……….Στὸ Μορίχοβο, τοὺς ἐνσπομείναντες ἄνδρες ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Ἀνθυπολοχαγοῦ τοῦ Πεζικοῦ, Λυμπεροπούλου Μαρίνου (ὁ ὁποῖος εἶχε ἀντικαταστήσει τὸν Ἀνθυπολοχαγὸ Τσολακόπουλο καὶ φονεύθηκε στὸ Πετάλινο ἀπὸ τουρκικὸ τμῆμα στὶς 7 Νοεμβρίου 1905), εἶχε ἀναλάβει ὁ Παναγιώτης Φιωτάκης καὶ ὁ Ἀντώνιος Ζώης. Στὴν ἴδια περιοχὴ δροῦσαν καὶ τὰ μικρὰ σώματα τοῦ Εὐαγγέλου Νικολούδη καὶ τοῦ Γεωργίου Σκαλίδη.
……….Ἀπὸ τὴν Ἄνοιξη τοῦ 1906, ὁ αὐξανόμενος ἀριθμὸς τῶν Ἑλληνικῶν σωμάτων ἀρχισε νὰ ἀσκῇ σημαντικὲς πιέσεις στὰ χωριά, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ἀριθμὸς τῶν θυμάτων τῆς ἐξαρχικῆς παρατάξεως νὰ ξεπεράσῃ τὸν ἀντίστοιχο τῶν πατριαρχικῶν. Στὴν Δυτικὴ Μακεδονία, ὁ Κρητικὸς Σκαλίδης ἀπὸ τὸ Ἕλος Κισσάμου, ἦταν ἰδιαίτερα δραστήριος.
……….Ὅταν ὅμως ἔλαβε ἐντολὴ ἀπὸ τὸ Κέντρο Μοναστηρίου μαζὶ μὲ τὸν Νικολούδη νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἀθήνα, «οἱ ὁπλαρχηγοὶ άπειθήσαντες πρὸς τὰς διαταγάς, ἀπεκηρύχθησαν ὑπ’ αὐτοῦ».
……….Καὶ ὁ μὲν Νικολούδης τελικὰ ἐπέστρεψε στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, ὁ Σκαλίδης ὅμως ἐπιχειρῶντας τολμηρὴ ἐπιδρομὴ στὴν πεδιάδα Μοναστηρίου, καταδιώχθηκε ἀπὸ τουρκικὰ τμήματα καὶ τελικὰ ἀφοῦ περικυκλώθηκε κοντὰ στὸν ποταμὸ Ἐριγῶνα, στὸ ὕψος τοῦ χωριοῦ Σόβιτς, ἔπεσε ἡρωϊκῶς μαχόμενος μὲ τοὺς δέκα ἄνδρες του, στὶς 20 ἤ 23 ἤ 25 Μαρτίου 1906. Κατὰ ἄλλες πηγὲς ἡ μάχη δόθηκε τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1906 κοντὰ στὴν πόλη Ἴβενικ, καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀνδρῶν του ποὺ σκοτώθηκαν ἦταν 16 (8 Κρῆτες καὶ 8 Μοριχοβῖτες). Μοναδικὸς ἐπιζῶν ὁ Μανινάκης ἀπὸ τὶς Καλάθενες Κισσάμου.
……….Ἀπὸ τὸν Αὔγουστο τοῦ 1906, μετὰ ἀπὸ τὸν χαμὸ τοῦ Σκαλίδη, τὶς ἀκόμη μεγαλύτερες ἀπώλειες τοῦ σώματος τοῦ Φιωτάκη καὶ τὴν ἀναχώρηση τοῦ Καραβίτη καὶ τοῦ σώματός του γιὰ τὴν περιοχὴ τῆς Σέτινα, τὸ μοναδικὸ σῶμα ποὺ δροῦσε πλέον στὴν περιοχή, ἦταν τοῦ Βολάνη.
Πηγές: