.
.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΩΝΙΑ
Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού
Καθηγητού Πανεπιστημίου
Η Ιωνία, η ασιατική ακτή δηλαδή τού Αιγαίου από τη Μίλητο ως τη Φώκαια, αποικίσθηκε από Ίωνες της κυρίως Ελλάδος. Γρήγορα η περιοχή έλαβε μεγάλη ανάπτυξη και διαμορφώθηκε η Ιωνική Δωδεκάπολις, στην οποία θα προστεθεί στα τέλη τού η’ π.Χ. αιώνα και η αιολική αρχικά Σμύρνη. Αυτό που έχει για το θέμα μας σημασία, είναι ο τρόπος διατηρήσεως της ενότητας μεταξύ των πόλεων, που εξασφάλιζε συγχρόνως τη συντήρηση της μνήμης της κοινής προελεύσεως τους. Δεν ήταν φυλετικός – ρατσιστικός ο δεσμός τους, αλλά πνευματικός. Διατηρώντας την ανεξαρτησία τους κάθε μία από τις Ιωνικές πόλεις, συνδέονταν μεταξύ τους με δεσμό θρησκευτικό, που συνιστούσε και τη βάση της ενότητάς τους. Έδρα της υπαρκτής ενότητάς τους ήταν το Κοινόν Ιερόν, το Πανιώνιον, στο ακρωτήριο της Μυκάλης. Ο Πανενωτικός αυτός πνευματικός δεσμός διατηρούσε την ελληνικότητά τους μέσα από τη θρησκευτικότητα. Η κοινή θρησκευτική πίστη απέβαινε γι’ αυτές δεσμός «εθνικός».
Η Ιωνία έμεινε, έτσι, πιστή στην ελληνικότητα, που δεν εγκλωβίστηκε ποτέ μόνο σε δεσμούς αίματος, δημιουργώντας συνείδηση ρατσιστική, αλλά σε δεσμούς πνευματικούς, και μάλιστα θρησκευτικούς, την ενιαία θρησκευτική (κατ’ εξοχήν, δηλαδή, πνευματική) συνείδηση. Η κοινή καταγωγή και τα κοινά ήθη θα αποτελούν παραμέτρους αυτής της συνειδήσεως, αλλά ποτέ την πεμπτουσία της, το επίκεντρο της. Αυτή η κοινή θρησκευτική συνείδηση θα σωθεί ακέραια και μέσα στη χριστιανική παράδοση τού Ελληνισμού γενικότερα, αλλά θα αποτελέσει, όπως θα δούμε, και τη μεγαλύτερη δυσκολία για το πέρασμα από την ειδωλολατρία στη χριστιανική πίστη.
.
.
Η συνέχεια ΕΔΩ
.
.
.