,
……….Ο Ιωάννης Κουντάνης γεννήθηκε το 1877 στο χωριό Βυζίκι στην Γορτυνία τής Αρκαδίας όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια. Τελείως το δημοτικό στην γενέτειρά του και συνέχισε στο Σχολαρχείο τής Δημητσάνας, όπου διακρίθηκε γιά τις άριστες επιδόσεις του σε όλα τα μαθήματα. Το προτελευταίο έτος τού Σχολαρχείου, ο ευκατάστατος πατέρας του, Λεωνίδας Κουντάνης, διατελέσας συμβολαιογράφος και ειρηνοδίκης στην περιοχή, τον πίεσε να σπουδάσει στην Νομική Σχολή, φέρνοντάς τον σε ρήξη μαζί του, διότι ο ίδιος είχε αποφασίσει να σπουδάσει ιατρική, θέλοντας να αφιερωθεί στην ανακούφιση τού ανθρώπινου πόνου. Έτσι μετακόμισε στην Πάτρα όπου φιλοξενούμενος στο σπίτι ενός θείου του ολοκλήρωσε το τελευταίο έτος τού Σχολαρχείου. Οι επιδόσεις του ήταν εντυπωσιακές, ειδικότερα όταν απάντησε σε ερωτήσεις καθηγητών στην σε αρχαία ελληνικά. Ο θείος του θέλησε να το υιοθετήσει και να τον κρατήσει κοντά στον ίδιο και στις ανθούσες τότε επιχειρήσεις του, αλλά ο νεαρός Κουντάνης δεν εγκατέλειψε το όνειρό του και πήγε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Ιατρική εργαζόμενος ταυτόχρονα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών το 1903, και εργάσθηκε στην πανεπιστημιακή Αστυκλινική έως το 1904.
……….Το 1905 μετέβη στις ΗΠΑ γιά να παρευρεθεί στον γάμο τής αδελφής του Ανθής με τον Χαράλαμπο Δημητρακόπουλο από τα Τρόπαια Γορτυνίας, ο οποίος ήταν εγκατεστημένος στην πόλη Μιλγουόκι τής Πολιτείας Γουισκόνσιν. Στην Αμερική μετεκπαιδεύτηκε στην Χειρουργική και στην Μαιευτική και Γυναικολογία και κατόπιν ειδικών και απαιτητικών εξετάσεων απέκτησε άδεια ασκήσεως τού ιατρικού επαγγέλματος στην Πολιτεία τού Γουισκόνσιν.
Βαλκανικοί πόλεμοι – υπηρεσία στον Ελληνικό Στρατό
……….Όταν όμως ξέσπασε ο Α΄Βαλκανικός Πόλεμος, ο επαγγελματικά και κοινωνικά επιτυχημένος γιατρός δεν δίστασε να εγκαταλείψει την λαμπρή του σταδιοδρομία στην Αμερική προκειμένου να υπηρετήσει την πατρίδα στην μεγάλη εθνική εξόρμηση γιά την απελευθέρωση των υπόδουλων αδελφών.
……….Το 1912 αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα γιά να ενταχθεί στον Ελληνικό Στρατό, καλώντας όμως κι άλλους Έλληνες τής Αμερική να επιστρέψουν στην Ελλάδα, οργανώνοντας τούς εθελοντικούς λόχους που έλαβαν την ονομασία «Ιεροί Λόχοι».
……….Στις αρχές Οκτωβρίου 1912, ο γιατρός Κουντάνης τέθηκε επί κεφαλής τριακοσίων Ελλήνων εθελοντών από την πόλη Μιλγουόκι και τούς οδήγησε στον δρόμο τής επιστροφής προς την πατρίδα ‘στον δρόμο τού καθήκοντος’, όπως έγραψαν τότε αμερικανικές εφημερίδες.
……….Έτσι ο γιατρός Κουντάνης στρατεύτηκε και πολέμησε με ηρωισμό στο Μέτωπο τής Ηπείρου ως διοικητής λόχου πεζικού στο Απόσπασμα Μετσόβου, το οποίο σχηματίστηκε λίγες ημέρες μετά την έναρξη τού πολέμου, στις 16 Οκτωβρίου 1912, από δύο λόχους πεζικού, μία πυροβολαρχία, ένα τάγμα νεοσυλλέκτων, κυρίως εθελοντών Ελληνοαμερικανών και από μονάδες εθελοντών Κρητών (550 άνδρες), Βορειοηπειρωτών (100 άνδρες), Ιταλών και Ελλήνων Γαριβαλδινών (2.000 άνδρες). Διοικητής σε έναν λόχο διετέλεσε ο έφεδρος ανθυπολοχαγός πεζικού Ιωάννης Κουντάνης.
……….Μετά την απελευθέρωση τού Μετσόβου στις 31 Οκτωβρίου 1912, το Απόσπασμα επιδόθηκε σε αγώνες σταθεροποίησης των θέσεών του και σε απόκρουση επιθέσεων γιά ανακατάληψη τής πόλεως από τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις και άτακτες τουρκοαλβανικές συμμορίες.
……….Ο Κουντάνης με τούς εθελοντές τού «Ιερού Λόχου» συμμετείχε στην τελική επίθεση γιά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων στον βασικό επιθετικό σχηματισμό τής Ταξιαρχίας πλέον Μετσόβου. Συνάντησαν σφοδρή αντίσταση στον Δρίσκο, την οποία τελικά έκαμψαν διαλύοντας τα ερείσματα άμυνας των Ιωαννίνων, δηλαδή το ύψωμα τού Μπιζανίου και τής Καστρίτσας.
……….Οι Έλληνες εθελοντές από την Αμερική προχώρησαν μαζί με τον Ελληνικό Στρατό απελευθερώνοντας την (σημερινή) βόρειο Ήπειρο, φτάνοντας στο Αργυρόκαστρο στις 7 Μαρτίου τού 1913. Στις 19 Μαρτίου τού 1913, ο λόχος τού Κουντάνη εντάχθηκε στο 26ο Σύνταγμα Πεζικού με τομέα ευθύνης την διατήρηση τού Αργυροκάστρου. Εκεί ο λόχος των Ελλήνων εθελοντών αντιμετώπισε με επιτυχία και διέλυσε ομάδες ατάκτων αλβανών που προσπάθησαν να καταλάβουν την πόλη. Ο διοικητής τής ΙΧ Μεραρχίας, αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Ιωάννου, αποκάλεσε τον Κουντάνη ‘φτερωτό πολεμιστή’.
……….Στις 27 Οκτωβρίου, στον Μητροπολιτικό ναό τού Αργυροκάστρου όπου τελέστηκε μνημόσυνο γιά τούς πεσόντες μαχητές τού 26ου Σώματος Πεζικού, ο Κουντάνης απήγγειλε ένα ποίημα του, με τίτλο ‘Θρηνωδία γιά τούς πεσόντες’ προκαλώντας δάκρυα σε όλο το εκκλησίασμα. Το ποίημά του δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα τού Αργυρόκαστρου «Ηπειρωτική Άμυνα» την 1η Νοεμβρίου 1913.
……….Τον Ιανουάριο τού 1914, ο Κουντάνης απολύθηκε από τις τάξεις τού Ελληνικού Στρατού. Δεν δέχθηκε πρόταση μονιμοποιήσεως στο Υπουργείο Στρατιωτικών και το 1915 κατά την επιστράτευση, κλήθηκε και πάλι στις τάξεις του ως έφεδρος υπίατρος πλέον, διότι είχε μεταταχθεί από το πεζικό στο υγειονομικό. Ανέλαβε καθήκοντα διευθυντού στο 14ο στρατιωτικό χειρουργείο τής 3ης Μεραρχίας Πατρών και απολύθηκε το 1916.
……….Με Βασιλικό Διάταγμα, το Υπουργείο Στρατιωτικών τού απένειμε στις 21 Μαΐου 1916, τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών τού Τάγματος τού Σωτήρος γιά την αξιοσημείωτη και διακεκριμένη πολεμική του δράση κατά τούς Βαλκανικούς πολέμους.
Ο ιατρός Ιωάννης Κουντάνης
……….Ως πολίτης πλέον, συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην κοινωνία με ανιδιοτέλεια και ανθρωπιά. Από τις 22 Σεπτεμβρίου 1914 έως την 1η Απριλίου τού 1915, πρόσφερε αμισθί τις υπηρεσίες του ως εξωτερικό συνεργάτης χειρουργός στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών στους χώρους τού οποίου λειτουργούσε τότε η Α΄ Παιδιατρική Κλινική τού Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε ενεργό και δραστήριο μέλος τής Αντιφθισικής Εταιρείας Αθηνών από το 1926, τότε που η φυματίωση ήταν μεγάλη μάστιγα. Από το 1924 έως το 1927 ο Ιωάννης Κουντάνης δημοσίευσε στα ιατρικά περιοδικά «Ιατρική Επιθεώρηση», «Ιατρική Κίνησις», «Κλινική», αρκετές επιστημονικές εργασίες, παρουσιάζοντας σπάνιες και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις τις οποίες αντιμετώπισε χειρουργικώς με επιτυχία κατά την άσκηση των καθηκόντων του ως οικογενειακός γιατρός. Κάτοχος ικανοποιητικής χειρουργικής εκπαιδεύσεως και εμπειρίας, δεν περιορίσθηκε σε εκτέλεση απλών χειρουργικών επεμβάσεων, αλλά πραγματοποίησε με απόλυτη επιτυχία, τότε, στα χρόνια τού Μεσοπολέμου, σοβαρές εγχειρήσεις σε παιδιά και εφήβους ακόμα και σε νεογέννητα.
……….Ο Κουντάνης, άρτια μετεκπαιδευμένος σε Ελλάδα και Αμερική, κάτοχος μιάς εκπληκτικής αρχαιομάθειας, ταλαντούχος χειριστής τού λόγου, προσήνης και αγαπητός σε όλους λόγω τού χαρακτήρος του και τής συμπεριφοράς του προς τούς ασθενείς του, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν πλούσιο και διάσημο γιατρό στην Αμερική ή στην Αθήνα. Όμως προτίμησε να ασκήσει το λειτούργημά του κοντά στούς απλούς ανθρώπους τής περιοχής του, στούς οποίους συμπαραστάθηκε με αλτρουισμό και αυταπάρνηση.
……….Άσκησε την ιατρική με ιεραποστολική διάθεση προσφοράς προς τον συνάνθρωπό του. Πραγματικός ιατροφιλόσοφος, επέλεξε την έντιμη πτωχεία, αντλώντας τα πλούτη του από την αγάπη και αναγνώριση των συμπατριωτών του.
……….Μισό αιώνα μετά τούς Βαλκανικούς Πολέμους, οι Έλληνες τής Αμερικής διατηρούσαν έντονη την μνήμη τού ανθρώπου που οργάνωσε τούς λόχους των εθελοντών γιά να αγωνιστούν στην μεγάλη εθνική εξόρμηση τού 1912-1913. Η οργάνωση των ΑΧΕΠΑ στις 24 Απριλίου 1959, κατά την 20η εκδρομή τους στην Ελλάδα, τού ζήτησε να παραστεί σε ειδική εκδήλωση που είχε οργανώσει γιά να τιμήσει όλους τούς Έλληνες τής Αμερικής οι οποίοι είχαν προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες προς την πατρίδα.
……….Ο σεμνός ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων, ο αφοσιωμένος στον άνθρωπο και στο λειτούργημά του γιατρός, έφυγε πλήρης ημερών αλλά και πλήρης πατριωτικού, ιατρικού και κοινωνικού έργου στις 27 Μαρτίου 1967 σε ηλικία 90 ετών.
……….Η Ένωση των απανταχού Βυζικιωτών τον τίμησε αναγείροντας προτομή του, έργο τού γλύπτη Δημητρίου Σκαλκώτου στην κεντρική πλατεία τού χωριού.
Αιωνία αυτού η Μνήμη.