,
,
Καθὼς σὲ πέλαγος…
Ἄγγελος Σικελιανός
… Καθὼς σὲ πέλαγος ἀσάλευτο
πετῶντας δυὸ χαλίκια
ἁπλώνοντας τοῦ ἑνός ὁ κύκλος
μπαίνει μὲς στὸν ἄλλο
δίχως νὰ σπάσῃ ὁ γῦρος τους,
ἐμπῆκες στὴν ψυχή μου
ὡσὰν ψυχή ἀδερφῆς στὸν ἀδερφό !
Κι ὅπως ἀν τύχῃ
ἄξαφνα ἀνοίγοντας τὴ θύρα
τὴν παρθενικὴ τῆς ἀδερφῆς του ὁ ἄνθρωπος
νὰ τηνε ἰδῇ γιὰ μιὰ στιγμήν ὁλόγυμνη
ν’ ἀλλάζῃ τὸ χιτῶνα,
μα ὁ νοῦς του δέν ταράζεται,
γιατ’ εἰναι ἀμύριστος σά μάρμαρο
τῆς ἀδερφότητας ὁ ἀνθός,
ὅμοια γυμνή σὲ γνώρισα στὸ νοῦ μου
ἀτάραχος
μὲ μάτι τέλεια λυτρωμένο
ἀπ’ τὴν ἐπιθυμία…