Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ Μ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΔΑΡΕΙΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΥΣ
Κείμενο τοῦ Υπτγοῦ ἐ.ἀ. Ἰωάννη Χατζῆ, Μηχ-Ἠλεκ. Ε.Μ.Π.
……….Γιὰ τὸν Μ. Ἀλέξανδρο ἔχουν γραφεῖ χιλιάδες βιβλία ἀπό τὴν ἀρχαία ἐποχή μέχρι σήμερα καὶ συνεχίζουν νὰ γράφονται. Κανένα ἱστορικὸ πρόσωπο ἤ γεγονός τῆς παγκοσμίου ἱστορίας δὲν ὑπῆρξε ἀντικείμενο τόσο μεγάλης καὶ ἐκτεταμένης ἔρευνας καὶ προσοχῆς, ὅσο ὁ Μ. Ἀλέξανδρος. Κάθε ἱστορικός παρουσιάζει τὴν ἄποψή του, ἄλλοτε κακή, ἄλλοτε καλή. Ποτὲ δὲν συμφώνησαν μεταξὺ τους. Ὅσοι ἱστορικοί, τόσοι καὶ οἱ Μ. Ἀλέξανδροι. Ἔτσι διερωτᾶσαι: Τί ἦταν τέλος πάντων ὁ Μ. Ἀλέξανδρος; Κατακτητὴς καὶ σφαγέας τῶν λαῶν ἤ ἐλευθερωτής των; Ἐκπολιτιστής καὶ διαφωτιστὴς ἤ καταλύτης σωρείας λαϊκῶν πολιτισμῶν καὶ σκοταδιστής;
……….Τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ἡ ἐπίθεση ἐναντίον του ἔχει ἐνταθεῖ σὲ συνδυασμό μὲ τὴν ἐξ’ ΗΠΑ ἐκτοξευθείσα ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ ἀρχαίου πολιτισμοῦ μας [Μαύρη Ἀθηνᾶ, Νέγρος Σωκράτης..] ἀπό τοὺς Ἀφροκεντριστές ποὺ ἔχουν δυστυχῶς θερμοὺς ὑποστηρικτές «ἐντός τῶν τειχῶν», μ’ ἐπικεφαλῆς μάλιστα σημαντικὸ τμῆμα τῆς πανεπιστημιακῆς κοινότητας, ποὺ «διαπαιδαγωγεῖ» τὴν νεολαία μας, τὴν ὁποία ἀφήνει χωρὶς ῥίζες καὶ χωρὶς ὅραμα.
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
……….Τὸ νὰ προσπαθήσῳ ν’ ἀναπτύξῳ τὴν ἱστορία καὶ νὰ περιγράψῳ ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, θὰ ἀποτελοῦσε ματαιοπονία, ἄν ὄχι καὶ θρᾶσος, ὅταν ὑπάρχουν ἱστορικοὶ ὅπως ὁ Droysen, καὶ χιλιάδες ἄλλοι Ἕλληνες καὶ ξένοι. Θὰ περιοριστῷ λοιπὸν στὴν διπλωματικὴ ἀλληλογραφία του μὲ τὸν Δαρεῖο. Μία δραστηριότης πολὺ λίγο γνωστὴ στὸ εὑρὺ κοινό, ἀπό τὴν ὁποία συμπεραίνει ἐκτὸς τῆς στρατιωτικῆς καὶ πολιτικῆς του ἰδιοφυίας καὶ τὴν διπλωματικὴ του ἱκανότητα, καθὼς καὶ ἡ ἄψογη καὶ ὑψηλόφρων συμπεριφορὰ του πρὸς τοὺς γενναίως ἀγωνισθέντες καὶ ἡττηθέντες ἀντιπάλους του.
-
Ὁλόκληρο τὸ κείμενο μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό: www.e-istoria.com
*** ** ***
Ἀπόσπασμα ἀπό τὴν παρουσίαση τῆς ἐργασίας τῶν Ῥένου, Ἥρκου καὶ Στάντη Ἀποστολίδη στὸ ἔργο τοῦ J.G.Droysen : «Ἱστορία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου», 3η ἔκδοση.
……….«[…]Σὰ γύρισε ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ ἐκείνη τὴν καταδίωξη, κ’ ἔτρωγε, βράδυ, μὲ τοὺς ἀξιωματικούς του, στὴ σκηνὴ τοῦ νικημένου, ἀκούει κλάματα δίπλα, καὶ θρήνους γυναικῶν! Τοῦ ‘πανε πὼς εἶν’οἱ γυναῖκες τοῦ Δαρείου, ποὺ νεκρὸ τὸν νομίζουν βλέποντας τ’ ἅρμα του καὶ τὴν ἀσπίδα μὲ τὸ τόξο καὶ τὸ μανδύα του νὰ τὰ περιφέρουν θριαμβευτικὰ στὸ στρατόπεδο!… Ἔστειλε ἀμέσως ἕναν ἑταῖρο, τὸ Λεοννάτο, νὰ τὶς καθησυχάσῃ, πὼς ὁ Δαρεῖος ζῇ, καὶ τίποτα δὲν πρέπει αὐτές νὰ φοβοῦνται, γιατὶ ὁ Ἀλέξανδρος δὲν εἶναι οὔτ’ ἐκείνων οὔτε τοῦ δικοῦ τους προσωπικὸς ἐχθρός, μὰ πὼς ἕνας ἀγώνας ἀρχῆς ξετυλίγεται γιὰ τὴν ἐξουσία στὴν Ἀσία, καὶ πὼς αὐτός θὰ τιμήσῃ βεβαιότατα καὶ θὰ σεβαστῇ ἀπόλυτα τὶς ἰδιότητες, τὴ θέση, καὶ τὴ δυστυχία τους.
……….Καὶ τήρησε τὸ λόγο του· ὄχι μόνο τοὺς φέρθηκαν διακριτικώτατα, ὅπως ἔπρεπε στὴν κακοτυχία τους, παρὰ κι ὁ σεβασμὸς πούχαν συνηθίσει ἀπ’ ὅλους τὶς μέρες τῆς εὐδαιμονίας, δὲν τοὺς ἔλειψε διόλου, μήτε τώρα, κ’ ἡ εἰδική φροντίδα πρὸς αὐτές κρατήθηκε ὅμοια, κατὰ τὸ περσικὸ, ἀφοῦ ὁ Ἀλέξανδρος θέλησε νὰ θεωρηθοῦν ὄχι αἰχμάλωτες ἀλλά βασίλισσες, καὶ πάνω ἀπ’ τὴ διαφορὰ Ἑλλήνων-Βαρβάρων, ἔβλεπε τὸ μεγαλεῖο τῆς βασιλείας. Κ’ ἐδῶ πρωτοφάνηκε πῶς νοοῦσε τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς κατακτημένους..».