.

.

Οὗτος κατήγετο ἐκ τοῦ χωρίου Λογκάστρα καὶ ἀπὸ παλαιὰν οἰκογένειαν κλέφτικην γνωστὴν εἰς τὴν Πελοπόννησον. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως ἦτο πάντοτε εἰς τὰ ὅπλα κατὰ τῶν Τούρκων. Γενομένης δὲ τῆς ἐπαναστάσεως, αὐτὸς πρῶτος ἐφάνη μὲ τοὺς στρατιώτας τῆς ἐπαρχίας Μιστρᾶ, καὶ ἐστρατοπέδευσε κατὰ τὸ χωρίον Κερασιαὶς διὰ νὰ συστήσῃ τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς μετὰ τῶν Μαυρομιχαλαίων. Ἀλλὰ κατὰ δυστυχίαν, πρὶν ἢ ταμπουρωθοῦν, οἱ Τοῦρκοι ὑπῆγον διὰ νυκτὸς, πρὶν ἐξημερώσῃ ἡ ἡμέρα τοῦ Πάσχα, καὶ ἔξαφνα συνέλαβον τὴν βάρδιαν, χωρὶς νὰ λάβῃ εἴδησιν ὁ στρατὸς, καὶ ἕνεκα τούτου ἐτέθησαν εἰς ἀταξίαν καὶ ἔφευγον, ὅτε ὁ Νικολόπουλος μὲ πολλοὺς ἐκ τῶν συγγενῶν του εὑρεθεὶς εἰς ἕνα ἐκεῖ ῥημοκλησάκι, δὲν ἠθέλησε νὰ φύγῃ, ἀλλ᾿ ἐστάθη ἐκεῖ καὶ αφοῦ ἐσκότωσέ τινας Τούρκους, ἔπειτα ἐνόησεν, ὅτι θὰ χαθοῦν ὅλοι ἀνωφελῶς. Τότε δὲ ἔδιωξεν ἀμέσως τοὺς συγγενεῖς του, καὶ ἔμεινε μόνος μὲ τὸν ψυχογυιόν του, καὶ ἐκράτησε τὴν θέσιν ταύτην μαχόμενος πρὸς τοὺς Τούρκους ἐπὶ πολλὴν ὥραν διὰ νὰ σώσῃ τοὺς ἄλλους ὅλους φεύγοντας. Ἀλλ᾿ ἐπὶ τέλους ἔπεσε καὶ αὐτὸς καὶ ὁ σύντροφός του μαχόμενοι. Κατὰ τὴν μάχην δὲ ταύτην ἐσκοτώθη ὁ καπετὰν Ξανθὸς συγγενὴς τοῦ ποτὲ Παναγιώταρου, διότι παλαιὰ σχέσις καὶ φιλία συνέδεε τοῦτον μετὰ τοῦ Ἀ. Νικολοπούλου, καὶ διὰ τοῦτο εὑρέθησαν ὁμοῦ συσωματωμένοι ὑπὲρ τοῦ ἀγῶνος. Ἀποθανόντος δὲ τοῦ Νικολοπούλου, ἡ ἐπαρχία τοῦ Μιστρᾶ ἔχασε στρατιωτικὸν ἐπίσημον, οἱ δὲ λοιποὶ συγγενεῖς του ὑπηρέτησαν ἔπειτα ὡς ἀξιωματικοὶ τοῦ χωρίου Λογκάστρα.

 .

 .

.