,
Η Μακεδονία (Πελαγονία) πριν τον Μακεδονικό Αγώνα έως και τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο
……….(…) Η παρουσία των Γάλλων προξενικών πρακτόρων στην Θεσσαλονίκη, στο Μοναστήρι, στις Σέρρες και στην Καβάλα κατά την διάρκεια τού 19ου αιώνα, εξασφάλιζε στην γαλλική διπλωματία μία αντικειμενική και ανάγλυφη εικόνα γιά την κατάσταση που επικρατούσε στον νευραλγικό αυτό χώρο κατά την χρονική εκείνη περίοδο. Η αντικειμενική θεώρηση τής γεωγραφικής ζώνης τής Μείζονος Μακεδονίας εκ μέρους των Γάλλων διπλωματικών εκπροσώπων, οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ο μακεδονικός χώρος υπήρξε γιά πολλές δεκαετίες ουδέτερος γιά τα ζωτικά γαλλικά πολιτικά συμφέροντα. Αντίθετα στο οικονομικό πεδίο, η γαλλική πολιτική επεδίωξε πρώτη απ’ όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, ήδη από τις αρχές τού 16ου αιώνα, την οικονομική και εμπορική διείσδυση στην Μακεδονία, όπως και σ’ ολόκληρη την οθωμανική επικράτεια.
……….(…) Γαλλικές αρχειακές μαρτυρίες επισημαίνουν στα 1856 την κυριαρχία τού ελληνισμού τής Μακεδονίας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό εμπόριο, με την ίδρυση πολυάριθμων εμπορικών οίκων και σημαντικών υποκαταστημάτων στις ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικότερα γιά τους Έλληνες τής Βόρειας Μακεδονίας, οι Γάλλοι πρόξενοι μνημονεύουν την έντονη επαναστατική κινητοποίησή τους, την συνεχή και διαρκή αγωνιστικότητά τους και την άσβεστη εθνική συνείδησή τους.
……….Ο Γάλλος πρόξενος τού Μοναστηρίου Bellaigue de Bughas, περιγράφει με θαυμασμό την ζωτικότητα τού ελληνισμού τής Μακεδονίας, την αιώνια πάλη του κατά τού τουρκικού ζυγού, την ευστροφία τού πνεύματός του, την υπεροχή του συγκριτικά με τις υπόλοιπες εθνικές ομάδες, αλλά και την σημαντική διάδοση τής ελληνικής γλώσσας και την βαθμιαία υποχώρηση όλων σχεδόν των άλλων γλωσσικών ιδιωμάτων στον μακεδονικό χώρο. Ο άλλοτε γενικός πρόξενος τής Θεσσαλονίκης Ed. Ch. Guys έγραφε σ’ έκθεσή του στα 1858, ότι σε ολόκληρη την Μακεδονία ζούσαν τότε 1.000.000 Έλληνες, 500.000 Μουσουλμάνοι, 50.000 Εβραίοι, 2.000 Αρμένιοι και 500 Ευρωπαίοι.
……….(…) Κατά την διάρκεια τού Α΄ Βαλκανικού πολέμου, οι Σέρβοι τής Βαλκανικής τότε συμμαχίας εναντίον τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, μπήκαν στην πόλη τού Μοναστηρίου στις 18 Νοεμβρίου τού 1912.
……….(…) Με την λήξη και τού Β΄ Βαλκανικού πολέμου, όπου πλέον η βουργαρία ήταν η ηττημένη αντίπαλος Ελλάδος και Σερβίας, υπογράφηκε η Συνθήκη τού Βουκουρεστίου με την οποία η πρώην οθωμανική Μακεδονία μοιράσθηκε ανάμεσα στην Ελλάδα (52% περίπου των εδαφών), την Σερβία (38%) και την Βουλγαρία (10%). Η Σερβία απέκτησε την Βόρεια Μακεδονία με τις πόλεις Κουμάνοβο, Περλεπέ, Μοναστηρίου και Γευγελής. (…) Το περίφημο «Μακεδονικό Ζήτημα» φάνηκε προς στιγμήν ότι είχε λυθεί στο πεδίο τής μάχης.
«Σερβική Μακεδονία»
……….(…) Η διοίκηση στις «Νέες Χώρες» τής Σερβίας αποδείχθηκε περίπλοκη υπόθεση, αφενός, επειδή το τοπικό σερβικό στοιχείο στις περιοχές τού Κοσσυφοπεδίου και τής Μακεδονίας ήταν ολιγάριθμο, ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού έδειχνε από αδιάφορη έως εχθρική απέναντι στις σερβικές αρχές. Αφετέρου, επειδή στρατός και κυβέρνηση ανταγωνίζονταν σκληρά γιά τον έλεγχο τής τοπικής διοικήσεως. Η Σερβική Κυβέρνηση δεν προώθησε την ταυτόχρονη εφαρμογή των νόμων τού βασιλείου στις μακεδονικές επαρχίες. Δόθηκε δηλαδή προτεραιότητα στις διατάξεις που αποσκοπούσαν στον αστυνομικό έλεγχο και στην φορολογική και στρατιωτική εκμετάλλευση των νέων περιοχών, ενώ η παροχή των πολιτικών δικαιωμάτων, που ίσχυαν στην υπόλοιπη επικράτεια, αφέθηκε γιά το μέλλον. Έτσι, την περίοδο 1912-15, το Βελιγράδι διοικούσε τις «Νέες Χώρες» με ειδικούς νόμους και διατάγματα. Η πολιτική αυτή, εκτός τού ότι αγνοούσε τα στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματα των κατοίκων τής Βόρειας Μακεδονίας και τού Κοσσυφοπεδίου, εμπόδιζε και την αντιμετώπιση των οξυμένων κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων τής περιοχής.
……….(…) Κατά την διάρκεια τού Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Μακεδονικό Μέτωπο ή Μέτωπο Θεσσαλονίκης) μετά την κατάρρευση τού σερβικού Μετώπου τον Οκτώβριο τού 1915, ο βουργαρικός στρατός κατέλαβε την περιοχή και προσπάθησε με την σειρά του να επιβάλλει την βουργαρική κυριαρχία, προχωρώντας στον εκτοπισμό Σέρβων και Ελλήνων ντόπιων κατοίκων στο εσωτερικό τής βουργαρίας, αντικαθιστώντας τις τοπικές αρχές και επιβάλλοντας Στρατιωτικό Νόμο.
……….Μετά το τέλος τού πολέμου, τα «σερβικά μακεδονικά εδάφη» εντάχθηκαν στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων.
***
Πηγές:
1) Γαλλικές πηγές για το Μακεδονικό ζήτημα και τον Μακεδονικό Αγώνα μία συνολική θεώρηση Κωνστ. Απ. Βακαλόπουλου
2) Μακεδονία, 1912-1923: Από την πολυεθνική αυτοκρατορία στο εθνικό κράτος – Λουκιανός Ι. Χασιώτης
***
Κραουνάκης Σταμάτης, 30 Νοεμβρίου 2014 : «Σού λένε δεν καταλάβαιναν την ελληνική πάνω από τη Λαμία».
***
Μετὰ τὸν συστηματικό διωγμό καὶ ξεριζωμό τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Πελαγονίας, καθιστώντας τον πλέον μειονότητα, οἱ Σλαῦοι, μὲ πρωτοπόρους Ῥώσους, βούργαρους καὶ τὸν Κροάτη Ἰωσήφ Τίτο, κατασκεύασαν τὸ κρατίδιο τῶν Σκοπίων, καταληστεύοντας τὴν Ἑλληνική Ἱστορία καὶ τὸ ὄνομα τῆς ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.
Συνεπικουρούμενοι ἀπὸ τοὺς ἱδεολῆπτες ταξικοὺς τους Συμμάχους τῆς ἀριστερᾶς, ἐπεδίωξαν (καὶ ποτέ δὲν σταμάτησαν) τὴν ὁλοκληρωτική κατοχή τῆς Μακεδονίας.