……….13 Φεβρουαρίου 1914 «Αἱ μεγάλαι Δυνάμεις ἀνακοινοῦν εἰς τὴν ἑλληνικήν κυβέρνησιν, τᾶς ἀποφάσεις τῆς ἐπιτροπῆς πρὸς χάραξιν τῶν ἀλβανικῶν συνόρων (πρωτόκολλον Φλωρεντίας 1914). Συμφώνως πρὸς ταῦτας, ἡ Κορυτσᾶ, ἡ Χιμᾶρα, οἱ Ἅγιοι Σαρᾶντα, τὸ Βουθρωτόν, τὸ Ἀργυρόκαστρον, τὸ Δέλβινον καὶ ἡ νῆσος Σάσων, παρεχωροῦντο εἰς τὴν ἀλβανίαν.»
…………(…) Εἶχαν τὴν πεποίθηση πὼς ἡ Εὐρώπη δὲν θὰ εἶχε ποτὲ τὸ θάρρος νὰ τοὺς χωρίσει ἀπό τὴν πατρίδα τους, τὴν Ἑλλάδα. Γιὰ ὅποιον ἔχει ἐπισκεφθεῖ τὴν Ἤπειρο, τὸ τερατούργημα τοῦ χωρισμοῦ φαινόταν ἀπίστευτο.
Ἀποφασίστηκε παρ’ ὅλ’ αὐτά.
……….Ὅταν, στὴν Κορυτσᾶ, ὁ στρατηγὸς Παπούλας ὑποχρεώθηκε τὴν 1η Μαρτίου, νὰ ἀνακοινώσῃ στὸν πληθυσμὸ ὅτι ὁ στρατὸς ἔμελλε νὰ φύγῃ καὶ νὰ ξαναδώσῃ τὴν πόλη στοὺς ἀλβανούς, ἀκολούθησαν σπαρακτικὲς σκηνές· μέσα στὰ σχολεῖα ὅλοι οἱ μαθητές, ἀσφυκτικὰ στριμωγμένοι, τραγουδοῦσαν τὸν ἑλληνικό ἐθνικό ὕμνο καὶ ἀρνοῦνταν νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν τάξη τους, ὁλόκληρος ὁ πληθυσμὸς εἶχε φορέσει πένθος καὶ στοὺς δρόμους οἱ ἄνθρωποι ἔκλαιγαν.
……….Τὸ Δελβινάκι δὲν ἔχει γνωρίσει ἀκόμα αὐτές τὶς μαῦρες ὧρες. Οἱ ἀλβανοί δὲν ἔχουν μπορέσει νὰ φτάσουν μέχρις ἐκεῖ, ἀλλά ἡ ἀγωνία κυριεύει τὶς καρδιές.
-
Ὁλόκληρο τὸ κείμενο μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό : www.e-istoria.com
-
Πηγή: Τὸ ἐξαίρετο ἔργο τῶν ἐκδόσεων Τροχαλία, Δυστυχισμένη Βόρεια Ἤπειρος (ἀπό τὸ ταξείδι τοῦ Rene Puaux, τῷ 1913).