.

.

Ελένης Φιλιππίδη
.

Στα έθιμα τής Θράκης, το μαντήλι αποτελεί ένα σταθερό λαογραφικό στοιχείο. Η τεχνική τής ύφανσής του, το χρώμα, τα διακοσμητικά Θέματα, Η ποικιλτική του, Η κεντητική του τελειότητα, Η καλλιτεχνική του έκφραση, όλα τείνουν ν’ αναδείξουν την ψυχική σχέση πού έχει το μαντήλι με τον άνθρωπο του λαού αυτού του τόπου. Το συναντούμε συχνά στις παραδόσεις και στις προλήψεις εμψυχωμένο με δύναμη και ιδιότητα μαγική.
Στην Βόρεια και Ανατολική Θράκη και σε χωριά του Τριγώνου όπως ό Πεντάλοφος του Έβρου, το μαντήλι έχει ένα ενεργό παρόν από την ώρα πού θα γεννηθή κανένας ως την ύστατη στιγμή τής ζωής του, σε χαρές και λύπες. Είναι μία σχέση πού περιέχει πολύτιμα στοιχεία για να κατανοήση ό ερευνητής τις ψυχικές αντιδράσεις του λαού τής Θράκης, την ευαισθησία του και τον βαθμό τής σκέψης του. Μέσα στο πλαίσιο του λαϊκού μας πολιτισμού γίνεται ένα σύμβολο με αισθητή υπόσταση και με πολύπλευρη λειτουργικότητα, πού προσδιορίζει την κοινωνική συμπεριφορά και συνιστά ζωντανή εικόνα τής ζωής του Θρακιώτη.
Ξεκινώντας ό άνθρωπος του λαού από την αρχή ότι το περιβάλλον πού ζει είναι διαποτισμένο από μιά υπερφυσική δύναμη, προσπαθεί να προφυλαχθή ή να πάρη μέρος σ’ αυτή τη δύναμη. Έτσι το μαντήλι του γίνεται ένα μέσο και μαζί άμεσος συμβολισμός.
Το χρυσοκέντητο μαντήλι επισημοποιεί τον αρραβώνα, και άλλαγμα μαντηλιών ανάμεσα στις δυό οικογένειες πού αποφασίζουν να παντρέψουν τα παιδιά τους, σημαίνει οριστική συμφωνία πού κατά το έθιμο χαιρετίζεται από την πλευρά του γαμπρού με ντουφεκιές για ν’ ακουστή «το καλό χαμπέρι».
.
.
Η συνέχεια ΕΔΩ
.
.
.