ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ – 10 ΜΑΪΟΥ 1956
……….«Γιατὶ ἤθελαν νὰ πεθάνουν;», μὲ ρώτησε καθὼς κουλουριαζόταν στὸ ζεστὸ της κρεβατάκι, κοιτάζοντας μὲ τὰ γεμάτα ἀπορία ματάκια της. Δέκα μόλις χρονῶν ἡ Εἰρήνη, ἔφυγε γεμάτη ἀπορίες ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τῆς τάξης της στὰ Φυλακισμένα Μνήματα· «Δὲν φοβόντουσαν κλεισμένοι σ’ ἐκεῖνες τὶς φυλακές;», «ἡ μητέρα τους δὲν ἔκλαιγε;», «δὲν πονοῦσαν ὅταν ἀπαγχονίζονταν;».
……….(…) Τόσο ὁ Καραολῆς, ὅσο καὶ ὁ Δημητρίου, ὑπῆρξαν γόνοι φτωχῶν καὶ ἄσημων οἰκογενειῶν. Οἱ γονεῖς τους πάλευαν γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς οἰκογένειάς τους, μέσα σὲ πολὺ δύσκολες καὶ ἀντίξοες συνθῆκες. Ὅσοι ἔζησαν τὴν δεκαετία τοῦ 1950, ἀλλὰ καὶ πιὸ πρίν, ξέρουν τί σημαίνει πείνα καὶ δυστυχία.
……….Ὁ ἀγώνας γιὰ τὸ μεροκάματο ἀπὸ τὸ πρωί μέχρι τὸ βράδυ ἦταν τὸ καθημερινό, ὁλόχρονο πρόγραμμα τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ. Στὸ χωράφι, στὸ ἀμπέλι, στὸ κουτσοδούλι. Παρ’ ὅλες ὅμως τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, οἱ γονεῖς τῶν δύο ἡρώων, ἔβαλαν τὰ παιδιὰ τους στὸν δρόμο τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδας. Πιὸ δύσκολος ὑπῆρξε ὁ ρόλος τῆς μητέρας τοῦ Δημητρίου, Εὐδοκίας, ἀφοῦ ὁ πατέρας του εἶχε πεθάνει ὅταν ὁ ἥρωας ἦταν πέντε χρονῶν.
……….Μὲ βάση τὴν ἀγωγὴ τῶν γονιῶν λοιπόν, ἀλλὰ καὶ τὴν μάθηση στὸ σχολεῖο, στὶς καρδιὲς τῶν δύο ἡρώων σιγόκαιγε πάντα ἡ λαμπάδα τῆς λευτεριᾶς καὶ αὐτὸ ποὺ χρειαζόταν γιὰ νὰ ἐκραγοῦν, νὰ ἐπαναστατήσουν, ἦταν νὰ τοὺς δώσουν τὸν μεγάλο πυρσό κάποιοι ἄλλοι.
Ὁλόκληρο τὸ κείμενο μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό: www.e-istoria.com
***
Ἐπιμέλεια εἰκόνας: Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο