ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ,ΓΛΩΣΣΑ-ΓΡΑΦΗ,ΕΙΔΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ,ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ,Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ,ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ (ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ)

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΤΟΝΩΝ – ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Σχολιάστε

,

,

Ἡ ἐκδίκηση τῶν τόνων – οἱ συνέπειες ἀπὸ τὴν κατάργηση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας 

.

……….Τὴν 1η Σεπτεμβρίου τοῦ 1982  ἐφαρμόζεται πλέον ἐπισήμως τὸ μονοτονικὸ σύστημα γραφῆς (πλησιέστερο πρὸς τὸ ἀτονικό), σὲ ὅλο τὸν δημόσιο τομέα. Σὲ μία ἀπὸ τὶς παραγράφους ὅπως δημοσιεύθηκε στὸ ΦΕΚ Α΄52 ἀναφέρεται ὅτι: «[]λάθη ποὺ ὁφείλονται σὲ παράβαση τῶν νέων κανόνων τοῦ τονισμοῦ (δηλαδὴ τὸ νὰ γράψῃ κάποιος σὲ πολυτονικὸ γιὰ τοὺς φωστῆρες μεταρρυθμιστὲς θεωρεῖται λάθος!..), σημειώνονται, ἀλλὰ δὲν λαμβάνονται ὑπ’ ὅψιν (!!) γιὰ τὴν βαθμολόγηση τῶν γραπτῶν δοκιμίων τῶν ἐξετάσεων κάθε φύσεως, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὸ σχολικὸ ἔτος 1981-82 ἤ προηγούμενα αὐτοῦ σχολικὰ ἔτη».

……….Ἀπὸ τὶς 11 Ἰανουαρίου, ὁ Ἐλευθέριος Βερυβάκης, ὡς ὑπουργὸς «Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων» στὴν πρώτη κυβέρνηση τοῦ Πα.Σο.Κ., πέρασε τὴν τροπολογία γιὰ τὴν κατάργηση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων  σὲ μεταμεσονύχτια συνεδρίαση τῆς Βουλῆς. Ἡ ἀπόφαση ἐφαρμογῆς τοῦ μονοτονικοῦ συστήματος στὴν Ἐκπαίδευση καὶ στὴν Διοίκηση, δημοσιεύθηκε στὶς 29 Ἀπριλίου στὸ ΦΕΚ 52/Α.

……….Τὸ ἐπιχείρημα ποὺ χρησιμοποιεῖται συνήθως ἀπὸ τοὺς μονοτονιστές, εἶναι ὅτι οἱ Ἀρχαῖοι δὲν χρησιμοποιοῦσαν τόνους. Μάλιστα στὴν περιβόητη «δίκη τῶν τόνων» ἐν μέσῳ ναζιστικῆς κατοχῆς, ὁ Καφαντάρης γράφει: «[]οὔτε τόνοι οὔτε πνεύματα ὑπῆρχον τὴν περίοδο τῆς ἀνθήσεως τοῦ ἀρχαίου πνεύματος, καὶ ἦλθον στὸ φῶς μόνον κατὰ τοὺς χρόνους τῆς παρακμῆς» καὶ ὁ Δημαρᾶς: «[]“Ἑλληνικὴν γλῶσσαν” νοεῖ τὸ κατηγορητήριον ἐκείνην, ἡ ὁποία διεμορφώθη σὺν τῇ παρόδῳ τοῦ χρόνου εἰς ἐποχὰς παρακμῆς καὶ δουλείας, ἢ τὴν ἀνόθευτον ἀρχαίαν;».

……….Πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ παράλογο ἐπιχείρημα, κρύβεται ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ μόνη ἀξιόλογη ἐποχὴ τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας εἶναι ἡ κλασσική, καὶ ὅτι ὅ,τι ἔγινε σὲ μεταγενέστερες ἐποχὲς εἶναι αὐτόματα παρακμιακό. Οἱ τόνοι εἶναι λοιπὸν «γέννημα τῆς παρακμῆς» καὶ γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ τοὺς ἀποβάλλουμε.

……….Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι αὐτὴ ἡ ἰδεολογικὴ ἀντιμετώπιση τῶν μετακλασσικῶν χρόνων, συμπίπτει μὲ τὴν θεώρηση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας ἀπὸ τὸν Χίτλερ, στὸ «Ὁ Ἀγὼν μου» (Mein Kampf). Ὅτι δηλαδὴ ἡ Ἑλλάδα ἔδωσε τὰ φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ κατὰ τὴν κλασσικὴ περίοδο καὶ μετὰ «ἔσβησε». Ἡ «Δίκη τῶν τόνων» ἔγινε τὸ 1942 καὶ φυσικὸ ἦταν νὰ ἐπηρρεασθῇ ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα. Ἄλλωστε πολὺ συχνὰ ὁ Κακριδῆς καὶ οἱ συνήγοροί του, ἀναφέρονται στὴν Γερμανία καὶ στοὺς Γερμανοὺς φιλολόγους. Μήπως λοιπὸν τὸ μονοτονικὸ πηγάζει ἀπὸ μίαν ναζιστικὴ θεώρηση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας;

 Στάντης Ἀποστολίδης – Ἡ ἐκδίκηση τῶν τόνων!
Οἱ συνέπειες ἀπὸ τὴν κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος.

Ἄρθρο στὴν Ἐλευθεροτυπία, στήλη Βιβλιοθήκη, 03 Μαρτίου 2006. Ἀναφορὰ στὸ βιβλίο: ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΕΓΚΟΣ – ΘΑΛΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ – ΔΗΜΗΤΡΑ ΒΕΚΙΑΡΗ.

Ἡ ἐκδίκηση τῶν τόνων. 
(Ἡ ἐπίδραση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν  καὶ τοῦ μονοτονικοῦ στὴν ψυχοεκπαιδευτικὴ ἐξέλιξη τοῦ παιδιοῦ).

……….Ὅταν ψηφιζόταν σὲ μεταμεσονύκτια συνεδρίαση τῆς Βουλῆς ἡ τροπολογία Βερυβάκη γιὰ τὸ μονοτονικό, ἡ τότε κυβέρνηση, θωπεύοντας τὸν ἀριστερίστικο λαϊκισμό, ξεπούλαγε κάτι ποὺ οὕτως ἤ ἄλλως δὲν γνώριζε καὶ δὲν τὴν ἐνδιέφερε! Ἕνα κομμάτι τῆς Παιδείας συνυφασμένο, ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ παράδοση, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πνευματικὴ παρακαταθήκη τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸν 18ο ἤδη αἰῶνα! Ὅλ’ οἱ θαυμαστοὶ 300, μαζί, συμπεριφέρθηκαν σὰν ἀγράμματη γριοῦλα ποὺ βρίσκοντας στὸ σεντούκι της παλιᾶ μπαρουτοκαπνισμένα κουμπούρια, τὰ δίνει στὸν γῦφτο γιὰ ν’ ἀδειάσῃ τὸν τόπο ἀπὸ τὴν «σαβοῦρα». Δὲν ρωτάει κανέναν, καὶ δὲν θὰ μάθη ποτὲ τί ἔχασε…

……….Κι ἄς φώναζε ὁ Ἐλύτης: «[]Εἶμαι ὑπὲρ τοῦ παλαιοῦ συστήματος, ἐναντίον τοῦ μονοτονικοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων. Εἶναι ἡ βάση γιὰ νὰ ξέρῃς τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων». (Καὶ πῶς θὰ καταλάβης ἄραγε Ἐλύτη χωρὶς αὐτὴ τὴν ἔρμη τὴν ἐτυμολογία;) Κι ἀλλοῦ ξανά, γραφικότερα: «[]κάθε ὕψιλον, κάθε ὀξεῖα, κάθε ὑπογεγραμμένη, δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μία κατωφέρεια, μία κάθετη βράχου πάνω σὲ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν». Δὲν ἤξερε αὐτός, ἦταν ποιητής!

……….Κι ἄς ἐπέμενε ὁ Καστοριάδης: «[]Ν’ ἀφήσετε τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα, γιατὶ αὐτοὶ ποὺ τοὺς βάλανε ἥξεραν τί κάνανε. Ἡ κατάργησή τους εἶναι κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας, ποὺ ἀποτελεῖ καταστροφὴ τῆς συνέχειας. Ἤδη τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ἐλύτη, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν. Δηλαδή, πᾶμε νὰ καταστρέψουμε ὅ,τι χτίσαμε!» Ἦταν ὁπισθοδρομικὸς αὐτός, παρωχημένος!

……….Κι ἄς ἀνέλυε ὁ Ῥένος Ἀποστολίδης, φιλολογικότατα: «[]Ἡ ὀρθογραφία δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ἱστορική, ἀφοῦ ἡ ὀρθὴ γραφὴ κάθε λέξης ἀκριβῶς […] ἐκκαλεῖ ὅλο τὸ παρελθὸν ἐμπειρίας, ποὺ αἰῶνες ποικιλοχρησίας συσσώρευσαν μέσα της, δυναμικοποιεῖ δηλαδὴ τὸν θησαυρὸ της σὲ νόημα καὶ ποιότητες ἀνεκτίμητες καὶ βοηθεῖ ἄρα στὸ νὰ ξελαμπικάρεται ἡ λέξη διαρκῶς, ν’ ἀναπαρθενεύεται, νὰ γίνεται ἡ σημασία της πολυδύναμη!».

……….Πλανιόντουσαν ὅλοι, κι ἐμεῖς, πραγματιστές, προσγειωμένοι, πρακτικοί, βρήκαμε τὴν λύση! Κι ὄχι πὼς ἦταν τάχα θέμα Πα.Σο.Κ.  Ἡ δεξιὰ ἀντιπολίτευση λούφαζε μὲ μόνη ἀντιγνωμία τοῦ – κατὰ φαντασίαν «συγγραφέα» κιόλας! – Ἀβέρωφ, ποὺ ψέλλισε πώς: «[]χρειάζεται μία εἰδικὴ μελέτη», παραδεχόμενος ὅμως πάντως πώς: «[]εἶναι μία ἁπλούστευση, ἡ ὁποία θὰ εἶναι χρήσιμη γιὰ τὴν… ἁπλούστευση (σίκ) τῶν νέων γενεῶν».

,,,,,,,,,,Πολὺ σωστά: «Γιὰ τὴν ἁπλούστευση τῶν νέων γενεῶν»! Γιὰ νὰ τοὺς ἁπλουστεύουμε, νὰ τοὺς διευκολύνουμε, νὰ τοὺς ἀλαφρύνουμε ἀπὸ τὸ περιττὸ βάρος τῆς γνώσης, τῆς προσπάθειας, τοῦ ὅλου παραδεδομένου γλωσσικοῦ πλούτου, ἀφήνοντας ἀδειανὸ τὸν ἐγκέφαλο γιὰ νὰ τὸν γεμίσουν ἄμεσα μὲ «πόκεμον» καὶ «τζόϋστικ» (joystick), μὲ «Εξέλ» (Excel) καὶ «Γουόρτντ» (Word) ἀργότερα.

……….Ἔτσι, μᾶς ἐνοχλοῦσε, λέει, τὸ ἱστορικὸ σύστημα τονισμοῦ, παραῆταν σύνθετο, «κούραζε ἀναίτια τὰ παιδιά», καὶ τὸ πετάξαμε στὰ σκουπίδια, χωρὶς κανεὶς νὰ σκεφτῇ πὼς τὸ ἁπλούστερο ποὺ υἱοθετήθηκε εἶν’ ἐξ ὁρισμοῦ κι ἀτελέστερο, κι ἄρα γι’ ἀδαεῖς τῆς γλώσσας μόνον, καὶ γιὰ τὶς καθημερινὲς μας κουβέντες, οὔτε γιὰ Ἐπιστήμη, οὔτε γιὰ Λογοτεχνία στὰ σοβαρά, οὔτε γιὰ λόγο «ἀνεβασμένο» γενικῶς, παρὰ γιὰ ὁμιλοῦντες μπαμπουίνους.

……….Μὰ ἦταν πάντα ἡ μεγάλη μάζα τῶν ἀγραμμάτων, τῶν τεμπέληδων μαθητῶν καὶ τῶν πεισματωμένων γονιῶν ἀπὸ τὰ δικὰ τους παθήματα ἀπὸ κακοὺς κι ἀνέμπνοους δασκάλους, ποὺ ποτὲ δὲν τοὺς εἶχαν ἐξηγήσει τί ἐσήμαινε κάθε σύμβολο, παρὰ ἤξεραν μοναχᾶ νὰ κόβουν βαθμοὺς μὲ χαιρεκακία γιὰ κάθε δασεία ποὺ ‘βρισκαν νὰ σοῦ ‘χει ξεφύγει σὰν τοὺς τροχαίους τῆς ἐπαρχίας μὲ τὰ “ραντάρ”. Κι ἦταν καὶ τὰ συμφέροντα τῶν ἐκδοτῶν καὶ τῶν συγκροτημάτων Τύπου ποὺ ‘ριχναν τόσο τὸ κόστος τῆς στοιχειοθεσίας καί, καί, καί… Γιὰ ὅλους βολικό!

……….Καὶ βρισκόμαστε νά ‘χουν περάσει 20 χρόνια (2006) ἀποξένωσης ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ μορφὴ τῶν λέξεων χωρὶς μία ἐπιστημονικὴ μελέτη γιὰ τὸ τί σήμαινε γνωστικὰ αὐτὴ ἡ ἀπώλεια!

……….Καὶ τώρα ἡ ἀπάντηση δὲν μᾶς ἔρχεται ἀπὸ δάσκαλους, μὲ τὴν συγκομισμένη πείρα τῆς καθημερινῆς διδακτικῆς (ἀλλὰ καὶ πόσο σπαταλημένη ὅμως στοὺς λαβύρινθους τῆς περιπτωσιολογίας!), μήτ’ ἀπὸ γλωσσολόγους, μήτ’ ἀπὸ παιδαγωγούς, παρὰ ἀπὸ τοὺς γιατρούς! Ναί, ἀπὸ ψυχιάτρους καὶ στατιστικολόγους, ποὺ μιλᾶνε μὲ τὴν ἀδυσώπητη γλῶσσα τῶν ἀριθμῶν γιὰ τὴν «ἐκδίκηση τῶν τόνων»!

……….Τὸ βιβλίο τῶν Τσέγκου-Παπαδάκη-Βεκιάρη, δὲν εἶναι παρὰ μία γλαφυρὴ δημοσίευση τῶν ἀποτελεσμάτων μιᾶς ψυχιατρικῆς ἔρευνας πάνω σὲ 50 παιδιὰ πρώτης ἔως τρίτης Δημοτικοῦ, προσεκτικὰ ἐπιλεγμένα, ὥστε ν’ ἀποτελοῦν ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα πληθυσμοῦ, δίχως καμμία ἰδιαιτερότητα, ποὺ ἀφοῦ μετρήθηκαν ἀναλυτικὰ μ’ ἔγκυρες δοκιμασίες (τέστς) οἱ ψυχικὲς τους δεξιότητες, τὰ μισὰ ἀπ’ αὐτὰ διδάχτηκαν ἐθελοντικὰ Ἀρχαῖα καὶ πολυτονικὸ παράλληλα πρὸς τ’ ἄλλα τους μαθήματα. Καὶ μὲ τὸ τέλος τῆς χρονιᾶς ξανάγινε ἡ ἴδια ἀντικειμενικὴ ἀξιολόγηση τῶν ἱκανοτήτων τους. Τ’ ἀποτελέσματα παρουσιάζονται μὲ ἁπόλυτη σαφήνεια σὲ μόλις δύο σελίδες:

……….Οἱ «πολυτονικοί» ἐμφανίζουν στατιστικῶς σημαντικὴ ἀνοδικὴ διαφορὰ στὴν «συναρμολόγηση ἀντικειμένων», στὴν «διάκριση γραφημάτων», στὴν «μνήμη σχημάτων»! Ἀντιθέτως, οἱ «μονοτονικοί» παρουσίασαν διαφορὰ μονάχα στὴν «μνήμη εἰκόνων» ἀλλά… πρὸς τὰ κάτω!

……….Συμπερασματικά, διαπιστώθηκε ὅτι ἡ διδασκαλία τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας ἐπιδρᾶ θετικὰ στὶς ὀπτικοαντιληπτικὲς ἱκανότητες καὶ λειτουργίες τῶν παιδιῶν, καὶ μάλιστα στὴν κρίσιμη ἡλικία τῶν 6-9 ἐτῶν, ὅπως αὐτὲς κατεξοχὴν ἀναπτύσσονται. Καὶ γιατί; Ἡ ἐπίδραση αὐτὴ ἀνάγεται ἄμεσα στὸ εἶδος τοῦ ἐρεθίσματος: ὅσο πλουσιότερο σὲ ὀπτικᾶ σημεῖα (τόνους καὶ πνεύματα) τὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο, τόσο περισσότερο ἐξαναγκάζεται σὲ ἑστίαση τῆς προσοχῆς του ὁ δέκτης κι ἐξασκεῖται στὴν ἀναγνώρισή τους, ἀποκτῶντας ἐπιπλέον ἱκανότητα ταχύτερης ὀφθαλμικῆς κίνησης καὶ ἰσχυρότερης συγκέντρωσης. Τὰ πολλὰ λόγια βλάπτουν, οἱ τόνοι ὅμως ὡφελοῦν!

……….Ὅσοι θά ‘θελαν νὰ ἐρευνήσουν ἀκριβέστερα τὸ πῶς καὶ τί, μποροῦν νὰ μελετήσουν τὶς 50 σελίδες μὲ τοὺς διαφωτιστικότατους πίνακες καὶ τὰ συγκριτικὰ διαγράμματα ἤ νὰ ἐλέγξουν τὴν μεθοδολογία τῆς ἔρευνας.

……….Οἱ δύο σελίδες ὡστόσο τῶν πορισμάτων θά ‘πρεπε νὰ τυπωθοῦν σὲ εἴκοσι ἤ τριάντα χιλιάδες ἀντίτυπα καὶ νὰ μοιραστοῦν σ’ ὅλους τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς ποὺ διδάσκουν Ἑλληνικὰ στὰ σχολεῖα, γιὰ νὰ ξέρουν πόσο στραβώνει τὰ παιδιὰ καὶ ἡ δικιὰ τους ἄγνοια πλέον, καὶ νά ‘ναι συνυπεύθυνοι μὲ τὴν ἀβελτηρία τους ἐφεξῆς νὰ ὑψώνουν τὴν φωνὴ τους καὶ γιὰ θέματα παιδείας καθαρά, κι ὄχι μόνο γιὰ τοὺς μισθοὺς τους ἔξω ἀπὸ τὰ ὑπουργεῖα, μὲ τὶς ντουντοῦκες!

……….Θυμᾶστε πού, χρόνια πίσω, κάτι δάσκαλοι τοῦ «πρακτικοῦ» ἱσχυρίζονταν πὼς ἦταν ἀνώτερο ἀπὸ τὸ «κλασικό» διότι «τὰ μαθηματικὰ ὀξύνουν τὸν νοῦν». Κι ἐμεῖς κοροϊδεύαμε βέβαια, μὰ ἔλα ποὺ βρέθηκε ἐπιστημονικὰ μετρημένο, μὲ τὰ μαθηματικά τους κιόλας, πὼς τ’ Ἀρχαῖα καὶ ἡ ὀρθογραφία ἐντέλει ὄξυναν περισσότερο τὸν νοῦν! Αὐτὴ κι ἄν εἶν’ ἐκδίκηση τῶν τόνων!..

……….Πέρα ὅμως ἀπὸ ἀστεῖα κι ἀντεκδικήσεις, χρόνια τώρα ἀκούγονται τὰ φληναφήματα διαφόρων πὼς τάχα «τίποτε δὲν χάσαμε μὲ τὸ μονοτονικό» κι «ἄχρηστες ὅλες ἐκεῖνες οἱ κουτσουλιὲς πάνω ἀπ’ τὶς λέξεις» καί, «οἱ ἀρχαῖοι δὲν τά ‘χαν, οἱ Ἀλεξανδρινοὶ τὰ πρόσθεσαν» καί, «τὸ ποτάμι δὲν γυρίζει πίσω» κι ἄλλα τέτοια ἐπιπόλαια κι ἀντιεπιστημονικά.

……….Οἱ ἀποδείξεις γιὰ τὸ τί χάσαμε, βρίσκονται μπρὸς στὰ μάτια μας. Μήπως ξαναδιαβάζουν κάποιοι στὸν τοῖχο, γραμμένο ἀπὸ ἀόρατο χέρι, ἐκεῖνο: «Μανή, θεκέλ, φάρες» πού εἶδε ὁ τελευταῖος Βαβυλώνιος βασιλιάς, σὰν ἔμπαινε κιόλας στὶς πῦλες τῆς πρωτεύουσάς του ὁ Πέρσης ποὺ θὰ τὸν ἀφάνιζε κι αὐτὸν καὶ τὸν θρόνο του;.. «Μετρημένα, ζυγισμένα, διαιρεμένα» – δηλαδή: «τέλειωσες!» τὸν προειδοποιοῦσε τότε ὁ προφήτης.

……….Μήπως δὲν χρειαζόμαστε προφῆτες πιά, παρὰ μᾶς ἀρκοῦν οἱ φωνὲς ὅσων ξέραν ἀκόμα νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτὰ τὰ «σημαδάκια» ποὺ μονοκοντυλιᾶ κατάργησαν ἀνεγκέφαλοι κυβερνῶντες, κι ἄν δὲν μποροῦν νὰ σκεπάσουν τὰ μουγκανητᾶ τῶν «ἁρμοδίων» τῶν ὑπουργείων ὅποιας Παιδείας ἐδῶ καὶ μίαν εἰκοσαετία, εἶναι πάντως σοβαρότατες καὶ τώρα πιὰ κι ἐπιστημονικὰ ἐπιβεβαιωμένες, ὥστε νὰ ὑποψιάζουν γιὰ τὸ τὶ ἐπίκειται;

……….Ἀσφαλῶς τὸ ποτάμι δὲν γυρίζει πίσω! Μόνο, συμφορᾶ μας! Θὰ τρέχουμε γιὰ καθαρὸ νερὸ ἀπὸ τὰ νάματά του, αὔριο μὲ τὸν κουβά, μεθαύριο μὲ τὸ κουταλάκι!*

**Ὁ  γράφων ὑπῆρξε παθῶν τοῦ παλιοῦ κακοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος ὡς ἀνορθόγραφος στοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα, καθ’ ὅ ἀκουστικὸς τύπος κι ὄχι ὀπτικός, καὶ ἔκλαψε πικρᾶ πάνω σὲ δασυνόμενες ποὺ τοῦ ξέφευγαν μονίμως, κι ὡστόσο ἡ μάθηση γίνεται μετὰ λύπης, ὅπως τό ‘λεγε κι ὁ Ἀριστοτέλης, ἐνῷ ἡ «χαρούμενη γνώση» δυστυχῶς ἀκόμα δὲν βρέθηκε!

Βιβλία :
Πηγές: 
Copyright (©) «Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο»

Αφήστε μια απάντηση