.

.

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΠΡΟΛΟΓΟ

……….Η Ίμβρος γνώρισε στην μακραίωνη ιστορία της πολλές δοκιμασίες, που στα τελευταία χρόνια ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Στα 1923 με την Συνθήκη τής Λωζάνης παραχωρήθηκε, όπως είναι γνωστό, στην Τουρκία, μολονότι από τα πανάρχαια χρόνια ήταν ελληνική κι’ από Έλληνες κατοικούμενη πέρα γιά πέρα.

……….Εν τούτοις και με τις πολλές αυτές δοκιμασίες διατήρησε κατά τρόπο αξιοθαύμαστο ανόθευτο το ελληνικό της χρώμα σ’ όλες τις εκδηλώσεις και προπάντων στις εκδηλώσεις τού παραδοσιακού πολιτισμού, που, όπως όλοι μας ξέρουμε, είναι από τα κυριότερα και πιό βασικά, το πιό βασικό, ίσως, κριτήριο με το οποίο μπορεί να διαγνώσει κανείς αλάθευτα τούς χτύπους τής καρδιάς των ανθρώπων. 

……….Έτσι, με μιά προσεκτική μελέτη τού λαϊκού πολιτισμού τής Ίμβρου μπορούμε να διαπιστώσουμε την κάθετη (χρονική), αλλά συνάμα και την οριζόντια (τοπική) ενότητα και αδιάσπαστη συνέχεια τής ελληνικότητάς της, πράγμα που κανένας, βέβαια, σοβαρός και συνετός δεν μπορεί να αμφισβητήσει, επιβάλλεται όμως να τονίζεται, όταν υπάρχουν γείτονες ικανοί στην πλημμύρα τού σωβινισμού τους να αμφισβητήσουν πράγματα πέρα για πέρα αναμφισβήτητα. 

……….Θα ήθελα ακόμη να προσθέσω, ότι πολλά από τα γαμήλια έθιμά της επιχωριάζουν, όπως είναι φυσικό, και σ’ άλλα διαμερίσματα τής πατρίδας μας. Αυτό όμως δε μειώνει καθόλου, νομίζω, την αξία τους. Απεναντίας, προκειμένου γιά την Ίμβρο, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι η διαπίστωση αυτή αποκτά ξεχωριστή σημασία, δεδομένου μάλιστα ότι γιά τα γαμήλια έθιμα και γενικότερα τον λαϊκό πολιτισμό τής Ίμβρου δεν έχει γραφεί ίσαμε σήμερα σχεδόν τίποτε.

Η ΠΡΟΞΕΝΙΑ

……….Στην Ίμβρο, όπως και σ’ άλλα πολλά μέρη, ο νέος κάνει πρόταση γάμου στην κοπέλα που θέλει να πάρει γιά γυναίκα του. Συνήθως δηλαδή η οικογένεια τού νέου κάνει, με την μεσολάβηση συγγενικού ή φιλικού προσώπου, πρόταση γάμου στους οικείους τής νύφης. Δεν αποκλείεται, ωστόσο, να συμβεί και το αντίθετο, η πρόταση να γίνει από το μέρος τής κοπέλας. Αυτό συνήθως γίνεται, όταν οι δύο νέοι συνδέονται μεταξύ τους αισθηματικά από πρωτύτερα.  Τόσο στην μιά, όσο και στην άλλη περίπτωση το πρόσωπο που μεσολαβεί μπορεί να είναι άντρας («προυξιντής»), μπορεί και γυναίκα («προυξινήτρα»), πράγμα που συνηθίζεται πιο πολύ. 

……….Όπως και να έχουν τα πράγματα, ο λεπτός ρόλος τού μεσολαβητή, ανατίθεται σ’ ένα συγγενικό ή φιλικό των ενδιαφερομένων πρόσωπο και οπωσδήποτε σε πρόσωπο ηλικιωμένο και προικισμένο με ειδικές γιά την περίπτωση ικανότητες. 

……….Αφού ο προξενητής συζητήσει με τούς ενδιαφερομένους το θέμα τής προξενιάς και πάρει τις σχετικές οδηγίες, επισκέπτεται την οικογένεια τής κοπέλας (εφόσον η πρόταση γίνεται από το μέρος τού γαμπρού), συζητούν στην αρχή διάφορα θέματα άσχετα με το θέμα τής προξενιάς και κατόπιν—ο προξενητής— με κατάλληλο τρόπο φέρνει το θέμα στην συζήτηση. Συνήθως κάνει την αρχή με την εξής στερεότυπη και κατά κάποιο τρόπο εισαγωγική φράση: «Συζητήσαμ’ γιά πουλλά πράματα, αλλά ιγώ ήρθα γιά άλλ’ δ’λειά». Και στην συνέχεια κάνει την πρόταση. 

……….Στο σημείο αυτό, μόλις δηλαδή κάμει την πρόταση, συνηθίζει να λέει την εξής παροιμιώδη φράση: «βάλι σκούπα και φαράσ’, προυξινιά να μη χαλάσ’». Πιστεύουν δηλαδή ότι η σκούπα και το φαράσι έχουν την ιδιότητα να απομακρύνουν το κακό.  Αν αυτοί στους οποίους γίνεται η πρόταση δεν την αποδέχονται, δεν συμφωνούν δηλαδή γιά έναν οποιοδήποτε λόγο, συνήθως απαντούν ως εξής:

Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να διαβάσετε στο : www.e-istoria.com/