.
.
Παπαδάκη Ν. Ελένη (4/11/1903-22/12/1944)
.
……….Στην σύντομη σχετικά θεατρική σταδιοδρομία της, η Παπαδάκη σφράγισε το νεοελληνικό θέατρο με ερμηνείες 143 ρόλων σε όλο το εύρος τού δραματολογίου. Μετά την απελευθέρωση τον Οκτώβριο τού 1944, κατηγορήθηκε από μερίδα ηθοποιών οι οποίοι και κατείχαν ηγετικές θέσεις στον ΣΕΗ [Σωματείο Ηθοποιών], ως συνεργάτιδα των κατοχικών, ερωμένη τού πρωθυπουργού Ράλλη και έχουσα σχέσεις με Γερμανούς αξιωματικούς.
……….Στις 24 Οκτωβρίου 1944, δημοσιεύτηκε το όνομά της σε μία λίστα με τον τίτλο: «Οι προδόται ηθοποιοί». Στις 20 Νοεμβρίου, στο θέατρο Παπαϊωάννου, έγινε η πρώτη Γενική Συνέλευση τού ΣΕΗ και στις 24 Νοεμβρίου ακολούθησε η 2η Γενική Συνέλευση στο παλαιό θέατρο Διονύσια επί τής Μητροπόλεως, όπου η αντισυμβατική Ελένη Παπαδάκη δικάστηκε από το διευθυντήριο τής φανατισμένης θεατρικής κομμούνας. Ακολούθησε η διαγραφή της από την Γενική Συνέλευση τού Σωματείου, («Θάνατος στην πουτάνα» φώναζαν οι Μιράντα Μυράτ και Καίτη Ντιριντάουα μαζί με άλλους). Δυστυχώς δεν ακούστηκαν δύο μεγάλες γυναικείες φωνές : τής Μαρίκας Κοτοπούλη και τής Σαπφούς Αλκαίου που ήταν αντίθετες με όσα συνέβαιναν.
……….Η απόφασή τού «Κογκλάβιου» εστάλη στην ΟΠΛΑ τής γειτονιάς της, μολονότι οι κατηγορίες ήταν ανυπόστατες, ενώ αντιθέτως, ακριβώς λόγω τής οικογενειακής της σχέσεως με τον Ράλλη, είχε βοηθήσει και διασώσει αρκετούς συλληφθέντες Έλληνες. Μεταξύ αυτών, ο γιός τού Ελευθερουδάκη (τού γνωστού βιβλιοπωλείου), ο γιατρός Γιώργος Μουστρούφας, μετέπειτα στέλεχος στην «Κυβέρνηση τού βουνού», με μεσολάβηση τής συγγραφέως Λιλίκας Νάκου. Δεν κατάφερε να διασώσει την ενδυματοποιό τού Εθνικού Θεάτρου και από εκείνο το σημείο άρχισε ο χρόνος να μετρά αντίστροφα. Φαίνεται ότι η πρόσβαση τής Παπαδάκη στον Άγγελο Έβερτ και στον Ιωάννη Ράλλη, βοήθησε μεν να σωθούν ζωές, αλλά εν τέλει κόστισε την δική της. Σημειωτέον ότι καθ΄ όλη την διάρκεια τής κατοχής έκρυβε τον εβραϊκού θρησκεύματος φίλο της, Σαμ Μπράντεμπουργκ.
……….Οι προσπάθειες παραγκωνισμού της (οι οποίες τις περισσότερες φορές πέτυχαν), ο αμείλικτος πόλεμος που τής έγινε, η απαγωγή της από την ΟΠΛΑ τού Κομμουνιστικού Κόμματος με την κατηγορία τής «αντιδραστικής» και τής «φιλενάδας τού Ράλλη», αντικατοπτρίζουν μία από τις πλέον σκοτεινές περιόδους τής σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.
……….Στα Δεκεμβριανά, το όργανο τού ΚΚΕ, ΟΠΛΑ, ενημερωμένο από το Προεδρείο τού Σωματείου Ηθοποιών σχετικά με την διαγραφή της, την απήγαγε και την δολοφόνησε το ξημέρωμα τής 21ης προς την 22α Δεκεμβρίου 1944. Η απαγωγή έγινε παρουσία τού Δημήτρη Μυράτ, στελέχους τού ΕΑΜ ΕΛΑΣ, ο οποίος μπορούσε να επηρεάσει θετικά την εξέλιξη. Παρέμεινε όμως άπραγος…
……….Πέρασε πάνω από μήνας, όταν μεταξύ 24 και 26 Ιανουαρίου τού 1945, κατά την εκταφή των πτωμάτων στον περίβολο των Διυλιστηρίων τής ΟΥΛΕΝ, βρέθηκε και το δικό της της σ’ έναν λάκκο μαζί με τρία ή τέσσσερα άλλα θύματα (γυναίκες) των ιεροεξεταστών. Με μία κομπινεζόν ανασηκωμένη γύρω απ’ τον θώρακα, με τις ζαρτιέρες ζωσμένες στην μέση, με το σώμα της γεμάτο κακώσεις και δύο σφαίρες φυτεμένες στον αυχένα.
……….Κηδεύτηκε στις 28 Ιανουαρίου 1945 στην εκκλησία τού Αγίου Γεωργίου Καρύτση εν μέσω βαθυτάτου πένθους και αγανακτήσεως και από τότε «ξεχάστηκε».
……….Τον τραγικό της θάνατο εκμεταλλεύθηκαν – η κάθε παράταξη γιά τους δικούς της λόγους – και πατριδοκάπηλοι και διεθνιστές απάτριδες. Η ίδια ήταν αφοσιωμένη στην τέχνη της, στα βιβλία της και στην συντροφιά λίγων και αγαπημένων. “Ας κάψουν το σπίτι μου, μόνο να μην πειράξουν τα βιβλία”, είχε πει χαρακτηριστικά όπως κατέγραψε ο Π. Μαρσάν.
***
Η ανάδυση από την λήθη
……….Χάρις στον Πολύβιο Μαρσάν, και το βιβλίο του: «Ελένη Παπαδάκη-Μία φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος» των εκδόσεων Καστανιώτη, ανακαλύψαμε χρόνια μετά την δολοφονία της, μία ηθοποιό που δικαιούται να είναι σημείο αναφοράς στην εγκυκλοπαίδεια τού ελληνικού θεάτρου και η οποία μέχρι πρότινος παρέμενε άγνωστη και αδικημένη.
……….Το βιβλίο τού Πολύβιου Μαρσάν βασίστηκε σε μεγάλη έρευνα η οποία διήρκεσε πάνω από σαράντα χρόνια. Καθοριστικό στοιχείο τού βιβλίου είναι η παρουσίαση ανέκδοτου υλικού το οποίο αφορά λεπτομέρειες από την ζωή τής Παπαδάκη αλλά και σπάνιο φωτογραφικό υλικό από τους πολλούς ρόλους που είχε ερμηνεύσει στην καλλιτεχνική της πορεία.
……….Τα περιστατικά που οδήγησαν στο τραγικό της τέλος και οι λεπτομέρειες τής δολοφονίας της, θάφτηκαν μαζί της εις το όνομα τής «συμφιλίωσης», στην πραγματικότητα όμως η ιστορική λήθη που επιβλήθηκε γιά να ξεχαστούν τα εγκλήματα κατά την διάρκεια τού αποκαλούμενου «εμφυλίου», βοήθησε να περάσει στην συλλογική μνήμη η προπαγανδιστική και διαστρεβλωμένη εκδοχή τής αριστεράς, η οποία αυτοπαρουσιάζεται πλέον ως αγιοποιημένο θύμα.
……….Μετά τον Πολύβιο Μαρσάν, ο πεζογράφος, ποιητής και στιχουργός, Μάνος Ελευθερίου, έχοντας ολόκληρο το αρχείο τής Ελένης Παπαδάκη, το αρχείο τού αδελφού της, το αρχείο τής στενής της φίλης Αιμίλιας Καραβία, καθώς και το σπουδαίο αρχείο τού Πολύβιου Μαρσάν, με πολλά στοιχεία που συγκέντρωσε και ο ίδιος από προσωπική έρευνα, έγραψε το βιβλίο (υπό τύπον μυθιστορήματος), «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές», με κεντρική ηρωΐδα την Ελένη Παπαδάκη. Σε συνέντευξη δε που έδωσε στον δημοσιογράφο Γιάννη Τζαννετάκο, προσδιορίζει το βασικό κίνητρο τής δολοφονίας της, στην εμπάθεια και ζήλια αριστερών «συναδέλφων» της.
Η διαστρέβλωση τής ιστορικής αλήθειας
……….Ο «ιστορικός» αναθεωρητής τής αριστεράς Κ. Σκολαρίκος, σε κείμενο που έγραψε το 2016 γράφει μεταξύ πολλών διαστρεβλωτικών (παλιά τους τέχνη κόσκινο), ότι: «[ ] Όλο και πιό πυκνά το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται δημοσιεύματα, βιβλία – ένθετα σε εφημερίδες, ντοκιμαντέρ, αφιερώματα στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, θεατρικές παραστάσεις που στοχεύουν στην διαστρέβλωση τής Ιστορίας τού ΚΚΕ. [ ] Μέσα σε αυτό το κλίμα τής αντικομμουνιστικής υστερίας (!..), η δολοφονία τής Παπαδάκη αποτέλεσε «θείο δώρο» προς την ελληνική αστική τάξη και τους συμμάχους της΄ [ ] η υπόθεση τής Παπαδάκη χρησιμοποιήθηκε γιά να εντείνει την αστική πτωματολογία, ενός ακόμα γκεμπελικού όπλου στην φαρέτρα τής αστικής προπαγάνδας, που δρούσε από κοινού με την αστική καταστολή.» Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, ο κύριος Σκολαρίκος περιγράφει επακριβώς τις τακτικές τής ιδεολογικής του παρατάξεως.
……….Προσδιορίζει δε ο κύριος Σκολαρίκος την αιτία των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στο ότι: «[ ]η ταχεία ριζοσπαστικοποίηση πολιτικά ανώριμων μαζών μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε πράξεις που δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς και τις επιδιώξεις τού οργανωμένου μαζικού εργατικού κινήματος…»
……….Και ενώ από τις 18 Δεκεμβρίου 1944 (πριν την απαγωγή και δολοφονία τής Παπαδάκη), το ΚΚΕ είχε στείλει τον Νίκο Ανδρικίδη γιά να ερευνήσει τις κλεψιές τού «Ορέστη», αυτού που παρέδωσε την Παπαδάκη στα χέρια τού δολοφόνου της, κατασκεύασαν έναν χρόνο μετά, το σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ότι η εκτέλεσή του στις 24 Δεκεμβρίου 1944, έγινε επειδή δήθεν ήταν όργανο τής Ιντέλιτζεν Σέρβις, διαπράττοντας το έγκλημα κατά τής Παπαδάκη κατόπιν σχεδίου των Άγγλων (!..). Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι το πλιάτσικο που έκανε από τα θύματα, αντί να το δίνει στο Κόμμα γιά τον «αγώνα», το έβαζε στην τσέπη του. Γι’ αυτό τον εκτέλεσαν.-
Ποιά ήταν όμως η Ελένη Παπαδάκη;
……….Η Ελένη Παπαδάκη ανήκε σ’ εκείνη την κατηγορία των ηθοποιών των οποίων η ακτινοβολία τής προσωπικότητάς τους ξεπερνούσε την σκηνή, και, φτάνοντας στην πλατεία, γέμιζε με φως τους θεατές που γίνονταν μάρτυρες τής ανυπέρβλητης τέχνης της. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Νοεμβρίου 1903 και μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον διανοουμένων. Ο παππούς της υπήρξε διαπρεπής φιλόλογος και καθηγητής αισθητικής. Ο πατέρας της γεννημένος στο Φανάρι, σπούδασε στην Ροβέρτειο Σχολή, ενώ η μητέρα της έλαβε ανώτατη μουσική παιδεία. Απ’ τα παιδικά της χρόνια λοιπόν η μικρή Ελένη γαλουχήθηκε με την μουσική και την λογοτεχνία. Λάτρευε το διάβασμα, την μελέτη και την ησυχία. Τελείωσε το Γυμνάσιο Κρίκου μιλώντας άριστα τέσσερεις γλώσσες (γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά).
……….Ως άνθρωπος ήταν ιδιόρρυθμη, πολύ ευγενική με όλους, πολύπλοκη και δύσκολη. Την αποκαλούσαν «πριγκίπισσα τής μοναξιάς». Η επιθυμία της να βγει στο θέατρο δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί εύκολα, καθώς οι γονείς της δεν διανοούνταν ν’ ασχοληθεί η κόρη τους με το ευτελές επάγγελμα τής θεατρίνας. Την άφησαν ωστόσο ν’ ασχοληθεί με την μουσική, προσπαθώντας να δώσουν ένα διέξοδο στις καλλιτεχνικές ανησυχίες της.
……….Η πρώτη της ουσιαστική επαφή με το θέατρο έγινε το 1923, όταν αρρώστησε από πλευρίτιδα και αναγκάστηκε να διακόψει προσωρινά τα μαθήματα πιάνου και τραγουδιού που παρακολουθούσε στο Ελληνικό Ωδείο. Εκείνη την περίοδο αναζητώντας διέξοδο έκφρασης, παρακολούθησε ως ακροάτρια τις τακτικές μαθητικές παραστάσεις και τα μαθήματα τού Νίκου Παπαγεωργίου, διευθυντή τής Δραματικής Σχολής τού Ελληνικού Ωδείου. Αν και η Ελένη συνάντησε σθεναρές αντιδράσεις από το περιβάλλον της και κυρίως από την μητέρα της, στράφηκε προς το θέατρο και στις 6 Απριλίου 1924 έλαβε μέρος στην 8η επίδειξη τής Δραματικής Σχολής με δυο μονόπρακτα, σε διδασκαλία Νίκου Παπαγεωργίου.
……….Την ίδια χρονιά, ο Σπύρος Μελάς αναζητώντας νέο αίμα γιά να στελεχώσει το θέατρο που επρόκειτο να ιδρύσει, επέλεξε μαθητές από διάφορες σχολές μεταξύ των οποίων και την Ελένη Παπαδάκη, η οποία στις 10 Ιανουαρίου 1925 εμφανίστηκε στο έργο «Πειρασμός» τού Ξενόπουλου, ερμηνεύοντας τον ρόλο τής Αγγέλας. Μετά από μία σειρά επιτυχιών, ο Σπύρος Μελάς ανεξαρτητοποιήθηκε από την κηδεμονία των Ωδείων ιδρύοντας το «Θέατρο Τέχνης». Τότε υπέγραψε η Ελένη Παπαδάκη το πρώτο επαγγελματικό της συμβόλαιο, γεγονός που προκάλεσε και πάλι ισχυρότατες αντιδράσεις από μέρους τής οικογενείας της.
……….Μία από τις πρώτες και πολύ επαινετικές κριτικές που γράφτηκαν γιά την Ελένη Παπαδάκη, ήταν εκείνη τού Φώτου Πολίτη, ο οποίος σημείωνε: «… έπαιξε περίφημα, όπως σπάνια παίζουν Ελληνίδες ηθοποιοί [ ], εχρωμάτισε καλά, ζωηρά και έδωσε παλμό και ψυχή στο παίξιμό της….».
……….Η πραγματική καριέρα τής Παπαδάκη ξεκίνησε στις 24 Ιουνίου 1925, όταν εμφανίστηκε στον ρόλο τής προγονής στο έργο τού Πιραντέλλο: «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα». Αναφερόμενος σε αυτή της την εμφάνιση, ο Αρτέμης Μάτσας σημειώνει: «…Μόλις εμφανίστηκε, γέμισε η σκηνή φως. Σβήσανε όλα τα άλλα πρόσωπα. Η μαγεία απλώθηκε παντού….».
……….Το όνομα τής νέας πρωταγωνίστριας άρχισε να συζητιέται πολύ έντονα στους καλλιτεχνικούς κύκλους τής εποχής και πολύ σύντομα, πρώτα η Κυβέλη (Νοέμβριος 1925) και στην συνέχεια ο Αιμίλιος Βεάκης – ένας από τους ηθικούς αυτουργούς τής δολοφονίας της – κάλεσαν την Ελένη Παπαδάκη να εμφανιστεί μαζί τους στην σκηνή. Στην συνέχεια η Παπαδάκη συνεργάστηκε με αρκετούς σημαντικούς αλλά και ασήμαντους θιάσους, ώσπου χρίστηκε πρωταγωνίστρια το 1929, συμμετέχοντας στον θίασο «Εταιρεία Ελλήνων Καλλιτεχνών».
……….Το 1931 έκανε θίασο με τον Μήτσο Μυράτ και τον Περικλή Γαβριηλίδη κι έναν χρόνο αργότερα συνεργάστηκε με την Μαρίκα Κοτοπούλη, η οποία δήλωσε γιά την συνεργασία τους: «… Μου αποκαλύπτεται τώρα σπουδαίο ταλέντο, σπάνια είχα τέτοια συγκίνηση στο θέατρο, ακούγοντας την καινούργια μου συνεργάτιδα….».
……….Ολοκληρώνοντας την συνεργασία της με την Μαρίκα Κοτοπούλη, η Παπαδάκη –η οποία κατά γενική ομολογία εθεωρείτο η τρίτη σημαντική μονάδα ανάμεσα στις γυναικείες δυνάμεις τού θεάτρου, μαζί με την Κοτοπούλη και την Κυβέλη, υπέγραψε, μετά από περιπέτειες, συμβόλαιο με το Εθνικό Θέατρο.
……….Με την είσοδό της στο Εθνικό Θέατρο, η Παπαδάκη κατάλαβε ότι θα αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα. Έτσι κι έγινε. Στο δυναμικό τού θιάσου ανήκαν πολλοί πρωταγωνιστές και δεν άργησε να δημιουργηθεί ασφυξία και να ξεσπάσει ένας ανελέητος αγώνας επικρατήσεως τού ενός ηθοποιού πάνω στον άλλο. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα η Παπαδάκη το αντιμετώπισε με την Κατίνα Παξινού, η οποία από την πρώτη κιόλας χρονιά, έγινε, με την βοήθεια τού Φώτου Πολίτη – και στην συνέχεια με την στήριξη τού Δημήτρη Ροντήρη – η αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια, με αποτέλεσμα να παραγκωνιστεί η Ελένη Παπαδάκη.
……….Η Ελένη Παπαδάκη άρχισε την συνεργασία της με το Εθνικό, ερμηνεύοντας την Έλλα Ρέντχαϊμ, στον «Γιάννη Γαβριήλ Μπόρκμαν» τού Ίψεν και την Δεισδαιμόνα στον «Οθέλο» τού Σαίξπηρ. Όσον αφορά στα υπόλοιπα δεκατρία έργα που ανέβασε το Εθνικό την ίδια περίοδο, οι ρόλοι μοιράστηκαν ανάμεσα στην Μανωλίδου, την Παξινού και την Μιράντα Μυράτ (επίσης ηθική αυτουργό τής δολοφονίας και μία από αυτούς που φώναζαν «θάνατος στην πουτάνα…»).
……….Οι κριτικοί που είχαν αντιληφθεί τον παραγκωνισμό τής Παπαδάκη, δεν έχαναν ευκαιρία να διαμαρτύρονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα λόγια τού ιστορικού τού νεοελληνικού θεάτρου, Ιωάννη Σιδέρη: «…Είναι καταφανής η αδικία της από τους σκηνοθέτες. Μού είναι αδύνατον να καταλάβω πώς η Παπαδάκη κάνει τόσο λίγες εμφανίσεις στην σκηνή, ενώ αποδεικνύεται πως είναι η μοναδική γυναίκα τού Εθνικού κι από τις καλύτερες τού ελληνικού θεάτρου. [ ] Δεν είναι η καπριτσιόζα γυναίκα, είναι η αληθινή αρτίστα, με την ψυχή την μεγάλη και τον προορισμό γιά το θέατρο. [ ]Είναι αδικημένη η Παπαδάκη που κάθε ίνα της, κάθε κύτταρό της είναι παλμός, ορμή, ουσία, τέχνη».
……….Η αλήθεια είναι πως η Ελένη Παπαδάκη δεν υπήρξε ποτέ η αγαπημένη – αν και διέθετε όλα τα υποκριτικά προσόντα – ούτε τού Φώτου Πολίτη αλλά ούτε και τού Δημήτρη Ροντήρη, ο οποίος ανέλαβε στην συνέχεια τα ηνία τού Εθνικού Θεάτρου το οποίο το 1935 μετονομάστηκε σε Βασιλικό. Έτσι, καθ’ όλη την παραμονή της στο δυναμικό τής κρατικής σκηνής, σπάνια έπαιρνε τον ρόλο που δικαιωματικά τής ανήκε. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η περίοδος κατά την οποία στο τιμόνι τού Εθνικού (Βασιλικού) Θεάτρου βρέθηκε ο Κωστής Μπαστιάς. Ο νέος διευθυντής τού Εθνικού κατάφερε να εξισορροπήσει τις καλλιτεχνικές αντιπαραθέσεις, προσλαμβάνοντας τον Τάκη Μουζενίδη ο οποίος ανέλαβε την σκηνοθεσία κάποιων έργων σε πολλά από τα οποία πρωταγωνίστησε η Παπαδάκη.
……….Η «Εκάβη» αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της. Με τον ρόλο αυτό η ηθοποιός έδειξε σε όλους όσοι παρακολούθησαν τις παραστάσεις πως είχε φτάσει στην μεγάλη ακμή της. Η ερμηνεία της γοήτευσε το κοινό και τους κριτικούς που έσπευσαν να μιλήσουν, άλλη μία φορά γιά το ταλέντο και την τεχνική της: «…Όσο κι αν εγκωμιάσει κάποιος την Ελένη Παπαδάκη δεν θα είναι αρκετό. Πάντα την θαύμαζα, δεν περίμενα όμως ότι θα μπορούσε να εξαρθεί και στην απόλυτη τελειότητα. [ ] Ήταν μαζί εμπνευσμένη και παθητική, δονισμένη από λυρική έξαρση και σπαραχτικά ξεσχισμένη, ανήμερη και ευγενική και πάντα μεγαλόπρεπη βασίλισσα και στις πιό έξαλλες παραφορές της. Κάθε της κίνηση, κάθε τονισμός τής φωνής της ήταν μία αρμονία, ένα τραγούδι, ένα ποίημα. [ ] Ήταν η ιδανική ερμηνεύτρια τής τραγωδίας».
……….Ο Μάνος Ελευθερίου μέσα από την έρευνά του, αποκάλυψε και τις συμπεριφορές των «συναδελφισσών» της, Ασπασίας Παπαθανασίου (η ίδια η Ασπασία τα γράφει χαρτί και καλαμάρι σε βιβλίο της) και τής Αλέκας Παΐζη επάνω στη σκηνή, τις ώρες τής παραστάσεως όταν η Παπαδάκη υποδυόταν την Εκάβη στο Εθνικό Θέατρο, τον Δεκέμβριο τού 1943. Τις χαρακτηρίζει «αντισυναδελφικές, πρόστυχες, μοχθηρές, και εκδικητικές πράξεις». Οι δύο κυρίες, νεαρές τότε, συμμετείχαν στον Χορό τής ίδιας τραγωδίας!
……….Η Ελένη Παπαδάκη έμεινε στην ιστορία τού νεοελληνικού θεάτρου ως η ερμηνεύτρια μικρών λεπτομερειακών ρόλων, γιατί καταδέχτηκε, αν και φτασμένη πρωταγωνίστρια, να χαρίσει την λάμψη της σε μικρούς ρόλους. Υπήρξε όμως και η καθαρόαιμη πιραντελλική ηθοποιός αλλά και η μέγιστη τραγωδός. Σύμφωνα με τον Στρατή Μυριβήλη: «Ένας τυφλός, ακούγοντας την Ελένη Παπαδάκη, θα βλέπει ασφαλώς τα χρώματα και τα σχήματα».
……….Δολοφονήθηκε στα 41 της χρόνια. Ο θάνατός της αποτελεί μία τραγική απώλεια γιά την θεατρική τέχνη και μία από τις πιό σκοτεινές σελίδες τού «εμφυλίου» και τής ιστορίας τού ΣΕΗ (Σωματείο Ηθοποιών).
***
……….Ορισμένοι από τους ηθικούς αυτουργούς: Αιμίλιος Βεάκης, Χρήστος Τσαγανέας, Γιώργος Γλυνός, Μάνος Κατράκης, Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Μιράντα Μυράτ, Ασπασία Παπαθανασίου, Θόδωρος Μορίδης, Τίτος Βανδής, Αλέξης Δαμιανός, Αικατερίνη Οικονόμου γνωστή ως Ντιριντάουα, Ολυμπία Παπαδούκα, Αλέκα Παΐζη, Σπύρος Πατρίκιος, Τζαβαλάς Καρούσος, Παναγιώτης Καραβουσάνος…
***
***
-
Πηγή πληροφοριών: http://elenipapadaki.blogspot.gr/
-
Επιμέλεια κειμένου, εικόνας και οπτικοακουστικού: Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο