοικοῦσε ἕνα στρατιωτικὸ τμῆμα στὴν δεύτερη γραμμὴ τοῦ μετώπου, προκάλεσε μὲ τὶς κινήσεις του πανικὸ στὸ στράτευμα τὸ ὁποῖο ἀτάκτως ὑποχώρησε.
……….Ὁ Ρωμανὸς συνελήφθη τραυματισμένος ἀπὸ τοὺς τούρκους, οἱ ὁποῖοι τοῦ συμπεριφέρθηκαν καλὰ καὶ δέχτηκαν νὰ τὸν ἀνταλλάξουν μὲ λῦτρα ἀπὸ τὴν Πόλη. Στὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς ὅμως, ὁ Ρωμανὸς συνελλήφθη ἀπὸ συνομῶτες οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν τύφλωσαν! Πέθανε μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους αὐτὸς ὁ ἁγνὸς καὶ τόσο προδομένος Αὐτοκράτορας μὲ τὰ ὑψηλὰ ὀράματα.
……….Ἂς ἀφήσουμε ὅμως τώρα τὴν πέννα τοῦ Κώστα Κυριαζῆ νὰ μᾶς περιγράψει τὸ τί σκέφτονταν ὁ Ρωμανὸς γιὰ τὸν κίνδυνο ἀπὸ τοὺς τούρκους καὶ τὸν ἐφησυχασμὸ στὴν Πόλη:
……….«Πίστη… Τί εἶναι πίστη; Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ σὲ κάνει νὰ ξεχωρίζεις ἀπὸ τοὺς πολλούς, εἶναι ἐκεῖνο ποὺ δὲν σὲ ἀφήνει νὰ ἡσυχάσῃς, εἶναι ἐκεῖνο πού σοῦ κλείνει τὰ αὐτιὰ στὸ τραγούδι τῶν σειρήνων ποὺ σὲ καλοῦν νὰ ὑποταχτῇς, νὰ πᾷς σύμφωνα μὲ τοὺς πολλούς, νὰ συγκατανεύσῃς στὰ ὅσα δὲν πιστεύεις δίκαια καὶ σωστά, ν΄ ἀκολουθήσῃς τὴν φορὰ τοῦ ἀνέμου.
……….Θεέ μου, πόσες φορὲς μονάχος δὲν εἶπα μέσα μου : Ρωμανὲ εἶσαι τρελλός, πᾶς ν’ἀναστήσῃς κάτι ποὺ εἶναι πεθαμένο, πᾶς μονάχος σου νὰ ἐμπνευστῇς γιατί σὲ πνίγει ἡ ἀδιαφορία τῶν ἄλλων. Πᾶς ν’ ἀλλάξῃς τὴν ζωὴ ποὺ τόσα χρόνια συνήθισαν οἱ πολλοί. Πᾶς νὰ τοὺς πείσῃς πὼς δὲν ἀρκοῦν τὰ πλούτη τῆς Βασιλεύουσας, πὼς κι αὐτὴ θὰ πεθάνη ὅταν πάψει νὰ τὴν τροφοδοτῆ ἡ Μικρασία.
……….Πᾶς μὲ τὸ παράδειγμά σου νὰ παρασύρῃς τὴν μάζα κι ἐνῶ αὐτὴ στὴν ἀρχὴ ἐνθουσιάζεται μ΄ ὅσα τῆς λὲς καὶ σὲ ἐπευφημεῖ καὶ σὲ λέει σπουδαῖο, ὅμως ὕστερα ὅταν ἔλθει ἡ σειρὰ της νὰ σ΄ἀκολουθήση, στοχάζεται, δειλάζει καὶ κατόπι ἀρχίζει τὰ μουρμουρητὰ καὶ τὶς περισσότερες φορὲς σὲ κακίζει καὶ σὲ λέει ἠλίθιο καὶ ὀνειροπαρμένο καὶ σὲ χλευάζει, ὄχι γιατί δὲν πιστεύει, ἀλλὰ γιατί πρέπει νὰ βρῇ κάποια δικαιολογία γιὰ νὰ μὴ πάρει τὸν ἴδιο μὲ σένα δύσκολο δρόμο ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσῃ εἴτε στὴν τελικὴ νίκη, εἴτε στὴν θυσία εἴτε ἴσως καὶ στὴν προσωπικὴ καταστροφή».
……….Τραυματισμένος στὴν μάχη τοῦ Μαντζικὲρτ ὁ Ρωμανὸς ἀπαντᾶ στὶς παραινέσεις στρατιώτη νὰ πέσῃ κάτω γιὰ νὰ μὴν τὸν δοῦν οἱ τοῦρκοι: «Ὄχι, ἕνας αὐτοκράτορας, ἀκόμα καὶ νικημένος, ἀκόμα καὶ λαβωμένος, δὲν σέρνεται ποτέ», ἀπάντησε περήφανα.
***