.

.

. Ἡ τελευταία βενετικὴ κτήση στὴν ἠπειρωτική Ἑλλάδα

 

 ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΕΡΡΑ, Ἱστορικός

. 

Περιεχόμενα: Ὁργάνωση τοῦ χώρου – Κατάσταση τοῦ πληθυσμοῦ και ἐπικοιστική πολιτικὴ τῶν  Βενετῶν - Ἀξιοποίηση τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν – Σχἐσεις βενετῶν καὶ ὀρθόδοξης  ἐκκλησίας – Συμπεράσματα – Σημειώσεις.

 .

……….Τὸ «Βασίλειο τοῦ Μορέα» (Regno di Morea), ἀποτέλεσε μία ἀπό τὶς τελευταῖες ἀξιόλογες κτήσεις τῆς Βενετίας, τὴν τελευταία ἀναλαμπὴ ἑνὸς ἀποικιοκρατικοῦ κράτους ποὺ πλησίαζε στὴν δύση του. Ἡ κατάκτηση τῆς Πελοποννήσου ἔγινε ἡ αἰτία νὰ δοξασθῇ ἕνας ἀπό τοὺς ἰκανότερους στρατηγοὺς τῆς Βενετίας, ὁ Φραγκίσκος Μοροζίνι (Francesco Morosini). Ἡ τριακοντατετὴς κατοχὴ της ἀπὸ τοὺς Βενετούς, κατάφερε νὰ ἀλλάξῃ τὴν δημογραφικὴ καὶ οἰκονομικὴ της εἰκόνα, πρὶν καταλήξει γιὰ ἄλλη μία φορὰ στοὺς Ὀθωμανούς.

……….Τὸ 1669, ἀποτέλεσε ἕνα ἔτος ὁρόσημο στὴν ἱστορία τῆς Γαληνοτάτης Δημοκρατίας τῆς Βενετίας, τὴν χρονιὰ κατὰ τὴν ὁποία σημειώθηκε ἡ ἀπώλεια τῆς Κρήτης, στερώντας ἔτσι τὴν «πόλη τῶν τεναγῶν», ἀπό ἕνα σημαντικὸ γεωστρατηγικὸ καὶ οἰκονομικὸ ἔρεισμα στὸν μεσογειακὸ χῶρο. Ταυτόχρονα, σηματοδότησε καὶ τὴν συνεχὴ πτωτικὴ τάση τοῦ βενετικοῦ κράτους, τὸ ὁποῖο, ὡστόσο, ἀγωνιζόταν μὲ πεῖσμα προκειμένου νὰ διατηρήσῃ τὴν θέση του μεταξὺ τῶν ἰσχυρῶν δυνάμεων τῆς Εὐρώπης. Ἄν καὶ ἀποδυναμωμένο, ἀποδύθηκε σ’ ἕναν ἐπίμονο ἀγῶνα γιὰ νὰ ξανακερδίσῃ τὸ χαμένο ἔδαφος, προβαίνοντας σὲ κινήσεις καθοριστικὲς γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία του.

……….Ὑπό αὐτές τὶς συνθῆκες ἡ Βενετία προσχώρησε τὸ 1684 στὴν Sacra Lega (Ἱερὴ Συμμαχία), τὴν συμμαχία ποὺ εἶχαν συνάψει ὁ αὐτοκράτορας τῆς Γερμανίας Λεοπόλδος Α’ καὶ ὁ βασιλιὰς τῆς Πολωνίας, Ἰωάννης Σομπιέσκι, μὲ τὴν συναίνεση καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ πάπα Ἰννοκέντιου ΙΑ’, ἐναντίον τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ συμμαχία αὐτή ἀποτελοῦσε ἕνα αἴτημα τῶν καιρῶν καθώς ὁ ὀθωμανικός ἐπεκτατισμός ἀπειλοῦσε πλέον τὴν Εὐρώπη.

……….Μόλις ἕνα χρόνο νωρίτερα, τὸ 1683 οἱ Ὀθωμανοί εἶχαν φθάσει μέχρι τὴν Βιέννη ὅπου ὅμως συνάντησαν ἰσχυρή ἀντίσταση ποὺ τοὺς ἀνάγκασε νὰ ὑποχωρήσουν. Εἶχε ἔλθει πλέον ἡ ὥρα γιὰ μία δυναμικὴ ἀπάντηση. Τὴν τάση ποὺ ἐπικρατοῦσε ἐκείνη τὴν ἐποχή ἐναντίον τῶν Ὀθωμανῶν ἡ Βενετία τὴν θεώρησε ὡς μία εὐκαιρία ποὺ δὲν ἔπρεπε νὰ ἀφήσῃ ἀνεκμετάλλευτη ἀποβλέποντας οὐσιαστικά στὴν παλινόρθωση τοῦ ἀποικιακοῦ της κράτους μὲ ἀπώτερο στόχο τὸν ἔλεγχο τοῦ ἐμπορίου στὴν περιοχὴ καὶ τὴν ἀνάκτηση τῆς παλαιᾶς της θέσης.

……….Μέσα σὲ αὐτά τὰ πλαίσια, ἄρχισε ἕνας ἀκόμη βενετοτουρκικὸς πόλεμος, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν Μορέα ἀπέφερε στοὺς Βενετοὺς τὴν Αἴγινα καὶ τὴν Λευκάδα. Πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὴν προσπάθεια αὐτή ἔπαιξε ὁ Βενετὸς στρατηγὸς (Francesco Morosini) Φραγκίσκος Μοροζίνι, ποὺ ἀναδείχθηκε σὲ ἐξέχουσα φυσιογνωμία τῆς ἐποχῆς καὶ ὁ ὁποῖος ἐκτός ἀπό τὶς λαμπρὲς ἐπιτυχίες του στὰ πεδία τῶν μαχῶν, συνέδεσε δυστυχῶς τὸ ὄνομά του καὶ μὲ τὴν καταστροφὴ τοῦ Παρθενῶνα κατὰ τὴν διάρκεια τῶν στρατιωτικῶν του ἐπιχειρήσεων στὴν Ἀθήνα. Οἱ ἐκστρατεῖες του ποὺ ξεκίνησαν τὸ 1684 εἶχαν ὡς κύριο ἀποτέλεσμα τὴν κατάληψη τῆς Πελοποννήσου, ἡ ὁποία ἐπὶ μία τριακοντατετία (1685-1715), ἀποτέλεσε τὴν τελευταία μεγάλη καὶ σημαντικὴ κτήση τῆς Βενετίας.

……….Ἡ κατάκτηση τοῦ πελοποννησιακοῦ χώρου πραγματοποιήθηκε σταδιακὰ καὶ διήρκεσε περίπου πέντε χρόνια. Εἰσβάλλοντας ἀρχικά στὴν Μάνη, ὁ Μοροζίνι κατέλαβε διαδοχικὰ τὴν Κορώνη, τὴν Καλαμάτα, τὴν Ζαρνᾶτα, τὸ Οἴτυλο, τὸν Κελεφᾶ ὅπως καὶ τὸν Πασαβᾶ, τὸ Παλαιὸ καὶ τὸ Νέο Ναυαρίνο, τὴν Μεθώνη, τὴν Κυπαρισσία, τὸ Ναύπλιο, τὴν Πάτρα, τὴν Γλαρέντζα καὶ τὴν Κόρινθο μὲ τὴν Ἀκροκόρινθο ἔως τὸ 1690, ὁπότε καὶ παραδόθηκε ἀπό τοὺς τούρκους ἡ Μονεμβασία.

……….Ἡ συνθήκη τοῦ Κάρλοβιτς τὸ 1699, ἐπισφράγισε καὶ ἐπίσημα πλέον τὴν βενετικὴ κατοχή, χαρίζοντας ἔτσι στὴν Γαληνοτάτη Δημοκρατία νέες προοπτικὲς μὲ τὴν ἀξιοποίηση τοῦ Μορέα, τόσο ἀπὸ στρατηγικῆς ὅσο καὶ ἀπό οἰκονομικῆς ἀπόψεως.

---

• Ὁλόκληρο τὸ κείμενο μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό: www.e-istoria.com