……….«Αν θελήσουμε να εξετάσουμε συνολικά τις φύσεις των ανθρώπων, θα βρούμε τους πιό πολλούς απ’ αυτούς να μην χαίρονται ούτε με τις υγιεινότερες τροφές ούτε με τις ωραιότερες ενασχολήσεις ούτε με τα καλύτερα πράγματα ούτε με τα ωφελιμότερα μαθήματα, αλλά να καταγίνονται με ηδονές εντελώς αντίθετες προς το συμφέρον τους, θεωρώντας καρτερικούς και φιλόπονους όσους κάνουν κάτι από τα δέοντα. Πώς θα μπορούσε κάποιος ν’ αρέσει σ’ αυτούς, παραινώντας ή διδάσκοντάς τους ή λέγοντάς τους κάτι χρήσιμο;
……….Αυτοί – εκτός απ’ όσα ήδη είπαμε – φθονούν όσους φρονούν σωστά, θεωρούν χρηστούς όσους δεν έχουν νου, κ’ έτσι αποφεύγουν την αλήθεια των πραγμάτων, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν ούτε τα δικά τους θέματα, αλλά να λυπούνται αναλογιζόμενοι τα προσωπικά τους και να χαίρονται συζητώντας τις ξένες υποθέσεις, προτιμώντας να κακοπάθει το σώμα τους παρά να καταπονηθεί η ψυχή τους με σκέψεις γύρω από τ’ αναγκαία. Αυτούς θα τους συναντήσει κάποιος να λοιδορούν ή να λοιδορούνται στις μεταξύ τους συναναστροφές, και να εύχονται παρά να σκέφτονται μέσα στην μοναξιά τους».
……….Ανάμεσα στα πρωτότυπα και πολύ ενδιαφέροντα Διηγήματά («Cuentos») του, ο Ισπανός συγγραφέας Λεοπόλδος Άλας («Leopoldo Alas») συμπεριλαμβάνει και το σύντομο, διασκεδαστικό, φιλοσοφικό κείμενο, που επιγράφεται Ο πετεινός τού Σωκράτη («El gallo de Sócrates»). Συνέχεια ανάγνωσης ΛΕΟΠΟΛΔΟΣ ΑΛΑΣ- «Ο ΠΕΤΕΙΝΟΣ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ»→
(…) Το τελευταίο πράγμα, που θα υποσχόμουν, θα ήταν να «διορθώσω» το ανθρώπινο γένος. Δεν πρόκειται να υψώσω νέα είδωλα, ενώ τα παλιά ας διδαχτούν τι σημαίνει να στηρίζεσαι σε πήλινα πόδια. Τα είδωλα – αυτή είναι η λέξη μου γιά τα «ιδανικά» – πρέπει να γκρεμίζονται. Αυτή είναι η τέχνη μου. Παραχάραξαν στον μέγιστο βαθμό την αξία, την έννοια και την αληθοφάνεια τής πραγματικότητας, εμφανίζοντας έναν ψεύτικο ιδεώδη κόσμο. Ο «πραγματικός κόσμος» και ο «φαινομενικός κόσμος». Δηλαδή: ο ψευδόκοσμος και η πραγματικότητα. Το ψεύδος τού ιδανικού ήταν μέχρι σήμερα κατάρα γιά την πραγματικότητα. Το ίδιο το ανθρώπινο γένος κατέστη κίβδηλο και ψευδές μέχρι το βάθος των κατώτατων ενστίκτων του, μέχρι το σημείο να προσκυνά τις αξίες που είναι αντίθετες προς εκείνες, οι οποίες παλιότερα τού εξασφάλιζαν μιά άνθιση, ένα μέλλον, ένα υπερυψωμένο δικαίωμα στο μέλλον. Συνέχεια ανάγνωσης ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ – ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ→
«….αφού περπάτησαν μαζί γιά κάμποση ώρα, ο Ζαρατούστρα άρχισε να λέει: «Σκίζεται η καρδιά μου. Γιά ολόκληρο τον κίνδυνό σου καλύτερα μού μιλά το βλέμμα σου, παρά τα λεγόμενά σου. Δεν είσαι ελεύθερος ακόμη. Ακόμη αναζητάς την ελευθερία. Η αναζήτησή σου σε έκανε ξενύχτη και ξύπνιο. Αναζητάς τα ελεύθερα ύψη. Η ψυχή σου διψά γιά τ’ άστρα.
Όμως, ακόμη και τα χειρότερα ένστικτά σου διψούν γιά την ελευθερία τους. Οι άγριοι σκύλοι σου ποθούν ελευθερία. Γαβγίζουν από χαρά μέσα στο υπόγειό τους, όταν το πνεύμα σου επιχειρεί να ανοίξει όλες τις φυλακές. Γιά μένα είσαι ακόμη ένας φυλακισμένος, ο οποίος ποθεί την ελευθερία του. Α, η ψυχή τέτοιων φυλακισμένων γίνεται φρόνιμη και συνάμα πονηρή και κακή. Συνέχεια ανάγνωσης ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ – ΕΤΣΙ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ→