,

«Γιάντα ‘ναι μαῦρα τὰ βουνὰ κι οἱ κάμποι χλωμιασμένοι ;

Γιάντα δὲν τραγουδοῦν πουλιὰ στὰ ἑννιᾶ χωριὰ στὰ δάση ;

Εἶναι ποὺ σφάξαν Κρητικοὺς πάνω στὸ Λαφονήσι…»

 (…)  Στὶς 17 Φεβρουαρίου ὁ Τομπάζης ὕπαρχος τῆς Κρήτης, φεύγει γιὰ νὰ ζητήσῃ βοήθεια, ἐνῷ οἱ τοῦρκοι προβαίνουν σὲ ἐκκαθαριστικὲς ἐπιχειρήσεις σκορπώντας τὸν ὄλεθρο καὶ τὸν θάνατο· 850 κατὰ τὸν Μουρέλλο, 650 κατὰ τὸν Παν. Κριάρη περίπου γυναικόπαιδα καὶ γέροντες, μαζὶ μὲ τὸν ἄμαχο πληθυσμὸ τῶν χωριῶν Κεραμωτῆς, Κάμπου, Ἀμυγδαλοκεφάλι, Σφηνάρι, Κουνέλι, Περιβόλια, καταφεύγουν τελικὰ καὶ ταμπουρώνονται στὸ Ἐλαφονήσι, ἐλπίζοντας ὅτι οἱ τοῦρκοι δὲν θὰ ἔβρισκαν τὸ ἄβαθὲς πέρασμα ποὺ ὁδηγεῖ στὸ νησὶ. Μαζὶ τους καὶ 40 ἔνοπλοι Κρητικοί. Ὁ Αἰγύπτιος Ἰμπραὴμ Πασᾶς, εἶχε ἑνημερωθεῖ γιὰ τὸ πέρασμα (μία στενὴ ὑποθαλάσσια λωρίδα γῆς ἀνάμεσα στὴν στεριᾶ καὶ τὸ νησὶ) ἀπὸ ἕναν τουρκοκρητικὸ βοσκὸ ἀπὸ τὰ Τεμένια Σελίνου, τὸν Καμπέρη, ὁ ὁποῖος ἀργότερα εἰσχήθη σὲ στρατιωτικὴ σχολὴ στὴν Αἴγυπτο καὶ ἔγινε στρατηγός. Ἄλλοι λένε πὼς τὸ πέρασμα πρόδωσε ἕνα γαϊδουράκι ποὺ ἔψαχνε ἀπεγνωσμένα νὰ βρῇ τὸ ἀφεντικὸ του.

Ἦταν 24 Ἀπριλίου, ἀνήμερα τῆς Ἀναστάσεως…

Διαβᾶστε ὁλόκληρο τὸ κείμενο γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ Ἐλαφονησιοῦ στὸ : www.e-istoria.com