,
,
Στὶς 25 αὐγούστου τοῦ 1920, ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἐπέστρεψε ἀπό τὸ Παρίσι, φέρνοντας τὴν Συνθήκη τῶν Σεβρῶν μὲ τὴν ὁποία (ὑποτίθεται) ἐπραγματοποιεῖτο τὸ ὄνειρο τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος (τῶν πέντε θαλασσῶν) καὶ ἐκπληρώνονταν οἱ κυριώτεροι ἑλληνικοί πόθοι.
(…) Παρὰ τὶς σημαντικὲς ἐδαφικές προσαρτήσεις (ἐπανενῶσεις) ποὺ ἔγιναν στὸ ὄνομα τῆς Μεγάλης Ἰδέας, τὸ ὅραμα καὶ οἱ στόχοι της, δὲν ὀλοκληρώθηκαν.
(…) Καθοριστικὸ ρόλο εἶχαν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις τῶν ὁποίων ἡ πολιτικὴ προσδιοριζόταν πάντα ἀπό τὰ ἰδιαίτερα συμφέροντά τους στὴν περιοχή, τὰ ὁποία συχνὰ ἔρχονταν καὶ σὲ ἀντίθεσι μεταξὺ τους.
Ὅμως ἡ ἀπροσδιόριστη καὶ ἀσταθής στάσι τῶν Μεγάλων Δυνάμεων γιὰ τὶς ἐξελίξεις στὶς ἑλληνικές ἐπιδιώξεις, δὲν δικαιολογοῦν οὔτε μειώνουν τὶς εὐθύνες τῶν ἑλληνικῶν πολιτικῶν ἠγεσιών, οἱ ὁποῖες στὶς περισσότερες περιπτώσεις, ἔδειξαν ὁλιγωρία καὶ λαθεμένη πολιτικὴ ἐκτίμησι, ἐπηρεασμένη ἀπό προσωπικὲς φιλοδοξίες καὶ μικροπολιτικὲς ἐπιδιώξεις.
,
Διαβᾶστε ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο στὸ : www.e-istoria.com
,