Αρχιεπισκοπή Αθηνών – Στερεά Ελλάς

Αρχιμ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ (+24-12-1944)

.

……….Την τουρκοκρατουμένη Ίμβρο είδε το φως στα 1907 ο π. Αναστάσιος Κρητικός. Ο πατέρας του λεγόταν Θεοδόσιος και η μητέρα του Μαρία. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο Δημοτικό και στο Ελληνικό τής γενέτειράς του. Ιερή φλόγα τον έσπρωξε νέον ακόμα στ’ Άγιον Όρος. Εκεί, στο «Περιβόλι τής Παναγίας», μέσα σε μιά αδιατάρακτη ηρεμία που σύρει την ψυχή σ’ άλλο κόσμο και σε βαθειές σκέψεις, φιλοσοφώντας ο νεαρός Αναστάσιος γιά την ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων, έγινε στην Μονή Ιβήρων μοναχός.

«… Ιερεύς μέ αρτίαν ηθικήν καί πνευματικήν μόρφωσιν, πλήρης δε πίστεως και πατριωτικού ενθουσιασμού, ευρίσκετο κατά τας δυσκολωτέρας στιγμάς πάντοτε πλησίον των στρατιωτών ενισχύων αυτούς ψυχικώς και συμμεριζόμενος τους κόπους και τους κινδύνους αυτών, δειχθείς ούτω αντάξιος τής στρατιωτικής και εν γένει τής εθνικής αποστολής τού Έλληνος κληρικού εν πολέμω. Δι’ ο προτείνω τούτον προς προαγωγήν εις τον βαθμόν ταγμα­τάρχου στρατιωτικού ιερέως».

……….Επιβεβαιώνει τα παραπάνω και ακόμα περισσότερο εξαίρει την δράση τού π. Αναστασίου η παρακάτω βεβαίωσις τού III τάγματος τού 34ου Συντάγματος Πεζικού τής 20-5-41:

«…Καί συγκεκριμένως κατά τας κρίσιμους και δυσμενείς τελευταίας ημέρας τού πολέμου και ιδίως το Μ. Σάββατον, την ημέραν τού Πάσχα και την Δευτέραν τής Διακαινισίμου, αγωνιζόμενος εις τας πρώτας γραμμάς εις Κακαβιά, ενεθάρρυνε και παντοιοτρόπως ενίσχυε και ενεψύχωνε τα λείψανα τής ενδόξου Στρατιάς … δώσας πνοήν ζωής εις τους απολέσαντας το θάρρος και το ηθικόν των ανδρείους και γενναίους νικητάς τού Μετώπου… ριψοκινδυνεύσας ως ευθαρσής στρατιώτης τα πάντα εις τον βωμόν τής Πατρίδος και αυτήν την ζωήν αυτού, ενεργών και ενθαρρύνων τους πάντας διά τής αυτοθυσίας του υπό το καταιγιστικόν πυρ και τον συνεχή και αδιάκοπον βομβαρδισμόν σμηνών αεροπλάνων συγκρατών κ.λ.π.».

……….Καί αμέσως πιό κάτω: «…Η Εκκλησία δικαίως πρέπει να καυχάται διά τα επίλεκτα αυτής στελέχη, τους ηρωικούς μάρτυρας, ους προσέφερεν εις τον βωμόν τής Πατρίδος κατά τον ιερόν και ένδοξον τούτον αγώνα, εις ους συγκαταριθμείται και ο Αρχιμ. Αναστάσιος Κρητικός, ούτινος το θάρρος και η προς το καθήκον αφοσίωσις και αυταπάρνησις υπήρξαν απαράμιλλα και πάσης περιγραφής ανώτερα».

……….Μόλις γύρισε στην Αθήνα, όταν το γαλάζιο πουλί τής Ελευθερίας είχε πετάξει από την φωλιά του, διορίσθηκε εφημέριος στον ιερό ναό Αγ. Ανδρέου, Κάτω Πατησίων. Εργάσθηκε με ζήλο εθνικό και χριστιανικό. Εφρόντισε γιά την λειτουργία συσσιτίου στην ενορία του. Άνοιξε ιατρείο, όπου δεχόταν τους ενορίτας του και τους παρείχε την ιατρι­κή του βοήθεια. Με την βοήθεια των ευκαταστάτων χριστιανών μπορούσε και φάρμακα να δίνει στους ασθενείς. Πολλές φορές τον είδαν να πέρνα την Ομόνοια έχοντας στον ώμο σάκους από τρόφιμα με κατεύθυνση τα Κάτω Πατήσια. Έτσι ήταν στα στόματα όλων ο θαυμαστός π. Αναστάσιος.

……….Μέσα στους άλλους είχαν πληροφορηθεί γιά την θαυμάσια δράση του και οι κομμουνισταί. Κι όταν ξέσπασαν τα Δε­κεμβριανά, οι Ελασίτες τού ζήτουν να θέσει στην υπηρεσία τους την δραστηριότητά του, να εργασθεί γιά ενίσχυση τού ΕΛΑΣ. Φυσικά ο π. Αναστάσιος αρνήθηκε. «Τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ;;;;; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ τού θεού μετά ειδώλων;» (Β΄ Κοριν. 6,14-15).

……….Σωστά έκανε που αρνήθηκε ο πιστός π. Αναστάσιος. Όμως πόση σημασία δίνουν οι κομμουνισταί στο σωστό! Την παραμονή των Χριστουγέννων τού 44 (24/12/1944), τον έπιασαν «γι’ ανάκριση» τάχα. Τον τράβηξαν στο άν­τρο τους κι αντί να τον ανακρίνουν τον βασάνισαν σκληρά κι έπειτα τον σκότωσαν. «Ο θάνατος επήλθεν εκ τραύματος τού λαιμού διά πυροβόλου όπλου» κατά την ιατροδικαστικήν έκθεση, έκοψε μία ζωή γεμάτη από χριστιανική και εθνική δράση. (Αριθ. ληξ. πράξ. 192/Θ/45).