,
.
Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ
.
Αποδιοπομπαίο το αρχαίο ελληνικό δράμα
……….Η αντίδρασις τής Εκκλησίας στην παρουσίαση έργων από το αρχαίο ελληνικό δραματολόγιο, γιατί εξυμνούντο έτσι οι ειδωλολατρικοί θεοί, συνέτεινε ώστε να δημιουργηθή, σιγά σιγά, ένα νέο είδος θεάτρου: το θρησκευτικό. Οι ρίζες του βρίσκονται στον 4ο αιώνα. Η κατοπινή εξέλιξις έχει ενδιαφέρουσες πτυχές.
……….Όποτε γίνεται λόγος γιά την Βυζαντινή λογοτεχνία, ακούμε να μιλούν γιά υμνογράφους και ποιητάς, γιά ιστορικούς και χρονογράφους, γιά ρήτορες και γιά γραμματικούς, καθώς και γιά επιστολογράφους. Και γεννάται το ερώτημα: «Δεν είχε θεατρικούς συγγραφείς το Βυζάντιο; Δεν είχαν θέατρο οι Βυζαντινοί;» Στο ερώτημα αυτό θα προσπαθήση να δώση απάντησι το άρθρο αυτό.
……….Όπως είναι γνωστό, οι αρχαίοι Έλληνες όχι μόνο καλλιέργησαν τον θεατρικό λόγο, αλλά και ανέδειξαν συγγραφείς, όπως ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης κ.ά., οι οποίοι κατέχουν κορυφαία θέσι στο παγκόσμιο θέατρο. Η λαμπρή αυτή παράδοσις δεν συνεχίσθηκε στο Βυζάντιο. Βέβαια, στα πρώτα ιδίως χρόνια, δίνονταν παραστάσεις αρχαίων δραμάτων, ενώ τα κείμενα τής αρχαίας δραματουργίας δεν έπαυσαν ποτέ να μελετώνται και να διδάσκωνται.
……….Όμως οι παραστάσεις με τον καιρό αραίωσαν και τελικά σταμάτησαν, γιατί η Εκκλησία είχε σοβαρούς λόγους να αντιδρά στην παράστασι αρχαίων δραμάτων, τα οποία εξυμνούσαν τούς θεούς των Εθνικών. Οι εκκλησιαστικοί άνδρες αποκαλούσαν τις παραστάσεις αυτές «σατανικήν πομπήν» και «προτροπήν αισχρότητος» και τις καταπολεμούσαν. Έτσι την θέσι τους πήραν στα λαϊκά θεάματα, τα μιμοδράματα. Σχετικά, ο Φαίδων Κουκουλές, στο μνημειώδες σύγγραμμά του, «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», μάς πληροφορεί: