,

,

(…) Οἱ Θρᾳκικοὶ χοροὶ ὅπως ἄλλωστε καὶ οἱ χοροὶ καὶ τῶν ὑπολοίπων διαμερισμάτων τῆς Ἑλλάδος, εἶναι προϊόντα μιᾶς χορευτικῆς παράδοσης ποὺ ἐξελίσσεται μέσα ἀπό τὸν ὀπτικοπροφορικό λόγο. Τὰ γνωρίσματα ποὺ διαμορφώνουν αὐτήν τὴν παράδοση εἶναι: α) ἡ συνέχεια ποὺ συνδέει τὸ παρελθὸν μὲ τὸ παρὸν, β) ἡ ποικιλία ποὺ πηγάζει ἀπό τὸ ἄτομο ἤ τὴν ὁμάδα καὶ γ) ἡ ἐπιλογή ἀπό τὴν κοινότητα ποὺ καθορίζει τὴν μορφὴ ἤ τὶς μορφὲς μὲ τὴν ὁποία ὁ χορὸς διαμορφώνεται καὶ μεταφέρεται ἀπό τὴν μία γενιὰ στὴν ἐπόμενη μὲ τὴ μέθοδο τῆς μίμησης καὶ ἑδραιώνεται μὲ τὸν κοινωνικὸ διάλογο καὶ τὴν κοινωνικὴ κριτικὴ. Ἔτσι ὁ Θρᾳκιώτης δὲν θεωρεῖ τὸν χορὸ ὡς τέχνη, ἡ ὁποία μὲ μοναδικὸ ὑλικό τὴν κίνηση ὑποταγμένη κάτω ἀπό αὐστηρούς καὶ αἰσθητικούς κανόνες, μοναδικὸ σκοπὸ ἔχει τὴν ἔκφραση ἰδεῶν καὶ αἰσθημάτων.

Γιὰ τὸν Θρᾳκιώτη ὁ χορὸς εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένος μὲ τὴν καθημερινὴ του ζωὴ, ἀποτελώντας μία ὀμαδική δραστηριότητα ποὺ συνδέεται ἄμεσα ἤ ἔμεσσα μὲ τὴν ὀργάνωση καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ συμμετέχουν σ’ αυτόν, δηλαδὴ ποιοὶ χορεύουν τὶ, πότε χορεύουν, ποῦ, καὶ φυσικὰ γιατὶ χορεύουν ἤ τὶ ἐπιδιώκουν μὲ τὸν χορὸ τους.

Ἑστιάζοντας τὴν προσοχὴ μας στοὺς χοροὺς τῶν Θρᾳκῶν, ἀπομονώνω κάποια εἴδη χορῶν ποὺ οἱ Θρᾳκιῶτες θεωροῦν δικὰ τους καὶ ἡ παρουσία τους γίνεται αἰσθητή σὲ πολλὲς ἀπό τὶς χορευτικὲς τους περιστάσεις. Αὐτά εἶναι: ὁ ζωναράδικος, ἡ μπαϊντοῦσκα, ὁ μαντηλᾶτος, ὁ συρτὸς, καὶ ὁ χασάπικος. Λυτᾶ τὰ εἴδη ἀπαρτίζουν καὶ τὴ ῥαχοκοκκαλιὰ τοῦ χορευτικοῦ «ρεπερτορίου» κάθε κοινότητας, διατηρώντας ὅμως τὶς ἰδιομορφίες καὶ τὸν ἰδιαίτερο χαρακτῆρα τῆς κάθε κοινότητας…

Διαβᾶστε ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο στὸ: www.e-istoria.com