,
,
……….Στὶς 17 Ἰουνίου τοῦ 2012, μὲ ἀφορμὴ τὶς ἐκλογὲς ποὺ διεξήχθησαν, ἡ ἐφημερίδα “Καθημερινή”, δημοσίευσε ἄρθρο τοῦ καθηγητὴ φιλοσοφίας καὶ συγγραφέα, κυρίου Χρήστου Γιανναρᾶ, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἀπαντοῦσε στὸ ἐρώτημα :
«Ἄν κάποτε ἐμφανιζόταν τὸ καινούργιο στὸν πολιτικὸ μας βίο, τὸ ῥιζικὰ διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ σήμερα, ποιὰ θὰ ἦταν τὰ γνωρίσματά του καὶ ποιὰ σημάδια θὰ τὸ δήλωναν καὶ θὰ ἔπειθαν ὅτι πρόκειται πράγματι γιὰ καινουργία ;».
……….Ἀπαριθμῶντας ὁ κύριος Χρῆστος Γιανναρᾶς πέντε γνωρίσματα τοῦ καινούργιου στὸν πολιτικὸ μας βίο, ἐντύπωση προκάλεσε στοὺς ἀναγνῶστες τὸ πέμπτο, τὸ ὁποῖο ἀφοροῦσε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου· χαρακτηρίζοντάς τον ὡς μέτριο στιχούργημα, θεματικὰ περιορισμένο, ταυτισμένο μὲ ἐπαρχιώτικο ἐθνικισμὸ καὶ μελωποιημένο ἀπὸ τὸν Μάντζαρο μὲ σκοπιμότητα ἐντυπωσιασμοῦ, πρότεινε στὴν θέση του : «…κάτι σὰν τὸν “Τσάμικο” τοῦ Νίκου Γκάτσου, στὴ μουσικὴ τοῦ Μάνου Χατζιδάκι».
……….“…Πέμπτο σημάδι τοῦ καινούργιου – τεράστιας συμβολικῆς καὶ αὐτὸ σημασίας : Ἀλλαγὴ τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου.
……….Ὁ σολωμικός «Ὕμνος στὴν Ἐλευθερία» εἶναι ἀπὸ τὰ μετριότερα στιχουργήματα τοῦ μεγάλου μας ποιητή, θεματικὰ περιορισμένος στὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ καὶ μὲ λεξιλόγιο κυρίως ἀφηρημένο, νοησιαρχικό. Ἡ μελοποίησή του ἀπὸ τὸν Μάντζαρο ὑπέταξε τὸ ποίημα στὶς σκοπιμότητες ἐντυπωσιασμοῦ ποὺ ὑπηρετεῖ ἡ δυτικὴ φανφάρα καὶ ὁ Ὑμνος ταυτίστηκε μὲ τὸν ἐπαρχιώτικο ἐθνικισμὸ τοῦ μεταπρατικοῦ μας κράτους. Τὸ καινούργιο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι κάτι σὰν τὸν «Τσάμικο» τοῦ Νίκου Γκάτσου, στὴ μουσικὴ τοῦ Μάνου Χατζιδάκι: Μέσα σὲ τρεῖς στροφές, μὲ ἀδρὲς πινελιές, τὸ πανόραμα τῆς διαδρομῆς τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, δήλωση ταυτότητας καὶ μαρτυρία ἤθους. Ποὺ μαζὶ μὲ τὴν αὐθεντικὴ ἑλληνικότητα τῆς μουσικῆς μεταγγίζουν ἰδιαιτερότητα πολιτισμοῦ, ὄχι ψυχολογικὴ ξιπασιᾶ.”
……….Τρία χρόνια μετά, στὶς 12 Φεβρουαρίου τοῦ 2015, ὁ κύριος Γιανναρᾶς χαιρέτησε μὲ ἐνθουσιασμὸ «τὸ καινούργιο», μετὰ τὴν νίκη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζοντας τὸν Ἀλέξη Τσίπρα “ταλαντοῦχο παιδί” καὶ τὴν νέα κυβέρνηση “ἀποτελούμενη ἀπὸ σοβαροὺς ἀνθρώπους μὲ πάρα πολὺ ὑψηλὴ ποιότητα”…
***
Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν
.
Διονυσίου Σολωμοῦ
,
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη / τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή, / σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη / ποὺ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.
Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη / τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά, / καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη, / χαῖρε, ὤ χαῖρε, Ἐλευθεριά !
Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες πικραμένη, ἐντροπαλή, / κ’ ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες / ἔλα πάλι νὰ σοῦ πῇ.
Ἄργειε νάλθη ἐκείνη ἡ μέρα, / καί ἦταν ὅλα σιωπηλά, γιατὶ τάσκιαζε ἡ φοβέρα, / καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.
Δυστυχής ! Παρηγορία / μόνη σοῦ ἔμενε νὰ λὲς / περασμένα μεγαλεῖα / καὶ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς.
Και ἀκαρτέρει και ἀκαρτέρει / φιλελεύθερη λαλιά – / ἕνα ἐκτύπαε τ’ ἄλλο χέρι / ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά… (…)
Κ’ ἔλλες : πότε, ἄ ! πότε βγάνω / τὸ κεφάλι ἀπὸ τ’ ς ἐρμιές ; / Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω / κλάψες, ἄλυσες, φωνές.
Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα, / μὲς στὰ κλάιματα θολό, / καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου, ἔσταζ’ αἷμα, / πλῆθος αἷμα ἑλληνικό.
Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα / ξέρω ὁτι ἔβγαινες κρυφά / νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα / ἄλλα χέρια δυνατά…
Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες, / ἐξανάλθες μοναχή· / δὲν εἰν’ εὔκολες οἱ θύρες, / ἐαν ἡ χρεία τὲς κουρταλῇ… (…)
Και ἐσυ ἀθάνατη, ἐσύ θεία, / που ὅ,τι θέλεις ἠμπορεῖς, / εἰς τὸν κάμπο, Ἐλευθερία, / ματωμένη περπατεῖς. (…)
Ἄ ! τὸ φῶς ποὺ σὲ στολίζει, / σὰν ἡλίου φεγγοβολή, / καὶ μακρόθεν σπινθηρίζει, / δὲν εἶναι, ὄχι, ἀπὸ τὴ γῆ·
λάμψιν ἔχει ὅλη φλογώδη / χεῖλος, μέτωπο, ὀφθαλμός· / φῶς τὸ χέρι, φῶς τὸ πόδι, / κι ὅλα γύρω σου εἶναι φῶς ! (…)
***