,
,
1097 μ. Χ. Η κατάληψη της Νίκαιας, η μάχη στο Δορύλαιο, η πορεία προς την Ηράκλεια, η διάβαση των Πυλών της Κιλικίας με κατεύθυνση προς την Αντιόχεια.
«καὶ ἥξεις ἐκ τοῦ τόπου σου ἀπ’ ἐσχάτου βορρᾶ καὶ ἔθνη πολλὰ μετὰ σοῦ, ἀναβάται ἵππων πάντες, συναγωγὴ μεγάλη καὶ δύναμις πολλὴ». Ἰεζ.ΧΧΧVΙΙΙ,15
……….Όσο κι αν φιλονικούσαν ο Αυτοκράτωρ Αλέξιος Α΄ Κομνηνός και οι σταυροφόροι αρχηγοί για τα τελικά τους δικαιώματα, και για την διανομή των μελλοντικών κατακτήσεων, δεν υπήρχε καμμία διαφωνία για τα αρχικά στάδια της εκστρατείας εναντίον των απίστων. Αν η Σταυροφορία επρόκειτο να φθάσει στην Ιερουσαλήμ, έπρεπε να εκκαθαριστούν οι δρόμοι δια μέσου της Μικράς Ασίας. Και η απώθηση των τούρκων έξω από την Μικρά Ασία ήταν ο κύριος σκοπός της Βυζαντινής πολιτικής. Υπήρξε πλήρης συμφωνία ως προς την στρατηγική, και όπως ήταν τα πράγματα τώρα, μ’ έναν βυζαντινό στρατό στο πλευρό τους, οι σταυροφόροι ήταν πρόθυμοι να προστρέχουν στους έμπειρους στρατηγούς για ζητήματα τακτικής.
……….Ο πρώτος αντικειμενικός σκοπός ήταν η Νίκαια, την οποία η Σελτζούκοι μετά την κατάληψή της, έκαναν πρωτεύουσά τους. Η Νίκαια βρισκόταν στις όχθες της Ασκανίας λίμνης, σε μικρή απόσταση από την Προποντίδα. Ο παλιός βυζαντινός στρατιωτικός δρόμος περνούσε μέσα από αυτήν, αν και υπήρχε ένας εναλλακτικός δρόμος που περνούσε ανατολικότερα. Το ν’ αφήσουν αυτό το μεγάλο φρούριο σε εχθρικά χέρια θα σήμαινε να εκθέσουν σε κίνδυνο όλες τις συγκοινωνίες στο εσωτερικό της χώρας. Ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός βιαζόταν να ωθήσει τους σταυροφόρους να κινηθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Τις τελευταίες μέρες του Απριλίου, πριν ακόμα φθάσει ο στρατός των βορείων Γάλλων στην Κωνσταντινούπολη, είχαν δοθεί διαταγές να εγκαταλείψουν το φρούριο του Πελεκάνου και να προχωρήσουν στην Νίκαια.
……….Η στιγμή είχε εκλεγεί σωστά γιατί ο Σελτζούκος σουλτάνος Αρσλάν Ι, απουσίαζε στα ανατολικά σύνορα, ανταγωνιζόμενος με τους Δανισμέντ ηγεμόνες για την επικυριαρχία της Μελιτηνής, της οποίας ο Αρμένιος ηγεμών, Γαβριήλ, φρόντιζε με κάθε τρόπο να προκαλεί έριδες μεταξύ των γειτόνων του ηγεμόνων.
……….Ο Αρσλάν δεν πήρε στα σοβαρά αυτή την νέα απειλή από την Δύση. Η εύκολη νίκη του εναντίον του συρφετού τους Πέτρου του Ερημίτη τον έκανε να περιφρονεί τους σταυροφόρους, και ίσως οι κατάσκοποί του στην Κωνσταντινούπολη, θέλοντας να ευχαριστήσουν τον κύριό τους, του έστειλαν υπερβολικές εκθέσεις σχετικά με τις φιλονικίες μεταξύ του αυτοκράτορα και των δυτικών αρχηγών. Πιστεύοντας ότι η Σταυροφορία δεν θα διείσδυε ποτέ ως την Νίκαια, άφησε την γυναίκα και τα παιδιά του και όλους τους θησαυρούς του μέσα στα τείχη της. Μόνο όταν πήρε την είδηση για την εχθρική συγκέντρωση στον Πελεκάνο έστειλε μέρος από τον στρατό του βιαστικά πίσω προς δυσμάς, με σκοπό να ακολουθήσει και ο ίδιος μόλις θα μπορούσε να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του στην ανατολή. Τα στρατεύματά του έφτασαν πολύ αργά για να επέμβουν κατά της πορείας των σταυροφόρων εναντίον της Νίκαιας.
……….Ο στρατός του Γοδεφρίγου της Λωραίνης εγκατέλειψε τον Πελεκάνο γύρω στις 26 Απριλίου του 1097, και βάδισε στην Νικομήδεια όπου περίμενε τρεις μέρες και ενώθηκε με τον στρατό του Βοχεμούνδου.
……….(…) Ο ίδιος ο Βοχεμούνδος παρέμεινε επί μερικές μέρες στην Κωνσταντινούπολη για να κανονίσει μαζί με τον αυτοκράτορα για την προμήθεια εφοδίων στον στρατό. Ένα μικρό βυζαντινό απόσπασμα από μηχανικούς με πολιορκητικές μηχανές συνόδευε τα στρατεύματα υπό την διοίκηση του Μανουήλ Βουτουμίτη.