,
.
Περιεχόμενα: Ο Γοδεφρείδος Β΄ τής Αχαΐας, ο αδελφός και διάδοχός του, Γουλιέλμος Βιλλ(ε)αρδουίνος, η συμμαχία του με τον Μιχαήλ τού Δεσποτάτου τής Ηπείρου εναντίον τής αυτοκρατορίας τής Νίκαιας και η ήττα στην μάχη τής Πελαγονίας· πώς ο δικέφαλος αετός των Παλαιολόγων κυμάτισε στα κάστρα τής Μονεμβασιάς, τής Μάϊνας και τού Μυστρά.
Στήβεν Ράνσιμαν
……….[…] Ο Γοδεφρείδος Β΄ τής Αχαΐας, πέθανε ξαφνικά το 1246 και ενώ ήταν ακόμη στην ακμή τής ηλικίας του. Παρ’ όλο που η πριγκίπισσα Αγνή ίδρυσε, γεμάτη πίστη Κιστερκιανά μοναστήρια όπου οι μοναχοί έπρεπε να προσεύχονται γιά ν’ αποκτήσει παιδιά, ο Γοδεφρείδος παρέμεινε χωρίς απογόνους. Διάδοχός του ήταν ο αδελφός του Γουλιέλμος.

……….Ο Γουλιέλμος Βιλλ(ε)αρδουίνος είχε γεννηθεί στην Ελλάδα – στην Καλαμάτα – πιθανώς το 1211. Ήταν ένας καλοφτιαγμένος άνδρας και την ωραία του εμφάνιση χαλούσαν μόνο τα υπερβολικά πεταχτά δόντια του. Είχε ήδη αποδείξει ότι ήταν εξαίρετος πολεμιστής, αλλά σαν διπλωμάτης υστερούσε σε σοφία από τον αδελφό του. Είχε ανατραφεί από Ελληνίδες τροφούς και Έλληνες υπηρέτες και μιλούσε τα ελληνικά σχεδόν με την ίδια ευχέρεια που μιλούσε και τα γαλλικά που ήταν η μητρική του γλώσσα. Θεωρούσε τον εαυτό του ότι ανήκε ολοκληρωτικά στην χώρα που γεννήθηκε. Πολλοί από τους αρχικούς αποίκους, όπως ήταν ο Όθων Ντε λα Ρος, ηγεμόνας τής Αθήνας, είχαν επιστρέψει σε μεγάλη ηλικία πίσω στην πατρίδα τους στην Δύση. Γιά τον Γουλιέλμο, η Αχαΐα ήταν η πατρίδα του· και όπως συνέβαινε με όλη του την οικογένεια, πιό ευτυχισμένος ήταν και αυτός στην Λα Κρεμονί (Λακεδαίμονα).
……….Η πρώτη ενέργεια τού Γουλιέλμου σαν έγινε πρίγκιπας, ήταν να εξασφαλίσει την προστασία αυτής τής αγαπημένης γωνιάς τού Πριγκιπάτου. Τον εξόργιζε που η Μονεμβασία βρισκόταν ακόμη σε ελληνικά χέρια. Οι Μονεμβασιώτες ήσαν δραστήριοι πειρατές, που λυμαίνονταν τα πλοία του· και το λιμάνι τους θα αποτελούσε ένα εξαιρετικά πρόσφορο τόπο απόβασης, αν οι Έλληνες ζητούσαν κάποτε να κατακτήσουν και πάλι την Πελοπόννησο. Προετοιμάστηκε προσεκτικά. Σε όλους τους υποτελείς του είχε μηνυθεί να στείλουν στρατεύματα, ενώ οι Βενετοί, που κι αυτοί υπέφεραν από την πειρατεία των Μονεμβασιωτών, έστειλαν τέσσερα πλοία να αποκλείσουν τον βράχο τής Μονεμβασίας. Δεν έγινε προσπάθεια να καταλάβουν με έφοδο το φρούριο, αλλά ο αποκλεισμός γινόταν όλο και πιό στενός. Γιά τρία χρόνια οι Μονεμβασιώτες άντεξαν, φυλακισμένοι, «ως αηδόνι στο κλουβί», όπως γράφει και το Χρονικό τού Μορέως. Στο τέλος, όλα τα εφόδιά τους εξαντλήθηκαν. Οι μεγάλες δεξαμενές ήσαν άδειες, και είχαν φάει ακόμη και όλες τις γάτες και τα ποντίκια. Έτσι λοιπόν παραδόθηκαν. Τους επέβαλαν τιμητικούς όρους. Στους τρεις άρχοντες παραχωρήθηκαν κτήματα στην ηπειρωτική χώρα· και οι πολίτες απαλλάχτηκαν από κάθε στρατιωτική θητεία, εκτός από την περίπτωση που παρείχαν ναυτικές υπηρεσίες, οπότε και πληρώνονταν γι’ αυτό.
……….Ενώ στην Μονεμβασία η πολιορκία συνεχιζόταν ακόμη, ο Γουλιέλμος ολοκλήρωσε την υποδούλωση των φυλών που ζούσαν ανυπότακτες στα βουνά, γύρω από την κοιλάδα τής Σπάρτης. Χρειάστηκαν οχυρά γιά να διατηρηθεί η πειθαρχία. Η φρουρά στην Μονεμβασία, από την στιγμή που θα την κυρίευαν, και η ενίσχυση τού κάστρου στο Γεράκι, θα μπορούσαν να αποτελέσουν στοιχεία εκφοβισμού των Τσακώνων. Αλλά ο Γουλιέλμος κατασκεύασε ένα οχυρό που ονομάσθηκε Μεγάλη Μάϊνα, κοντά στην άκρη τού ακρωτηρίου Ματαπά. Πρέπει να ειπωθεί ότι δεν στάθηκε δυνατόν να υποταχθούν οι Μανιάτες απόλυτα. Διορίσθηκε ένας Λατίνος επίσκοπος γιά την Μάϊνα, αλλά μετά από μερικά χρόνια ταλαιπωρίας και φόβου που πέρασε, τού δόθηκε η άδεια να κατοικεί μόνιμα στην Ιταλία.
……….Γιά να εξασφαλίσει την προστασία τού αγαπημένου του παλατιού, ο Γουλιέλμος αποφάσισε να κτίσει ένα κάστρο σε έναν από τους γειτονικούς λοφίσκους, στους πρόποδες τού Ταϋγέτου. Το έμπειρο βλέμμα του έπεσε σε έναν κωνικό λόφο που υψωνόταν κάπου δύο χιλιάδες πόδια πάνω από την πεδιάδα, γύρω στα τέσσερα μίλια νοτιοδυτικά από την πόλη. Προς την δύση και τον νότο, απότομοι γκρεμοί τον χώριζαν από την κύρια οροσειρά τού Ταϋγέτου.
……….Προς τον βορρά και την ανατολή, οι πλαγιές ήσαν απότομες και μπορούσαν εύκολα να προστατευθούν. Από την κορυφή η θεά απλωνόταν από την μία πλευρά πάνω σε όλη την πεδιάδα τού Ευρώτα· από την άλλη πλευρά έβλεπε προς την καρδιά τής οροσειράς, σε δύο μεγάλες χαράδρες. Ο δρόμος από την Καλαμάτα, που περνούσε από το στενό τού Λαγκαδά, το μόνο πέρασμα από την μία πλευρά τής οροσειράς στην άλλη που ήταν κατάλληλη γιά το ιππικό, ξεπρόβαλλε στην πεδιάδα, λίγο προς τα βόρεια, και περνούσε σε μικρή απόσταση από τους πρόποδες τού λόφου. Ο λόφος ήταν γνωστός σαν Μυζιθράς, πιθανώς γιατί πίστευαν ότι έμοιαζε με ένα τοπικό τυρί που είχε το σχήμα κώνου. Η σύντμηση τού ονόματος οδήγησε αργότερα στο όνομα Μυστράς ή Μυστρά.
……….Ο λόφος αυτός ήταν ακατοίκητος αλλά στην κορυφή του υπήρχε ένα μικρό παρεκκλήσι αφιερωμένο – αναμφίβολο – στον Προφήτη Ηλία, τον προστάτη Άγιο των βουνών. Το μεγάλο κάστρο που ο Γουλιέλμος έκτισε στην κορυφή τού λόφου, ολοκληρώθηκε το 1249. Ήταν πολύ ικανοποιημένος με αυτό. Ήταν θαυμάσια τοποθετημένο ώστε να παρακολουθούνται προσεκτικά, διαρκώς, οι κινήσεις των Μηλιγγών και συγχρόνως θα προστάτευε το παλάτι του, στην Λα Κρεμονί.
-
Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να διαβάσετε στο: www.e-istoria.com