..

Τὸ τέλος τοῦ Τοπὰλ Ὀσμάν. 

 .

……….«[] Τὸ μόνο σωτήριον ἔκρινε,  νὰ κρυφθῇ, ἀλλά ποῦ; Τὶς θὰ ἐτόλμα νὰ δώσῃ αὐτῷ φιλοξενίαν; Καὶ ποῦ;

……….Ἐσκέφθη, ὅτι εἰς τὴν ἀπόκεντρον χριστιανικὴν συνοικίαν, ἠδύνατο παρὰ  τῷ ἐκεῖ γέροντι Ἕλληνι ἐφημερίῳ, νὰ καταφύγῃ καὶ διασωθῇ καὶ μετὰ μυρίων προφυλάξεων ἔφθασεν ἐκεῖ. Εὖρε τὴν θύραν ἀνοικτὴν καὶ πρὶν  ὁ ἱερεὺς ἐρωτήση αὐτὸν περὶ τῆς παρουσίας του, ἤρξατο τὸν ἑξῆς πανηγυρικόν:

……....«Πάτερ, εἶμαι ὁ Τοπὰλ-Ὀσμὰν τῆς Κερασοῦντος, ὁ σφαγεὺς τῶν ἐν Πόντῳ χριστιανῶν, ὡς μὴ ὥφελε, πολλοὺς ἐφόνευσα, κατεδίωξα, ἀπηγχόνησα, ἀλλά τὸ Εὐαγγέλιον, τὸ ἱερὸν σας βιβλίον,  σᾶς λέγει: ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς ἡμῶν καὶ συνεπῶς καταδιωκόμενος, ζητῶ τὴν φιλοξενίαν».

……….«Προθύμως δέχομαι», εἶπεν ὁ ἱερεύς.

Ὁλόκληρο τὸ κείμενο γιὰ τὸ τέλος τοῦ κτηνώδους σφαγέα μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό: www.e-istoria.com