ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ-ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΑΚΗΣ

 

.

Εις τον καπετάν Λεωνίδαν Πετροπουλάκην 

.

……….Διδάκτωρ Νομικῆς. Τὸ 1897 ὡς μαθητὴς Γυμνασίου ἐπιχειρεῖ νὰ κατέλθῃ ἐθελοντής εἰς τὴν Κρήτην, ἐμποδίζεται ὅμως ὑπό τῶν συγγενῶν του. Εἰς ἡλικίαν 22 ἐτῶν καταρτίζει μικρὸν σῶμα ἐκ Μανιατῶν, ἀλλά ἐμποδίζεται εἰς τὰ σύνορα διὰ νὰ εἰσέλθῃ εἰς Μακεδονίαν.

……….Τὸν Ἰανουάριον 1906 ὁμιλεῖ εἰς Γύθειον κατὰ τὸ μνημόσυνον τοῦ εἰς Μορίχοβον φονευθέντος ἐθελοντοῦ Ἰω.Σκορδάκου, καταρτίζει σῶμα ἐθελοντῶν, ἀναχωρεῖ τὸν Μάρτιον ἐκ Γυθείου, ἀφίνων γραῖαν μητέρα, καὶ ἐντάσσεται ὡς ὑπαρχηγός εἰς τὸ σῶμα τοῦ καπετὰν Λίτσα (Βλαχάκη Ἀντώνιο), μετὰ τοῦ ὁποίου ἐφονεύθη εἰς Ὀσνίτσανην, ἄγων τὸ 25 ἔτος τῆς ἡλικίας του. Ἐθρηνήθη ἀπό τὸ Πανελλήνιον. Πρὸς τιμὴν του τὸ χωρίον Ἔζερετς μετωνομάσθη εἰς Πετροπουλάκη.

Δὲν κλαῖτι δέντρα κὶ κλαδγιὰ κὶ σεῖς κουντουραχοῦλις,
κ’ἰσεῖς λουλούδγια τοῦ Μαγιοῦ ὅλα νὰ μαραθῆτι.
Τοὺν Λιουνίδα βάρισαν, τοὺν πρῶτουν καπιτάνιου
ποὺ ‘ταν νταϊάκ (στήριγμα)  στὴν κλεφτουργιὰ κὶ φλάμπουρου στ’ς ἀντάρτις.
Λιουνίδα μου καημένε
Κὶ στὸν κόσμου ξακουσμένε
Κι’ἀητέ καμαρουμένε.

 Λεωνίδας Πετροπουλάκης

Πετροπουλάκης Λεωνίδας

……….Ὡραῖος ὡς Ἀπόλλων καὶ σεμνὸς ὡς παρθένος εὑρέθη τρομερὸς ἐκδικητής ἐν Μακεδονία. Αἰ παραδόσεις τῆς μεγάλης οἰκογενείας του, τῆς τόσα θύματα ἀριθμούσης ὑπέρ τῆς Πατρίδος, τὸν ἐκάλεσαν εἰς τὴν αἱματοποτισμένην γῆν καὶ αὐτός ὑπήκουσεν.

……….Ἠψήφισε βίον ἄνετον, τὴν ἀγάπην μητρὸς γηραιᾶς καὶ τὰς ἐλπίδας, αἱ ὁποῖαι ἐμειδίων εἰς αὐτόν ὡς ἐπιστήμονα ἄρτιον καὶ, ἐπί κεφαλῆς ὁμάδος προσελθὼν εἰς τὸν ἀγῶνα, ἀπέκτησε νεαρώτατος τὸν τίτλον τοῦ Ὑπαρχηγοῦ.

……….Τὸν τίτλον αὐτόν ὑπερήφανα καὶ τιμημένα ἔφερεν ἔως τέλους, τέλους ἀνταξίου ἀπογόνου γενεᾶς ὡς ἡ ἰδική του. Ἔπεσε γενναίως μαχόμενος τὴν 7 Μαῒου 1906 εἰς Ὀσνίτσανην. Ὁ θάνατός του, συμβὰς συγχρόνως μὲ τὸν τοῦ ἀρχηγοῦ καὶ πολλῶν ἀνδρῶν τοῦ Σώματος, δεικνύει τὴν κρατερὰν ἄμυναν, ἡ ὁποῖα ἀντετάχθη ἐκεῖ.

……….Εἰς τὰς μορφὰς τοῦ ἡρῳου τοῦ Μακεδονικοῦ προσετέθη ἄλλη μία, ὡραία αὐτή, νεαρὰ, ἀλλ’ὄχι διὰ τοῦτο ὀλιγώτερον θαυμαστή. Ὁ Λεωνίδας Πετροπουλάκης !

……….Θὰ μείνῃ ἕν ἀκόμη δεῖγμα τῆς δυνάμεως τοῦ δικαίου, ἡ ὁποία ἁρπάζει ἀπό τὴν ὡραιοτέραν ζωὴν τὸν γενναῖον καὶ τὸν ὑψώνει ἐμπρός εἰς τὰ μάτια τῶν ἐχθρῶν καὶ τῶν φίλων ἥρωα, μαρτυρα. Ὅταν ἠγγέλθη ἐδῶ ἡ συμφορὰ τῆς καταστροφῆς τοῦ Σώματος Λίτσα, ἐσπαράχθη κάθε ψυχὴ. Ἀλλ’ὅταν ἠγγέλθη ὁ ὑπερήφανος θάνατος, μὲ τὸν ὁποῖον ἀπέθανον οἱ ἄνδρες ἐκεῖνοι, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἐκ τῶν πρώτων ὁ Πετροπουλάκης, ἡ ὑπερηφάνεια διεδέχθη τὴν ὀδύνην.

Παναγιώτης Πετροπουλάκης 

Πετροπουλάκης Παναγιώτης……….Τὴν αὐτήν ἡμέραν ἐφονεύθη καὶ ὁ Παναγιώτης Ἠ. Πετροπουλάκης. Νεαρώτατος, μόλις δέκα ἑπτά ἐτῶν ἠγωνίσθη κατὰ τὸ 1897 καὶ ἐπληγώθη σοβαρώτατα καὶ εἰς τοὺς δύο πόδας.

……….Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὴν μάχην δὲν ἐνικήθη ἀπό τὰ τραύματα ἐκεῖνα καὶ, ὅταν ἡ Μακεδονία εἶχεν ἀνάγκην νέων θυσιῶν, ὁ Παναγιώτης Πετροπουλάκης, ἔσπευσε καὶ ἔχυσε τὸ τίμιον αἷμα του εἰς τὰ ἐδάφη της.

Στὸν Λεωνίδαν καὶ Παναγιώτην Πετροπουλάκην

……….Βαριὰ βογγᾶνε τὰ βουνὰ κ’οἱ ρεματιὲς βοΐζουν, /στενάζουν κόρες πάναγνες μὲ τὰ μαλλιὰ λυμένα/κι’ἀπ’ τὸ βαρὺ παράπονο κάθε καρδιὰ ξεσχίζουν· / κλαίει ἡ Μάνη δυὸ παιδιὰ ποὺ πέσαν δοξασμένα. / Τοῦ Ταϋγέτου οἱ ἀητοὶ, τοῦ Αἵμου τὰ κοράκια, τοῦ Εὐρῶτα οἱ πετροπέρδικες, τ’ Ὀλύμπου τὰ γεράκια, / γιὰ τοὺς Πετροπουλάκηδες κλαῖνε, μοιρολογᾶνε, / ἀναστενάζουνε βαριὰ καὶ πιὸ βαριὰ βογγᾶνε! /Γιὰ τὴν Πατρίδα πέθαναν καὶ πᾶν μὲ περηφάνεια· /ἀθανασίας καὶ τιμῆς ἐφόρεσαν στεφάνια. / Θρηνεῖ γι’ αὐτούς ἡ Ρούμελη κι’ἡ Μάνη ἀναστενάζει / καὶ κάθ’ Ἑλληνική καρδιὰ δάκρυα πόνου βγάζει! / Φέρτε κλωνάρια δάφνινα καὶ κρῖνα μυρωμένα, / ποὺ μὲ τ’ ἁγνό τὸ αἿμα τους, τὰ ἔχουν ποτισμένα, / στεφάνι νὰ τοὺς πλέξωμε, ἀμάραντο νὰ μένῃ / καὶ κάμετε μνημόσυνο, συγχώριο νὰ τοὺς γένῃ !


  • Πηγή: ΔΙΚΑΙΟΥ Β. ΒΑΓΙΑΚΑΚΟΥ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ ΑΓΩΝΑ  σ.(127-128) , (107-108)& (138-139)
Copyright (©) «Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο

Αφήστε μια απάντηση