,

 

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ – ΥΠΟ ΑΝΤΙΞΟΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ – ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ ΚΑΙ ΕΝΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (1826)

 

……….[ ]Πώς να μην θαυμάσει κάποιος τον άνδρα ο οποίος κατόρθωσε να ενώσει τα άρρυθμα εκείνα στίφη εν μέσω τόσης αναρχίας και εναντιώσεως, και πώς να μην τραβήξει την προσοχή στην δική μας γενεά η αταραξία τής γενναίας του ψυχής, η οποία υπό το βάρος τόσων ευθυνών και κινδύνων, δεν έπαψε να έχει πεποίθηση στην μεγάλη της αποστολή, υψώνοντας την σημαία τής ενώσεως, ως την μόνη τής Ελλάδος σωτηρία. Όπως έγραφε και στον Κολοκοτρώνη «….Στρατηγὲ καὶ ἀδελφέ! (…) πρέπει νὰ δείξωμεν εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ εἰς τοὺς ξένους, ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ἑνώσεώς μας εἶναι τὸ κοινὸν τῆς Πατρίδος ὅφελος….».

……….Επιστρέφοντας ο Καραϊσκάκης στο στρατόπεδο τής Ελευσίνας μετά την αναπάντεχη συνάντηση με τον Κιουταχή στην Γαλλική Ναυαρχίδα, βρήκε μία κατάσταση τραγική. Ο Φαβιέρος, αδυνατώντας να συμβιβαστεί (παρ’ όλο που ο Καραϊσκάκης είχε διοριστεί Γενικός Αρχηγός τής Στερεάς), μετέφερε αυθαίρετα τον τακτικό στρατό στά Αμπελάκια τής Σαλαμίνας, και απαιτούσε, ή να λάβει την γενική αρχηγία, ή τουλάχιστον να μείνει εντελώς ανεξάρτητος από τον Καραϊσκάκη. Η προσπάθεια τής Κυβερνήσεως να συμβιβάσει την διάσταση, απέτυχε. Ειπώθηκαν δε από τον Φαβιέρο και ορισμένα άτοπα και προσβλητικά κατά τού άτακτου στρατού, στα οποία φυσικά η απάντηση τού Καραϊσκάκη – κατά τον συνήθη του τρόπο -, κατέστησε την συνεννόηση ακόμη περισσότερο δύσκολη.

……….Υπήρχαν δε μέσα στο στρατόπεδο και κάποιοι που επιθυμούσαν να αφαιρέσουν την αρχηγία από τον στρατάρχη, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσον γιά να επιφέρουν την ολοσχερή διάλυση τού στρατοπέδου.  Διέδιδαν λοιπόν την πιθανή είδηση ότι ο Κιουταχής ετοίμαζε επίθεση κατά τής Ελευσίνας και προσπαθούσαν να πείσουν τούς στρατιώτες ότι ο κίνδυνος ήταν μεγάλος εάν δεν προλάβαιναν να φύγουν από εκείνη την θέση.

……….Μάταια ο στρατάρχης μίλησε στους στρατιώτες, προσπαθώντας να τους ενθαρρύνει·  ενώ η ανησυχία μέσα στο στράτευμα μεγάλωνε, ο Καραϊσκάκης κάλεσε τούς αξιωματικούς του και τούς είπε ότι εάν δεν θέλουν να μείνουν στην θέση τους γιά να πολεμήσουν, ας μείνουν τουλάχιστον γιά να δουν τον ίδιο να επιτίθεται, και τότε είχαν τον χρόνο να μεταβούν σε οχυρότερο μέρος.

……….Εν τω μεταξύ, αναγγέλλοντο συνέχεια λιποταξίες στρατιωτών, και ορισμένοι από τούς αυθαδέστερους αξιωματικούς, τόλμησαν, παρουσία τού Καραϊσκάκη, να προτρέψουν και τούς υπόλοιπους σε φυγή, λέγοντας ότι δεν είχαν σκοπό να γίνουν θύματα τής «φιλοδοξίας τού Καραϊσκάκη». 

……….Και τότε φάνηκε το μεγαλείο τού ανδρός, ο οποίος χωρίς να έχει διαβάσει ποτέ αρχαία ή νεώτερη ιστορία, εφάρμοσε ενστικτωδώς, ό,τι τού έλεγε η ψυχή του, το μυαλό του, και η καρδιά του, συμπεριφερόμενος όπως θα έκανε διαχρονικά ένας μεγάλος στρατιωτικός ηγέτης.

……….«Πηγαίνετε, ἀνέκραξεν, ὅπου ἀγαπᾶτε.  Ὁ Καραϊσκάκης θέλει ἐπιμείνει εἰς τὴν θέσιν του ἄς χαθῇ. Ὅταν ὅμως σᾶς ἐρωτήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, τί ἐκάματε τὸν ἀρχηγόν σας, εἰπέτε, ὅτι τὸν παρεδώσαμεν εἰς τοὺς ἐχθρούς, διότι δὲν ἠθέλησε νὰ γίνῃ ἀρχηγὸς τῆς  λιποταξίας».

……….Οι λέξεις αυτές που εκφωνήθηκαν με τόνο και πάθος, προξένησαν ζωηρή εντύπωση σε όλους τούς παρευρισκόμενους αξιωματικούς και στρατιώτες, αλλά δεν μπόρεσαν να αναχαιτίσουν την λιποταξία που είχε αρχίσει και το μεγαλύτερο μέρος τού στρατοπέδου μεταφέρθηκε πράγματι στην Σαλαμίνα.

……….Στην Ελευσίνα δεν έμειναν με τον Καραϊσκάκη παρά οι επισημότεροι των αξιωματικών και τριακόσιοι όλοι κι όλοι στρατιώτες. Με αυτούς διατήρησε το στρατόπεδο, με αυτούς ετοιμάσθηκε να αποκρούσει τούς επερχόμενους εχθρούς, οι οποίοι όμως μετά από μερικές απόπειρες, βλέποντας ότι οι (αυτοί οι λίγοι)  Έλληνες  δεν έφευγαν, αναχώρησαν άπρακτοι γιά την Αθήνα.

……….Τότε, όσοι έμειναν μαζί του, εξέφρασαν την ευχαρίστησή τους διότι πείσθηκαν από τα λόγια του και δεν εγκατέλειψαν τις τάξεις τους·  αυτοί δε που είχαν πάει στην Σαλαμίνα, ζητώντας συγγνώμη (η οποία έγινε αποδεκτή), άρχισαν να επιστρέφουν, ώστε σε λίγες ημέρες, συνήλθε πάλι όλο το στρατόπεδο στην Ελευσίνα.

……….Πώς να μην θαυμάσει κάποιος τον άνδρα ο οποίος κατόρθωσε να ενώσει τα άρρυθμα εκείνα στίφη εν μέσω τόσης αναρχίας και εναντιώσεως, και πώς να μην τραβήξει την προσοχή στην δική μας γενεά η αταραξία τής γενναίας του ψυχής, η οποία υπό το βάρος τόσων ευθυνών και κινδύνων, δεν έπαψε να έχει πεποίθηση στην μεγάλη της αποστολή, υψώνοντας την σημαία τής ενώσεως, ως την μόνη τής Ελλάδος σωτηρία.

……….Όπως έγραφε και στον Κολοκοτρώνη «….Στρατηγὲ καὶ ἀδελφέ! (…) πρέπει νὰ δείξωμεν εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ εἰς τοὺς ξένους, ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ἑνώσεώς μας εἶναι τὸ κοινὸν τῆς Πατρίδος ὅφελος….»

---

• Πηγή: Επιλεγμένο απόσπασμα από το βιβλίο τού Κ.ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ», εκδ.Ν.Πάσσαρη, 1867.

• Κείμενο στην δημοτική και επιμέλειά του: Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο

Copyright (©) «Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο»