,

,

Ο Σερραίος Μακεδονομάχος Δούκα Δούκας-Γαϊτατζής 

.

……….«Εἰς τὸν νέον τοῦτον, ἀνήκοντα εἰς καλὴν τῶν Σερρῶν οἰκογένειαν, θαυμαζόμενον καὶ λατρευόμενον καθ’ ἄπασαν τὴν περιφέρειαν καὶ ἐξυμνούμενον ἤδη εἰς πατριωτικὰ ἄσματα, ὀφείλεται καὶ θὰ ὀφείλεται ἐθνική εὐγνωμοσύνη», ἔγραφε ὁ Πρόξενος Σαχτούρης γιὰ τὸν Δοῦκα σὲ ἀναφορά του. Καὶ ἦταν πραγματικὰ ἄξιος καὶ ἱκανώτατος ὁπλαρχηγὸς ὁ Δούκας.

……….Ὁ Γενικὸς ἀρχηγὸς τῶν ἀνταρτῶν τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας, ἦταν ὁ Σερραῖος καπετάνιος, Δούκας Γαϊταντζῆς μὲ τὸ ψευδώνυμο Ζέρβας. Ἦταν φυσιογνωμία μὲ πολλὰ προσόντα, σωματικά, πνευματικὰ καὶ ἡγετικὰ χαρίσματα. Εὐφυής, δραστήριος, ἀνδρεῖος, ἀκούραστος, λογικός, συνετός, σεμνός, μὲ ἀγνότητα προθέσεων, μὲ τεράστια ὑπομονή καὶ ἐπιμονή, μὲ ἰσχυρὴ θέληση, ἀληθινὸς μαχητὴς μὲ στρατηγικὲς ἱκανότητες, ὁ πρῶτος καὶ καλύτερος ὁπλαρχηγὸς τῶν μακεδονομάχων τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας. Ἔνθερμος μέχρι θυσίας πατριώτης.

……….Ἦταν εὔπορος βιομήχανος, ἰδιοκτήτης κλωστηρίου καὶ μεγάλου καταστήματος γαϊτανιῶν στὶς Σέρρες, ἀπὸ ὅπου πῆρε καὶ τὸ ἐπίθετο Γαϊταντζῆς. Συμμετεῖχε μὲ ζῆλο στὸν Μακεδονικὸ Ἀγῶνα ὡς πράκτορας τοῦ ὑποπροξενείου ἀπὸ τὸ 1900.  Παρακολουθοῦσε τοὺς βουργαρόφρονες κατασκόπους καὶ ἐντόπιζε τὴν δράση τους. Πληροφοροῦσε τὸ Ἑλληνικὸ Προξενεῖο καὶ κατόπιν ἀδείας αὐτοῦ ἐνεργοῦσε γιὰ τὸν περιορισμὸ αὐτῶν.  Ἀντιλήφθηκαν τὴν δράση του οἱ τοῦρκοι, ὀπότε καὶ ἀναγκάστηκε νὰ φύγῃ ἀπὸ τὶς Σέρρες.

……….Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1903, ἐγκατέλειψε τὴν οἰκογένειά του καὶ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα. Καταγάγηκε ἐθελοντὴς στὸν Ἑλληνικὸ στρατὸ καὶ ἐκπαιδεύτηκε στρατιωτικὰ σὲ κρυφὸ ἔμπεδο ἀντάρτικο στρατόπεδο. Πῆγε ἐθελοντὴς στὴν Δυτικὴ Μακεδονία καὶ ἐντάχθηκε ὡς ὁπλίτης τὸ 1904 στὸ ἀνταρτικὸ σῶμα τοῦ Καπετὰν Βάρδα (Γ. Τσόντου), καὶ μετὰ ὡς ὑπαρχηγὸς τοῦ καπετὰν Ῥοῦβα (Γ. Κατεχάκη).  (…)

……….Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1905, ἦλθε ὁ Δούκας στὶς Σέρρες μὲ τὸ ψευδώνυμο Καπετὰν Ζέρβας. Σχημάτισε στὴν περιοχὴ τῆς Ζίχνης καὶ τοῦ Παγγαίου δικὸ του ἀντάρτικο σῶμα ἀπὸ εἴκοσι ἄνδρες μὲ ὑπαρχηγούς τὸν Μάρτζιο καὶ τὸν Μπολασίκη. Οἱ ἄνδρες του ἦταν ἄριστα ὁπλισμένοι καὶ ὁμοιόμορφα ἐνδεδυμένοι σὰν λοκατζῆδες στρατιῶτες μὲ μαῦρα σκουφάκια. Διακρίνονταν γιὰ τὴν μεγάλη πειθαρχία τους καὶ εὐγένεια.  Προκαλοῦσαν τὴν ἐντύπωση ὅλων, φίλων καὶ ἐχθρῶν.

• Ὁλόκληρο τὸ κείμενο γιὰ τὸν Καπετάνιο, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται καὶ στὴν μάχη τοῦ Ζελόβου στὶς 2/12/1904 κατὰ τῆς συμμορίας τοῦ Μήτρου Βλάχου, μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό: www.e-istoria.com

• Ἡ Ἀνατολική Μακεδονία στὰ χρόνια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα.

• Τὰ Σέρρας στὸν Μακεδονικό Ἀγῶνα.