.

.

 Ιερ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΖΑΦΕΙΡΗΣ

.

Από ευσεβή οικογένεια γεννήθηκε ό Σπ. Ζαφείρης στα 1901 στη Μεγαλόχαρη Άρτης. Ανετράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Κι ήταν ο μικρός Σπύρος μιά πολύ προικισμένη φύσι. Σώμα ωραίο και δυνατό και γεμάτο υγεία, ταιριαστό ενδιαίτημα της γενναίας ψυχής του.

Στο Δημοτικό Σχολείο έγινε μαθητής του περιφήμου δασκάλου Ανδρέου Σμύρνη. Πρόθυμος και τακτικός στα μαθήματά του τελείωσε με «άριστα». Όπως όμως καταγινόταν διαρκώς με τα μαθήματα, έτσι μιά προαιώνια φλόγα δεν άφηνε να πέσουν από τα χέρια του η καραμπίνα του πατέρα και το καριοφίλι του παππού του. Μετά το Δημοτικό ασχολήθηκε με τη γεωργία. Ποτέ όμως δεν έπαυε να διαβάζη βιβλία πού του δάνειζε ο καλός δάσκαλος και προ πάντων την Καινή Διαθήκη. Σαν στρατιώτης διακρίθηκε στο Μικρασιατικό πόλεμο και πολλές φορές παρασημοφορήθηκε. Το 1928 επήρε σύζυγο, τον άλλο χρόνο μπήκε στο Ιεροδιδασκαλείο Άρτης, όπου ήταν παράδειγμα στους σπουδαστάς του. Μετά την χειροτονία του τοποθετήθηκε στο χωριό Πηγές Άρτης.

Πλούσια και ωραία ήταν η ιερατεία του π. Σπυρίδωνος. Όταν λειτουργούσε, συνεπαιρνόταν ο ίδιος από ιερή συγκίνησι και την μετέδιδε και στο εκκλησίασμα. Αποτελεσματική φάνηκε η διδακτικότης και η συμφιλιωτικότης του ανάμεσα στους απλοϊκούς ενορίτας του. Ήταν πάντοτε στο πλευρό εκείνων πού πεινούσαν και ήσαν γυμνοί και υπέφεραν. Έκαμε ο ίδιος καθήκοντα γιατρού, όπου μπορούσε, και διέθετε χρήματα για τα φάρμακα. Έτσι ο π. Σπυρίδων έδινε το ζωντανό παράδειγμα καλού ιερέως.

Όταν έσπασε η ηρωική αντίστασις των στρατιωτών μας με την επιδρομή των Γερμανικών μηχανών και κατέρρευσε και το Αλβανικό μέτωπο, η ψυχή του π. Σπύρου προαισθάνεται και προβλέπει αυτό πού θα συμβή. Συμβουλεύει να κρύψουν τα όπλα γιατί σύντομα θα τούς εχρειάζοντο. Έτσι ο π. Σπύρος γίνεται ο πρώτος πού συλλαμβάνει την ιδέα της Εθνικής Αντιστάσεως, ευθύς μόλις συντρίφθηκε η άμυνα του στρατού μας.

Αρχίζει τότε η εθνική δράσις του π. Σπυρίδωνος, πού του έδωσε την επωνυμία του παπα-Φλέσσα της Κατοχής και του Ανταρτοπολέμου. Πρώτος αυτός ωργάνωσε στην ιδιαιτέρα του πατρίδα ένοπλο τμήμα κατά του εχθρού. Ελευθερία ή θάνατος, το σύνθημά του. Ο όρκος τους ήταν εγκατάλειψις όλων και οικογενείας και σπιτιού και περιουσίας για την πατρίδα. Ο π. Σπύρος γίνεται η ψυχή της Αντιστάσεως στην περιοχή και το τμήμα του αποτελεί τον πυρήνα των Ομάδων του Ν. Ζέρβα.

Η δράσις του αυτή ανησυχεί πολύ τούς κομμουνιστάς αντάρτας και θέλουν να τον εξοντώσουν. Για το σκοπό αυτό πιάνουν την πρεσβυτέρα και το μικρότερο του πεντάχρονο μόλις κορίτσι. Του μηνούν τότε να παραδοθή, γιατί θα έσφαζαν και τα δυο αγαπητά του πρόσωπα. Μα ο π. Σπύρος τούς άπαντα πώς θα μείνη πιστός στον όρκο του να τα δώση όλα για την πατρίδα. Οι κομμουνισταί τρόμαξαν την απάντησι του παπά. Φοβήθηκαν να τον ερεθίσουν περισσότερο και έτσι, μόλις πήραν την απάντησί του, απελευθέρωσαν την μάνα και το παιδί.

Ο π. Σπύρος, όπως πολλοί μεγάλοι ήρωες, έπεσε με προδοσία. Μπήκαν μιά μέρα κομμουνισταί στο χωριό Μηλιανά. Τρομαγμένοι οι κάτοικοι ζήτησαν τη βοήθεια του π. Σπύρου κι αυτός έτρεξε πρόθυμα με τούς άνδρες του. Σε λίγο όμως βρέθηκε περικυκλωμένος: είχε προδοθή η θέσις πού έπιασε. Τότε κλεισμένος σα λιοντάρι στον κλοιό των κυνηγών του ανέστησε λαμπρές παραδόσεις. Ώρμησαν ακράτητοι οι γενναίοι πολεμισταί με τον ατρόμητο αρχηγό τους να σπάσουν τον κλοιό και να φύγουν. Οι κομμουνισταί μπροστά σ’ αυτή την απελπισμένη έφοδο τα έχασαν και ρίχθηκαν στη φυγή. Τούς κυνηγούν οι πολεμισταί του π. Σπύρου. Ενθουσιασμένος μαζί τους κι ο αρχηγός. Ξαφνικά ένας πυροβολισμός και πέφτει ο π. Σπυρος, πληγωμένος στο μάτι. Τον είχε πυροβολήσει ένας κομμουνιστής σκαρφαλωμένος σ’ ένα δένδρο για να σωθή.

Ώσπου νάρθουν οι δικοί του κοντά του, ό π. Σπύρος είχε ξεψυχήσει. Με βαθιά θλίψι τον έθαψαν πρόχειρα στα Μηλιανά και σε τέσσερες μέρες στην πατρίδα του τη Μεγαλόχαρη.

 .

.

 Πηγή: Το έργο του Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1942-1949.

 .

 .

.