Το πρώτο ισοκρατικό κείμενο τού παρόντος βιβλίου είναι ένας «παραινετικός λόγος», ο οποίος έχει την τυπική δομή και εξωτερική μορφή των ρητορικών λόγων εκείνης τής εποχής. Είναι γνωστός ως λόγος «Περί βασιλείας» ή «Περί τού πώς δει βασιλεύειν» ή ως επιστολή «Προς Νικοκλέα». Το περιεχόμενό του αφορά την «βασιλική τέχνη», δηλαδή την τέχνη τής σωστής διοίκησης μιάς πόλης- κράτους και τής επιτυχούς άσκησης των πολιτικών εξουσιών (βλέπε και στα παραρτήματα ΣΤ΄ και Ζ΄).
Η επιστολή γράφτηκε και στάλθηκε στον Νικοκλή γύρω στο 370 π.Χ. Δύο χρόνια αργότερα, ο ίδιος παραλήπτης έλαβε από τον Ισοκράτη ακόμη ένα έργο, το «Νικοκλής ή Κύπριοι», στο οποίο γίνεται αναφορά στις υποχρεώσεις που έχουν οι υπήκοοι απέναντι στον βασιλιά και στο κοινωνικό σύνολο. Γιά τούτα τα δύο συμβουλευτικά έργα ο Νικοκλής έστειλε ως αμοιβή στον Ισοκράτη το υπέρογκο ποσό των είκοσι ταλάντων. Ο Νικοκλής υπήρξε βασιλιάς τής Σαλαμίνας, μιάς πλούσιας και γνωστής κυπριακής πόλης.Ήταν γιός τού βασιλιά Ευαγόρα,Συνέχεια ανάγνωσης ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: A) «ΠΕΡΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ» ΠΑΡΑΙΝΕΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΝΙΚΟΚΛΕΑ – B) ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΦΙΛΙΠΠΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ.→
«Όσοι εκπαιδεύουν τους ιδιώτες, αυτούς μόνον ωφελούν. Αν, όμως, κάποιος προέτρεπε τους κυβερνήτες τού πλήθους να γίνουν ενάρετοι, θα ωφελούσε και τους δύο: και τους δυνάστες και τους υπηκόους τους…».
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, Περί Βασιλείας,
«Γι’ αυτό, λοιπόν, όσοι θεσπίζουν νόμους και γραπτούς κανόνες γιά οτιδήποτε, το δεύτερο, που πρέπει να κάνουν μετά από αυτό, είναι να μην αφήνουν ούτε άτομο ούτε σύνολο ατόμων να κάνει κάτι ενάντια σ’ αυτούς…».
ΠΛΑΤΩΝ, Πολιτικός,
«Λένε ότι ο λύκος δεν κρατιέται από τ’ αυτιά, αλλά τον λαό και την πόλη πρέπει κυρίως από τ’ αυτιά να τους οδηγούμε και όχι όπως μερικοί, αγύμναστοι στον λόγο, που αναζητούν λαβές άμουσες και άτεχνες μέσα στο πλήθος, και το σύρουν από τις κοιλιές με τις διασκεδάσεις και με τις χρηματικές παροχές, ή προετοιμάζουν πυρρίχιους χορούς και θεάματα με μονομάχους, πάντοτε δημαγωγώντας ή μάλλον δημοκοπώντας…».
«Αρετή, λοιπόν, τής ψυχής θα ήταν η τελειότητα και η αρμονία τής ζωής, η ακριβέστατη και καθαρότατη ενέργεια τού λόγου και τού νου και τής διανόησης, ενώ τα έργα τής αρετής ας θεωρούνται κυρίως αγαθόμορφα, κάλλιστα, πνευματικά, σπουδαία, πλήρη μεσότητας, με συμμετοχή στην καλή περίσταση, πρωτοποριακά, με στόχο προς τον άριστο σκοπό, χαριτωμένα». Συνέχεια ανάγνωσης Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ→