.

.

 Ιερ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ

.

Ο ιερ. Αναστάσιος Καφαντάρης γεννήθηκε στο χωριό Λοξάδα το 1905. Χειροτονήθηκε ιερεύς καί ανέλαβε εφημεριακά καθήκοντα στον ιερό ναό του χωρίου του.

Συνεχιστής τής ιεράς παραδόσεως συνδύαζε πίστι καί πατριωτισμό. Καί οί συμβουλές πού μετά το Ευαγγέλιο κάθε Κυριακή έλεγε στούς πιστούς, γύρω σ’ αυτές τίς δυο ιδέες στρεφόταν. Κατά τήν Κατοχή στάθηκε άγρυπνος κι ακλόνητος στή θέσι του. Έπρεπε νά προφυλάξη τά πρόβα­τά του από τούς κατακτητάς μά κι απ’ τούς κομμουνιστάς, πού προσπαθούσαν νά εκμεταλλευθούν τήν περίστασι. Κι αυτοί οι τελευταίοι, όπως έρχονταν μέ σχήμα προβάτου, ήσαν πιό επικίνδυνοι. Μά ο π. Αναστάσιος ξεσκέπαζε τά συνθήματα τους. Καυτηρίαζε τίς αρπαγές, τούς εμπρησμούς, τά εγκλήματά τους. Έγινε ο στόχος τους.

Τον πρόγραψαν καί δέν το είχαν μυστικό. Κινήθηκαν οί χριστιανοί του νά τον φυγαδεύσουν γιά νά τον σώσουν. Εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά. Δέν ήθελε νά γίνη ο «μισθωτός ποιμήν» πού, όταν πλησιάσουν οί λύκοι καί κλέ­φτες, θέλει νά σωθή ο ίδιος μέ τή φυγή. Είχε βαθειά συναίσθησι του καθήκοντος καί τής αποστολής του.

Στό μεταξύ οί κομμουνισταί κατέστρωσαν τό σχέδιο της συλλήψεως καί εξοντώσεώς του.

Στίς 10 Απριλίου 1949 ο π. Αναστάσιος μπήκε μέ τή συνηθισμένη του ευλάβεια στό ναό γιά νά τελέση τή θεία Λειτουργία. Μόλις όμως πήρε θέσι μπροστά στήν αγία Τρά­πεζα κι έκαμε τήν εκφώνησι: «Ευλογητός ό Θεός. . .» ακούσθηκε τρομερός κρότος. Η εκκλησία κλονίσθηκε, ενώ εκσφενδονίστηκαν χώματα καί πέτρες πρός όλες τίς διευ­θύνσεις. Όσοι ήσαν μέσα, τρομοκρατημένοι έτρεχαν νά φύγουν, νομίζοντας πώς έπεφτε ξαφνικά όλος ο ναός, ενώ ο π. Αναστάσιος έπεφτε στό θυσιαστήριο χτυπημένος θα­νάσιμα.

Μ’ αυτό τόν τρόπο τόν ύπουλο κι ασεβή μαζί θέλησαν οι κομμουνισταί νά βγάλουν από τή μέση ένα γενναίον αντίπαλό τους. Μιά νάρκη πού τοποθέτησαν κρυφά κάτω από τό ανάβαθρο της Αγ. Τραπέζης, θανάτωσε τό λειτουργό καί κατέστρεψε τό ναό του Θεού.

Σέ λίγο ο π. Αναστάσιος ξεψυχούσε ανάμεσα στούς βαθιά συγκινημένους ενορίτας του, συγχωρώντας χριστιανι­κά τούς δολοφόνους του. Μά η μνήμη του δέν έσβησε στίς ψυχές τών προβάτων του. Κι η μορφή του φωτοστεφανωμένη πήρε τή θέσι της μέσα στήν ατελείωτη στρατιά τών μαρτύρων. Ολοκληρωτική αφοσίωσις πρός τήν πίστι καί τήν πατρίδα είναι τό δίδαγμα πού θά πάρουμε όλοι εμείς πού φέρνουμε τό ένδυμα πού αγίασε άλλη μιά φορά ο π. Αναστάσιος Καφαντάρης μέ τόν μαρτυρικό του θάνατο.

«Τυράννων πάσαν πληγήν, τοξεύμασιν ετραυμάτισας καρτερίας καί γενναιότητος καί πρός ζωήν αληθή μετετέθης νύν».

.
.
.

.

.

Ιερ. ΖΩΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.

Το χωριό Λουτρότοπος αποτελεί ιδιαίτερη κοινότητα, κοντά στα χωριά Γλυκόρριζο καί Περάνθη. Όπως σ’ όλα τα χωριά της Άρτης έτσι κι εδώ καλλιεργούνται τα εσπεριδοειδή. Του χωρίου αυτού, πού παλαιότερα λεγόταν Μπάνη, ήταν εφημέριος ο π. Ζώης Δημητρίου.

Ο παπα-Ζώης, όπως ήταν γνωστός στην περιοχή, γεννήθηκε στο Κομμένο το 1892. Αφού ετελείωσε το Δημοτικό του χωρίου του φοίτησε στην Ιερατική Σχολή Άρτης. Μέσα στους νέους διακρινόταν μαζί με τον π. Λάμπρο Σταμάτη για την αγάπη του προς την Εκκλησία. Βοηθούσε τον ιερέα στα καθήκοντά του, έψαλλε και συχνά εξεδήλωνε την επιθυμία του ν’ αφιερωθή στην Εκκλησία.

Το 1928 χειροτονήθηκε ιερεύς και τοποθετήθηκε στην ενορία των Ταξιαρχών Λουτροτόπου. Εκεί υπηρέτησε ως το τέλος της ζωής του ανάμεσα σ’ ενορίτας πού τον εσέβοντο και τον αγαπούσαν για την ταπεινότητα και την καλωσύνη του.

Επειδή η ενορία του ήταν πολύ κοντά στο Κομμένο, το χωριό πού γεννήθηκε, ο π. Ζώης έμενε σ’ αυτό. Κι έτσι τον πήρε κι αυτόν η καταιγίδα της καταστροφής του Κομμένου. Όταν έφυγαν οι Γερμανοί ο π. Ζώης βρέθηκε σκοτωμένος με μαχαίρι. Επί πλέον του είχαν βγάλει και τα μάτια σε πλησμονή βαρβαρότητας. Αλλά η μνήμη του παπα- Ζώη Δημητρίου ζή ακόμα στα χωριά εκείνα και λέει πώς την τραγική 16 Αύγουστου του 1943 χάθηκε ένας καλός ιερεύς.

 .

 .

.

.

.

Ιερ. ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

.

Στον Αμβρακικό κόλπο κοντά στις εκβολές του ποταμού Αράχθου είναι το μαρτυρικό χωριό Κομμένο. Απέχει από την Άρτα δέκα επτά χιλιόμετρα. Κατά την Κατοχή έζησε το μεγάλο δράμα της εκτελέσεως κάτω από τις αγριώτερες συνθήκες τριακοσίων δέκα επτά, δηλαδή των μισών σχεδόν, από τούς κατοίκους του. Οι κάτοικοι, πού σώθηκαν από το μεγάλο κακό, νιώθουν τη συφοριασμένη εκείνη μέρα να βαραίνη ακόμα τις ψυχές τους. Είναι εργατικοί άνθρωποι και ασχολούνται με τη γεωργία’ κύριο προϊόν τους είναι τα πορτοκάλια.

Στο χωριό αυτό γεννήθηκε ό π. Λάμπρος Σταμάτης το 1891. Μετά το Δημοτικό του χωρίου του φοίτησε στο Σχολαρχείο και στην Ιερατική Σχολή Άρτης. Οι αγροτικές ασχολίες του στα πατρικά κτήματά του δεν εμάραναν τον ζήλον του προς την εκκλησία. Ζούσε χριστιανική ζωή και ποτέ δεν έλειπε από το ναό, τον όποιον υπηρετούσε και ως ψάλτης.

Μπήκε στον κλήρο το 1920. Υπηρέτησε πρώτα ως εφημέριος Λαγκάδης Βάλτου στην Ι. Μητρόπολι Ακαρνανίας. Από το 1933 ήταν συνεχώς εφημέριος στο Κομμένο της Ι. Μητροπόλεως Άρτης. Ήταν ιερεύς ευσυνείδητος, προσηλωμένος στην παράδοσι της Ορθοδοξίας. Απλός, ήρεμος, ταπεινός, ελεήμων είχε κερδίσει το σεβασμό των ενοριτών του.

Η σφαγή του Κομμένου όπως είπαμε έγινε στις 16 Αυγούστου 1943. Το πρωί οι Κομμενιώτες εκοιμώντο ακόμη, για να ξεκουρασθούν από το διήμερον εορτασμό της Παναγίας. Εκείνη την ώρα μιά φάλαγγα από είκοσι δύο αυτοκίνητα γεμάτα από πάνοπλους Γερμανούς ερχόταν κατά το χωριό. Σε λίγο χωρισμένοι οι επιδρομείς σε ομάδες μπήκαν από παντού. Ό,τι επηκολούθησε δεν περιγράφεται. Οικογένειες ολόκληρες ξεκληρίσθηκαν. Τα πολυβόλα κουράσθηκαν να χτυπούν.

Αλλόφρονες από τον τρόμο μπόρεσαν να σωθούν τετρακόσιοι σαράντα από τούς κατοίκους. Τριακόσιοι δέκα επτά βρέθηκαν ύστερα νεκροί στους δρόμους του ματωμένου χωρίου, στις αυλές, στα σπίτια. Ο π. Λάμπρος βρέθηκε νεκρός στην πόρτα της εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου πού υπηρέτησε τόσα χρόνια. Κοντά του πεσμένα ήταν τα άμφιά του, το θυμιατήρι και το ιερό Ευαγγέλιο τρυπημένο από δυο σφαίρες βαρβαρικές. Τα μετέφερε στην εκκλησία από το σπίτι ενός ενορίτου του όπου αποβραδύς είχε τελέσει το μυστήριο του γάμου.

Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν η πρεσβυτέρα, η κόρη του Μαρία, 14 ετών και ο εξάχρονος Χρίστος του.

Το κτυπημένο Ευαγγέλιο φυλάσσεται ως το πιο ιερό κειμήλιο στο χωριό Κομμένο, διαιωνίζοντας και τη μνήμη ενός καλού και άξιου ιερέως.

 .

 .

.

.

.

 Ιερ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΖΑΦΕΙΡΗΣ

.

Από ευσεβή οικογένεια γεννήθηκε ό Σπ. Ζαφείρης στα 1901 στη Μεγαλόχαρη Άρτης. Ανετράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Κι ήταν ο μικρός Σπύρος μιά πολύ προικισμένη φύσι. Σώμα ωραίο και δυνατό και γεμάτο υγεία, ταιριαστό ενδιαίτημα της γενναίας ψυχής του.

Στο Δημοτικό Σχολείο έγινε μαθητής του περιφήμου δασκάλου Ανδρέου Σμύρνη. Πρόθυμος και τακτικός στα μαθήματά του τελείωσε με «άριστα». Όπως όμως καταγινόταν διαρκώς με τα μαθήματα, έτσι μιά προαιώνια φλόγα δεν άφηνε να πέσουν από τα χέρια του η καραμπίνα του πατέρα και το καριοφίλι του παππού του. Μετά το Δημοτικό ασχολήθηκε με τη γεωργία. Ποτέ όμως δεν έπαυε να διαβάζη βιβλία πού του δάνειζε ο καλός δάσκαλος και προ πάντων την Καινή Διαθήκη. Σαν στρατιώτης διακρίθηκε στο Μικρασιατικό πόλεμο και πολλές φορές παρασημοφορήθηκε. Το 1928 επήρε σύζυγο, τον άλλο χρόνο μπήκε στο Ιεροδιδασκαλείο Άρτης, όπου ήταν παράδειγμα στους σπουδαστάς του. Μετά την χειροτονία του τοποθετήθηκε στο χωριό Πηγές Άρτης.

Πλούσια και ωραία ήταν η ιερατεία του π. Σπυρίδωνος. Όταν λειτουργούσε, συνεπαιρνόταν ο ίδιος από ιερή συγκίνησι και την μετέδιδε και στο εκκλησίασμα. Αποτελεσματική φάνηκε η διδακτικότης και η συμφιλιωτικότης του ανάμεσα στους απλοϊκούς ενορίτας του. Ήταν πάντοτε στο πλευρό εκείνων πού πεινούσαν και ήσαν γυμνοί και υπέφεραν. Έκαμε ο ίδιος καθήκοντα γιατρού, όπου μπορούσε, και διέθετε χρήματα για τα φάρμακα. Έτσι ο π. Σπυρίδων έδινε το ζωντανό παράδειγμα καλού ιερέως.

Όταν έσπασε η ηρωική αντίστασις των στρατιωτών μας με την επιδρομή των Γερμανικών μηχανών και κατέρρευσε και το Αλβανικό μέτωπο, η ψυχή του π. Σπύρου προαισθάνεται και προβλέπει αυτό πού θα συμβή. Συμβουλεύει να κρύψουν τα όπλα γιατί σύντομα θα τούς εχρειάζοντο. Έτσι ο π. Σπύρος γίνεται ο πρώτος πού συλλαμβάνει την ιδέα της Εθνικής Αντιστάσεως, ευθύς μόλις συντρίφθηκε η άμυνα του στρατού μας.

Αρχίζει τότε η εθνική δράσις του π. Σπυρίδωνος, πού του έδωσε την επωνυμία του παπα-Φλέσσα της Κατοχής και του Ανταρτοπολέμου. Πρώτος αυτός ωργάνωσε στην ιδιαιτέρα του πατρίδα ένοπλο τμήμα κατά του εχθρού. Ελευθερία ή θάνατος, το σύνθημά του. Ο όρκος τους ήταν εγκατάλειψις όλων και οικογενείας και σπιτιού και περιουσίας για την πατρίδα. Ο π. Σπύρος γίνεται η ψυχή της Αντιστάσεως στην περιοχή και το τμήμα του αποτελεί τον πυρήνα των Ομάδων του Ν. Ζέρβα.

Η δράσις του αυτή ανησυχεί πολύ τούς κομμουνιστάς αντάρτας και θέλουν να τον εξοντώσουν. Για το σκοπό αυτό πιάνουν την πρεσβυτέρα και το μικρότερο του πεντάχρονο μόλις κορίτσι. Του μηνούν τότε να παραδοθή, γιατί θα έσφαζαν και τα δυο αγαπητά του πρόσωπα. Μα ο π. Σπύρος τούς άπαντα πώς θα μείνη πιστός στον όρκο του να τα δώση όλα για την πατρίδα. Οι κομμουνισταί τρόμαξαν την απάντησι του παπά. Φοβήθηκαν να τον ερεθίσουν περισσότερο και έτσι, μόλις πήραν την απάντησί του, απελευθέρωσαν την μάνα και το παιδί.

Ο π. Σπύρος, όπως πολλοί μεγάλοι ήρωες, έπεσε με προδοσία. Μπήκαν μιά μέρα κομμουνισταί στο χωριό Μηλιανά. Τρομαγμένοι οι κάτοικοι ζήτησαν τη βοήθεια του π. Σπύρου κι αυτός έτρεξε πρόθυμα με τούς άνδρες του. Σε λίγο όμως βρέθηκε περικυκλωμένος: είχε προδοθή η θέσις πού έπιασε. Τότε κλεισμένος σα λιοντάρι στον κλοιό των κυνηγών του ανέστησε λαμπρές παραδόσεις. Ώρμησαν ακράτητοι οι γενναίοι πολεμισταί με τον ατρόμητο αρχηγό τους να σπάσουν τον κλοιό και να φύγουν. Οι κομμουνισταί μπροστά σ’ αυτή την απελπισμένη έφοδο τα έχασαν και ρίχθηκαν στη φυγή. Τούς κυνηγούν οι πολεμισταί του π. Σπύρου. Ενθουσιασμένος μαζί τους κι ο αρχηγός. Ξαφνικά ένας πυροβολισμός και πέφτει ο π. Σπυρος, πληγωμένος στο μάτι. Τον είχε πυροβολήσει ένας κομμουνιστής σκαρφαλωμένος σ’ ένα δένδρο για να σωθή.

Ώσπου νάρθουν οι δικοί του κοντά του, ό π. Σπύρος είχε ξεψυχήσει. Με βαθιά θλίψι τον έθαψαν πρόχειρα στα Μηλιανά και σε τέσσερες μέρες στην πατρίδα του τη Μεγαλόχαρη.

 .

.

 Πηγή: Το έργο του Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1942-1949.

 .

 .

.

..

..

………..Ὁ Κύριλλος Λούκαρης, δημιούργημα τοῦ μεγάλου Πατριάρχου Μελετίου Πηγᾶ, μὲ σπάνια παιδεῖα, γλωσσομάθεια, ἔξοχη θεολογικὴ συγκρότησι, γνήσιο πατερικὸ καὶ μαρτυρικὸ ἤθος, ἀποδείχθηκε πανάξιος Ἐθνάρχης τοῦ Ἑλληνισμού. Συνέχεια ανάγνωσης ΚΥΡΙΛΛΟΣ Ο ΛΟΥΚΑΡΙΣ Ο ΠΕΡΙΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΛΑΣ →