,
…………Στὶς 5 Σεπτεμβρίου τοῦ 490 π.Χ. οἱ Ἀθηναῖοι Στρατηγοὶ ἐνημερώθηκαν γιὰ τὴν ἀπάντηση τῆς Σπάρτης στὸ αἴτημα βοήθειάς τους γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν Περσῶν. Λόγῳ τοῦ ὅτι χρειαζόταν ἀκόμη μία ἑβδομάδα γιὰ τὴν νέα πανσέληνο καὶ οἱ Σπαρτιᾶτες δὲν ἐξεστράτευαν κατὰ τὴν διάρκεια αὐτῶν τῶν ἡμερῶν, ὑποσχέθηκαν μὲν ὅτι θὰ στείλουν βοήθεια (ὅπως καὶ ἔπραξαν), ἀλλά ζήτησαν τὸν ἀνάλογο χρόνο παρατάσεως.
……….Στὴν στρατιωτικὴ ὀργάνωση τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, ἡ μεταρρύθμιση τοῦ Κλεισθένους εἶχε ἐπιφέρει ἀλλαγές. Τὸ κύριο σῶμα τοῦ στρατοῦ ἦταν ἡ ὁπλιτικὴ φάλαγγα, ποὺ εἶχε καθιερωθεῖ σὲ ὅλες τὶς ἑλληνικὲς πόλεις – κράτη ἀπὸ τὸν 7ο αἰ. π.Χ. Ὁπλῖτες γίνονταν οἱ ἐλεύθεροι πολῖτες τῶν μεσαίων τάξεων, ποὺ εἶχαν τὴν οἰκονομικὴ δυνατότητα νὰ καλύπτουν τὰ ἔξοδα ἀγορᾶς καὶ συντηρήσεως τοῦ ὁπλισμοῦ τους. Ὅσοι ἀνήκαν στὴν τάξη τῶν ἱππέων καὶ ἄρα διέθεταν ἄλογα συγκροτοῦσαν τὸ ἱππικὸ ἐνῷ οἱ θῆτες δὲν συμμετεῖχαν ἀκόμη ἐκείνη τὴν περίοδο στὸν στρατό.
……….Οἱ Ἀθηναῖοι ὁπλῖτες δὲν ἦταν μόνιμα στὴν ὑπηρεσία τοῦ στρατιωτικοῦ μηχανισμοῦ ὅπως οἱ Σπαρτιᾶτες, ὡστόσο ἡ συχνὴ ἐμπλοκὴ τους σὲ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις καὶ ἡ ἀνάγκη γιὰ διαρκὴ ἑτοιμότητα καὶ ἄσκηση, τοὺς καθιστούσαν ἀξιόμαχους καὶ ἔμπειρους. Κάθε φυλὴ συμμμετεῖχε στὸν ἀθηναϊκὸ στρατὸ μὲ μία τάξη ὁπλιτῶν καὶ μία ἵλη ἱππέων, μὲ ἐπικεφαλῆς ἕναν στρατηγὸ ποὺ ἐκλεγόταν ἀπὸ τὰ μέλη τῆς φυλῆς κάθε χρόνο – ὑπῆρχαν δηλαδὴ δέκα στρατηγοί. Αὐτοὶ ἀσκοῦσαν τὴν πραγματικὴ διοίκηση τοῦ στρατοῦ ἐκ περιτροπῆς ἀλλὰ τυπικὰ ἀρχηγὸς τοῦ στρατοῦ ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐννέα ἄρχοντες, ὁ ἄρχων πολέμαρχος. Τὸ 490 π.Χ. γιὰ τὴν Ἀθήνα ἦταν τὸ ἔτος τοῦ ἄρχοντα Φαινίππου καὶ πολέμαρχος ἦταν ὁ Καλλίμαχος ἀπὸ τὴν Αἰαντίδα φυλή. Ἀπὸ τοὺς δέκα στρατηγοὺς τῆς χρονιᾶς ἐκείνης ὁ πιὸ γνωστὸς εἶναι ὁ Μιλτιάδης.
Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ
Τοῦ κ. Ἄρη Διαμαντόπουλου, Ὑποστρατήγου ἐ.ἀ. Ψυχολόγου, Διδάκτορα Φιλοσοφίας.
……….Στὸ σημαντικότερο ἔργο του, ποὺ εἶναι ἡ «Πολιτεία», ὁ Πλάτων, πρὶν φθάσει νὰ ἐκθέσῃ σ’ αὐτὸ τὶς φιλοσοφικὲς του ἀπόψεις γιὰ τοὺς Φύλακες, δηλαδὴ τοὺς Ἀξιωματικοὺς – ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα – γίνεται διεξοδικότατος διάλογος περὶ δικαιοσύνης. Ὁ διάλογος αὐτὸς καταλήγει στὸ γενικὸ συμπέρασμα ὅτι δικαιοσύνη εἶναι νὰ κάνῃ κάθε πολίτης αὐτὸ τὸ ἐπάγγελμα στὴν πόλη, ποὺ ἀπὸ τὴν φύση του ταιριάζει, χωρὶς ν’ ἀσχολεῖται καὶ μὲ ἄλλα ἐπαγγέλματα ταυτοχρόνως. Ὅλος αὐτὸς ὁ λόγος περὶ δικαιοσύνης γίνεται προκειμένου ὁ Πλάτων νὰ μᾶς παρουσιάσει τὶς ἐπιλεκτικὲς θέσεις του περὶ τῶν Φυλάκων – δηλαδὴ τῶν Ἀξιωματικῶν – μὲ βασικὸ ἄξονα τῶν ἐπιδιώξεών του νὰ συνθέσῃ τὸν Φιλόσοφο – Στρατηγὸ καὶ ἐξ αὐτοῦ τὸν Φιλόσοφο – Ἄρχοντα τῆς Πόλης. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν μέχρι τότε ὁπλικὴ καὶ τακτικὴ παιδεία τῶν Φυλάκων, προσθέτει καὶ πολυμερεῖς ἄλλες θεωρητικὲς γνώσεις, ἐμπλουτίζοντας τὰ φυσικὰ χαρίσματα αὐτῶν μὲ τὴν ἄριστη παιδεία, ὥστε νὰ καταστοῦν οἱ καλύτεροι στὴν πόλη.
Ἡ Δύναμη τῆς Πόλης
……….Ἀκόμα, θὰ συνεχίσῃ ὁ Πλάτων νὰ λέῃ, γιὰ νὰ γίνῃ ἡ πόλη μεγαλύτερη, δὲν ἀρκεῖ ἡ ὁλιγάριθμη αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ, ἀλλὰ χρειάζεται ἡ προσθήκη ἑνὸς ὁλόκληρου στρατοῦ ἰκανοῦ νὰ βγῇ ἔξω καὶ νὰ πολεμήσῃ μὲ τοὺς ἐπιδρομεῖς, ὑπερασπίζοντας ὅλα τα’ ἀγαθὰ τῶν πολιτῶν.