,
,
Στὶς 16 Φεβρουαρίου 1922, περισσότεροι ἀπό 150 τσέτες τοῦ Τοπάλ Ὀσμάν, ἀκολουθούμενοι ἀπό τούρκους χωρικοὺς τῶν γειτονικῶν χωριῶν, ἔκαψαν ζωντανοὺς τὰ γυναικόπαιδα καὶ τοὺς ἡλικιωμένους τοῦ χωριοῦ Μπεϊλάν τῆς περιφέρειας Κοτυώρων. Ὁ ἀριθμός τῶν πυρποληθέντων, ὑπολογίζεται σὲ τριακόσιες περίπου ψυχὲς. Ὅσοι προσπάθησαν νὰ διαφύγουν, ἐκτελέστηκαν μὲ πυροβολισμοὺς. Τὸ Μπεϊλάν εἶναι ἕνα ἀπό τὰ ἑκατοντάδες ἑλληνικά χωριὰ τοῦ Πόντου ποὺ ἔσβησαν ἀπό τὸν χάρτη λόγῳ τῆς κτηνώδους θηριωδίας τῶν τσετῶν τοῦ Μουσταφᾶ Κεμάλ.
Τὰ χαράματα τῆς 16ης Φεβρουαρίου 1922, ἡμέρα Τετάρτη, ἡ ἐφιαλτική εἴδηση ὅτι οἱ τσέτες τοῦ Τοπάλ Ὀσμάν ἔρχονταν στὸ χωριό, τρομοκράτησε τὰ γυναικόπαιδα καὶ τοὺς ἡλικιωμένους. Κλείστηκαν στὰ σπίτια καὶ περίμεναν μὲ καρδιοχτύπι τὴν συνέχεια. Σὲ λίγο μπῆκαν περισσότεροι ἀπό 150 τσέτες κραυγάζοντας καὶ πυροβολῶντας, ἀκολουθούμενοι ἀπό τούρκους τῶν γειτονικῶν χωριῶν. Μὲ κραυγὲς καὶ βρισιὲς, κτυπῶντας τὶς πόρτες καὶ τὰ παράθυρα μὲ τοὺς ὑποκόπανους τῶν ὅπλων τους, διέταξαν τοὺς κατοίκους νὰ βγοῦν ἀπό τὰ σπίτια καὶ νὰ μαζευτοῦν στὴν πλατεία, ἀλλιῶς θὰ τοὺς ἔκαιγαν ζωντανοὺς.
Σὲ λίγο ὅλα τὰ γυναικόπαιδα καὶ οἱ ἡλικιωμένοι, βγῆκαν κλαίγοντας καὶ τρέμοντας στοὺς δρόμους. Κατάλαβαν ἀπό τὴν πρώτη στιγμὴ τὸ κακὸ ποὺ τοὺς περίμενε, καὶ κάποιοι ἀπό αὐτούς δοκίμασαν νὰ φύγουν ἀπό τὸ χωριὸ. Οἱ τσέτες ὅμως εἶχαν προβλέψει μία τέτοια ἀπόπειρα, καὶ εἶχαν ἀποκλείσει τὶς διεξόδους διαφυγῆς. Μόλις κοπέλες ἔφτασαν τρέχοντας στὶς ἐξόδους τοῦ χωριοῦ, οἱ τσέτες τὶς πυροβόλησαν. Ὅσες δὲν σκοτώθηκαν, τραυματισμένες σύρθηκαν πίσω στὸ χωριὸ. Τὸ τρομοκρατημένο πλῆθος ξέσπασε σὲ ἕνα βουβὸ κλᾶμα καὶ σὲ κραυγὲς ἀπελπισίας. Οἱ σκληροὶ σὰν ὕαινες τοῦρκοι, διψασμένοι γιὰ αἷμα καὶ διεστραμμένα σαδιστὲς μὲ τὸν πόνο καὶ τὰ βασανιστήρια τῶν θυμάτων τους, χύμηξαν μανιασμένοι στὰ γυναικόπαιδα καὶ τοὺς ἡλικιωμένους, βρίζοντας, χτυπῶντας καὶ σπρώχνοντάς τους γιὰ νὰ μαζευτοῦν στὴν πλατεία.
Σὰν πρόβατα γιὰ σφαγὴ μαζεύτηκαν στὴν πλατεία, οἱ μητέρες, τρέμοντας ἀπό τὸ κρύο καὶ κατάχλωμες ἀπό τὸν φόβο, κρατῶντας στὴν ἀγκαλιά τους τὰ βρέφη, ἐνῷ ἀπό τὰ πόδια τους κρατιώντουσαν τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ· οἱ κοπέλες στήριζαν τοὺς γέρους γονεῖς τους. Ὅταν ὅλοι συγκεντρώθηκαν, οἱ τσέτες ἐφάρμοσαν τὸ δεύτερο μέρος τοῦ σατανικοῦ τους σχεδίου.Τοὺς διέταξαν νὰ μποῦν στὰ δύο διώροφα σπίτια ποὺ βρίσκονταν στὴν πλατεία καὶ τὰ εἶχαν διαλέξει γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἐγκληματικό τους σχέδιο. Ἡ ἀπροθυμία ποὺ ἔδειξε τὸ τραγικὸ κοπάδι τῶν μελλοθάνατων νὰ ὑπακούσῃ στὴν διαταγὴ, ἐξαγρίωσε τοὺς συμμορῖτες, οἱ ὁποῖοι ὅρμησαν στὶς γυναῖκες, τὰ μωρά καὶ τοὺς γέρους μὲ γροθιὲς, κοντακιὲς καὶ κλωτσιὲς, ὑποχρεώνοντάς τους νὰ στριμωχτοῦν στὰ δύο σπίτια τῆς πλατείας. Ὁ ἀριθμός τους πλησίαζε τοὺς τριακόσιους.
Ὅταν σιγουρεύτηκαν ὅτι δὲν ἔμεινε κανεὶς ἔξω, ἀσφάλισαν τὶς πόρτες ἐνῷ οἱ σπαραξικάρδιες κραυγὲς καὶ οἱ ἰκεσίες γιὰ ἔλεος καὶ βοήθεια ἀντιβούησαν στὰ γύρω βουνὰ καὶ δάση. Ἡ τρίτη καὶ τελικὴ φάση τοῦ ἀπάνθρωπου σχεδίου τῶν συμμοριτῶν τοῦ Τοπάλ Ὀσμάν, ἐφαρμόστηκε ἄμεσα. Τὰ ξερὰ χόρτα ποὺ μάζεψαν γύρω ἀπό τὰ σπίτια, φούντωσαν ἀπό τὴν φωτιὰ, μεταδίδοντάς την. Σὲ λίγο ἔγιναν πυροτέχνημα, μὲ πύρινες γλῶσσες καὶ μαῦρο καπνὸ νὰ βγαίνῃ ἀπό τὰ παράθυρα. Τὰ οὐρλιαχτά τῶν ἀθώων ἀνθρώπων, ἔσμιγαν μὲ τὸ γοερὸ κλᾶμα τῶν παιδιῶν. Μέσα στὸν τρόμο καὶ τὴν ἀπελπισία, κάποιοι προτίμησαν νὰ ριχτοῦν στὸ κενὸ ἀπό τὰ παράθυρα, βρίσκοντας τὸν θάνατο ἀπό τὶς σφαῖρες τῶν τσετῶν ποὺ παρακολουθοῦσαν τὸ μακάβριο θέαμα γελῶντας. Τὶς ἀπελπισμένες κραυγὲς, τὰ κλάματα καὶ τὰ οὐρλιαχτά πόνου ἀπό τὶς τριακόσιες ἀθῶες ψυχὲς, σκέπασε τὸ τριζοβόλιμα τῆς φωτιᾶς καὶ τὰ δοκάρια ποὺ ἔπεφταν μὲ πάταγο, πάνω στὰ κορμιὰ τους, ποὺ τώρα κείτονταν σωροὶ κάρβουνα καὶ στάχτη στὴν πλατεία τοῦ Μπεϊλάν.
Ἡ παραπάνω συγκλονιστικὴ μαρτυρία, ἀνήκει στὸν διασωθέντα Σάββα Κανταρτζῆ, ὁ ὀποῖος ὡς πρόσφυγας στὴν Κατερίνη, ἔγραψε ἕνα βιβλίο περιγράφοντας τὰ συγκλονιστικὰ βιώματα ποὺ τὸν σημάδεψαν.
Πηγὴ: Οἱ Μονογραφίες τοῦ Περιοδικοῦ «Στρατιωτικὴ Ἱστορία», μὲ τίτλο Τὸ Ποντιακὸ Ἀντάρτικο καὶ ἡ Γενοκτονία. Ἡρωισμοί καὶ Βαρβαρότητες, τοῦ Σταύρου Γ. Καρκαλέτση, Ἱστορικοῦ, Ἐκδόσεις «Περισκόπιο».