«Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρὶ; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς ηὐδόκησεν· ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών· καὶ γέγονεν ὁ Ὢν ὃ οὐκ ἦν δι’ ἡμᾶς· καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστὸς τὸν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι».
Ἡ μαρτυρία τῶν ἀρχαίων ἐθνικῶν συγγραφέων
Ὁ πρῶτος Ἐθνικὸς συγγραφέας ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι καθὼς φαίνεται, ὁ Θαλλός, ὁ ὁποῖος γύρω στὸ 52 μ.Χ. ἔγραψε ἕνα ἔργο προσπαθῶντας νὰ περιγράψῃ τὴν ἱστορία τῆς Ἑλλάδoς καὶ τὶς σχέσεις μὲ τὴν Ἀσία, ἀπ’ τὸν Τρωικὸ Πόλεμο μέχρι τὶς μέρες του. Τὰ ἐκτεταμένα ἀποσπάσματα αὐτοῦ τοῦ ἔργου συγκεντρώθηκαν στὸ ἔργο τοῦ C. Mueller, Fragmenta Historicum Graecorum III/517 επ., καὶ στὸ ἔργο τοῦ F. Jacoby, Die Fragmente der griechischen Historiker, II, B (Βερολῖνο, 1929), σελ. 256. Ὁ ἴδιος ἔχει ταυτισθεῖ μ’ ἕναν Σαμαρείτη ποὺ εἶχε τὸ ἴδιο ὄνομα, κι ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται ἀπ’ τὸν Ἰώσηπο (ἀρχ. XVIII/6,4) σὰν ἀπελεύθερος τοῦ Αὐτοκράτορα Τιβέριου.
Ὅμως, ὁ Ἰούλιος ὁ Ἀφρικανός, ἕνας Χριστιανὸς συγγραφέας, ποὺ χρονολογεῖται γύρω στὸ 221 μ.Χ., ὁ ὁποῖος γνώριζε τὰ ἔργα τοῦ Θαλλοῦ, λέει, μιλῶντας γιὰ τὸ σκοτάδι ποὺ ἔπεσε ἐπάνω στὴν γῆ, στὴν διάρκεια τῆς Σταύρωσης τοῦ Χριστοῦ: «Ὁ Θαλλός, στὸ τρίτο βιβλίο τῶν ἱστοριῶν του, ἐξηγεῖ τὸ σκοτάδι σὰν ἔκλειψη ἡλίου – πρᾶγμα παράλογο κατὰ τὴν γνώμη μου». (Φυσικὰ καὶ ἦταν παράλογο, γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ ἔκλειψη ἡλίου σὲ περίοδο ποὺ τὸ φεγγάρι εἶναι γεμᾶτο, πρᾶγμα ποὺ συνέβαινε τὴν ἐποχὴ τοῦ Πασχαλινοῦ ὁλόγιομου φεγγαριοῦ, ὅταν πέθανε ὁ Χριστός). Στὶς «Πράξεις τοῦ Πιλάτου» (ΧΙ/12) τοῦ τέταρτου αἰῶνα, δίνεται ἀπ’ τοὺς Ἰουδαίους μία παρόμοια ἐξήγηση γιὰ τὸ σκοτάδι.
Ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀναφορᾶ τοῦ Ἰουλίου τοῦ Ἀφρικανοῦ συμπεραίνεται ὅτι: (α) Ἡ παράδοση τῶν Εὐαγγελίων, ἤ τουλάχιστον ἡ παραδοσιακὴ ἱστορία τοῦ Πάθους, ἦταν γνωστὴ στὴν Ῥώμη, σὲ μὴ-Χριστιανικοὺς κύκλους περὶ τὰ μέσα τοῦ πρώτου αἰῶνα∙ καὶ (β) ὅτι οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ προσπαθοῦσαν ν’ ἀρνηθοῦν αὐτὴ τὴν Χριστιανικὴ παράδοση, δίνοντας μία φυσιοκρατικὴ ἑρμηνεία στὰ γεγονότα ποὺ ἀναφέρει. Συγκρ. M. Goguel, Life of Jesus, σελ. 63.
Τὰ ἔργα ὅμως τοῦ Θαλλοῦ χάθηκαν. Μᾶς εἶναι γνωστὸ μόνο ἀπὸ ἀποσπάσματά τους ποὺ παραθέτουν μεταγενέστεροι συγγραφεῖς. Ἐκτὸς ἀπ’ αὐτὸν κανένας ἄλλος δὲν ἀναφέρεται συγκεκριμένα στὸν Χριστιανισμό, σ’ ὁποιοδήποτε ἐκτεταμένο μή-Χριστιανικὸ Ἐθνικὸ κείμενο τοῦ πρώτου αἰῶνα. Ὅμως, ὑπάρχει στὸ Βρεττανικὸ Μουσεῖο ἕνα ἐνδιαφέρον χειρόγραφο, τὸ ὁποῖο διασώζει τὸ κείμενο μιᾶς ἐπιστολῆς ποὺ γράφτηκε μετὰ τὸ 73 μ.Χ., ἀλλὰ δὲν εἶναι σίγουρο, πόσο χρόνο μετά. Τὸ γράμμα αὐτό…
Ὁλόκληρο τὸ κείμενο μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό: www.e-istoria.com
**********************
Ἡ κατὰ σάρκα γέννησις τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἀπὸ τὴν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς 25ης Δεκεμβρίου. Μετὰ τὴν α΄ Στιχολογίαν. Κάθισμα· α΄ χορός. Ἦχος δ΄
Κατεπλάγη Ἰωσὴφ
Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ, μετὰ τῶν Μάγων Ἀνατολῆς τῶν Βασιλέων. Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ᾠδὴν ἐπάξιον. Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καὶ Θεοτόκου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.
Κάθισμα ὅμοιον
Τὶ θαυμάζεις Μαριάμ; τὶ ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοὶ; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα. Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; ἄσπορον γονὴν τὶς ἑώρακεν; ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.
Κάθισμα ὅμοιον
Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρὶ; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς ηὐδόκησεν· ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών· καὶ γέγονεν ὁ Ὢν ὃ οὐκ ἦν δι’ ἡμᾶς· καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστὸς τὸν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι.
