,
,
……….Στὶς 18 Ἰανουαρίου 1877, ἐπεισόδια ἀπειλούνται στὴν Ἀθήνα ὅταν σλαβόφωνοι σπεύδουν νὰ «ὑποδεχθοῦν» τὸν πρέσβη τῆς Ῥωσίας στὴν Κωνσταντινούπολη, στρατηγὸ καὶ πολιτικὸ Νικολάι Παύλοβιτς Ἰγνατίεφ (Граф Николай Павлович Игнатиев). Τὴν ἐπομένη τῆς ἐπισκέψεως, ὁ «Μακεδονικός Σύλλογος Ἀθηνῶν», ἀπάντησε μὲ διαδήλωση.
……….Μὲ τὴν ἀλλαγή τῆς ῥωσικῆς πολιτικῆς ἔναντι τῆς τουρκίας, καὶ τὸν νέο ῥωσοτουρκικό πόλεμο νὰ βρίσκεται «πρὸ τῶν πυλῶν», ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Ἰγνατίεφ στὴν Ἑλλάδα εἶχε σκοπὸ νὰ «κατευνάσῃ» στὴν Ἑλληνική πλευρᾶ τὸν ἀντίκτυπο τῆς συνδιασκέψεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κατόπιν τῆς ὁποίας οἱ βουργάρικες διεκδικήσεις στὸν Θρακομακεδονικὸ χώρο «δικαιώθηκαν».
……….Ἡ προσπάθειά του ὅμως δὲν καρποφόρησε. Ὁ Ἰγνατίεφ, ὑπηρετῶντας τὸν ῥωσικό πανσλαβισμό, ἐπέλεξε τοὺς βούργαρους, ἔχοντας στόχο τὴν δημιουργία μιᾶς ἔντονης φιλορωσικῆς παρουσίας στὴν ὀθωμανική αὐτοκρατορία. Μάλιστα ὅταν ἐκδηλώθηκε ἡ Κρητικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1866, δημιούργησε ἐθελοντικό σῶμα ἀτάκτων βούργαρων, διαθέτοντάς το στὸν Σουλτάνο ὡς ἐπικουρία γιὰ τὴν καταστολὴ τῆς ἐπαναστάσεως.
……….Ἐκμεταλλευόμενος αὐτήν τὴν προσφορά, ἔπεισε τὸν Σουλτάνο νὰ ἐκχωρήσῃ δυτικὲς ἐπαρχίες τῆς Θρᾲκης στοὺς βούργαρους γιὰ τὴν δημιουργία τῆς Ἐξαρχίας, ἡ ὁποία οὐσιαστικά ἀποτέλεσε καὶ τὴν βάση δημιουργίας τῆς βουργάρικης ἐθνικῆς συνειδήσεως, μὲ συνέπειες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε ἔως σήμερα (2015). Ὡς πληρεξούσιος τῆς Ῥωσίας συμμετεῖχε στὴν ὑπογραφή τῆς ἐπαίσχυντης Συνθήκης τοῦ Ἁγίου Στεφάνου.
ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΕΞΑΡΧΙΑ
……….Στὶς ἀρχές τοῦ 19ου αἰῶνα ἕνα τμῆμα τοῦ σερβικοῦ λαοῦ, ὕστερα ἀπό δύο ἐξεγέρσεις κατὰ τῶν τούρκων, πέτυχε τὴν αὐτονομία του μέσα στὰ ὅρια μιᾶς ἡγεμονίας μὲ πρωτεύουσα τὸ Βελιγράδι. Λίγο ἀργότερα οἱ Ἕλληνες τοῦ νότου ἐπαναστάτησαν καὶ ἵδρυσαν τὸ Βασίλειο τῆς Ἑλλάδος, τὰ βόρεια σύνορα τοῦ ὁποίου ἐκτείνονταν ἀπό τὸν Παγασητικὸ ὥς τὸν Ἀμβρακικό κόλπο. Οἱ ἐξεγέρσεις αὐτές δὲν ἔμειναν χωρὶς ἀντίκτυπο μεταξὺ τῶν σλάβων καὶ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μακεδονίας. Προσῆλθαν νὰ πολεμήσουν στὸ πλευρὸ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Σέρβων.
……….Ἀπό τὴν πλευρὰ τῶν βουλγάρων σλάβων δὲν εἶχε παρατηρηθεῖ καμμία ἐθνική κίνηση. Οἱ πιὸ εὔποροι καὶ μορφωμένοι «βούλγαροι» θεωροῦσαν τοὺς ἐαυτούς τους Ἕλληνες καὶ αἰσθάνονταν ὑπερηφάνεια γιὰ τὴν ἑλληνικότητά τους. Μιλοῦσαν καὶ ἔγραφαν ἑλληνικά. Δὲν δέχονταν τὸ βουλγαρικό ὄνομα —ὅρος ποὺ εἶχε καταντήσει ταυτόσημος τοῦ ἀπαίδευτου χειρώνακτα, ἀσχέτως καταγωγῆς. Οἱ μᾶζες αὐτές δὲν παρουσίαζαν στὶς ἀρχές τοῦ 19ου αἰῶνα καμμία ἔνδειξη ἐθνικῆς ἀφύπνισης.
……….Ἡ ἀφύπνιση αὐτή, ὅταν τελικὰ ἐπῆλθε, ἀποτελοῦσε οὐσιαστικά ἐπίτευγμα Ῥώσων σλαβόφιλων· καὶ ἡ ἀντιτουρκική ἐξέγερση ποὺ ἀκολούθησε τὶς ἐπαναστάσεις στὴν Βοσνία καὶ τὴν Ἐρζεγοβίνη, ὑποδαυλίστηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἀπό τὴν ἴδια τὴν Ῥωσία. Ἤδη ἀπό τῷ 1830, ἡ Ῥωσική Ἀκαδημία εἶχε ζητήσει ἀπό τὸν Βενέλιν (1802-39), τὸν σλᾶβο μελετητὴ ἀπό τὴν Λεμβέργη, νὰ πραγματοποιήσῃ ἔρευνες στὴν βουλγαρία. Ἄν καὶ δὲν συνάντησε θερμὴ ὑποδοχή, ἐν τούτοις κατόρθωσε νὰ συλλέξῃ ὑλικό τὸ ὁποῖο ἐξωράισε κι ἐπαύξησε μὲ καθαρὲς ἐπινοήσεις. Τὸ πόνημά του, συνετέλεσε ὥστε νὰ καλλιεργηθῇ μεταξὺ τῶν βουλγάρων τῆς Ῥωσίας ἡ βουλγαρική ιδέα…