..
……….Στὶς 14 Αὐγούστου τοῦ 1940, ὁ ἰταλικὸς Τύπος συνεχίζει τὴν ἐπιθετικὴ προπαγάνδα κατὰ τῆς Ἑλλάδος, κατηγορῶντας τὴν Ἑλληνικὴ κυβέρνηση γιὰ τὸν φόνο τοῦ ἀλβανοῦ λήσταρχου Νταοὺτ Χότζα καὶ ἐπιτίθεται κατὰ τοῦ βασιλέως Γεωργίου καὶ τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ. Χαρακτηρίζουν τὸν λήσταρχο ὡς «μέγα πατριώτη» γράφοντας συγκεκριμένα : “ Ὁ ἀλβανικὸς πληθυσμὸς ὁ ὑποτεταγμένος είς τὴν Ἑλλάδα, εὑρίσκεται ὑπὸ τὴν βαθείαν ἐντύπωσιν τρομεροῦ πολιτικοῦ ἐγκλήματος, διαπραχθέντος εἰς τὴν ἑλληνοαλβανικὴν μεθόριον. Ὁ μέγας ἀλβανὸς πατριώτης, Νταοὺτ Χότζα, γεννηθεῖς εἰς τὴν ἀλύτρωτον περιοχὴ τῆς Τσαμουριᾶς, ἐδολοφονήθη ἀγρίως ἐπὶ ἀλβανικοῦ ἐδάφους πλησίον τῶν συνόρων (…) Ὁ Νταοὺτ Χότζα ἠναγκάσθη πρὸ τινος νὰ φύγῃ κρυφίως ἐκ Τσαμουριᾶς ἵνα σωθῇ ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς τῶν ἑλληνικῶν ἀρχῶν…”. Στὴν πραγματικότητα ὁ ληστὴς καὶ φονιᾶς ἦταν ἐπικηρυγμένος λόγῳ τῶν διαπραχθέντων ἐγκλημάτων του ἐπὶ ἑλληνικοῦ ἐδάφους καὶ εἶχε δολοφονηθεῖ ἀπὸ δύο ἀλβανούς. Οἱ ἰταλικὲς προκλήσεις καὶ ἐπιθέσεις θὰ κορυφωθοῦν στὶς 15 Αὐγούστου, μὲ τὸν τορπιλισμὸ τῆς «Ἕλλης» στὴν Τῆνο.
***
Η παραμονή των Τσάμηδων στην Ελλάδα
Υπόθεση Νταούτ Χότζα
.
τού Σαράντου Καργάκου
(Αλβανοί, Αρβανίτες και Έλληνες)
……….Όπως αναφέραμε, πρόθεση των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν να εκδιώξουν με κάθε θυσία τούς Τσιάμηδες, που ήταν σίγουρο ότι θα μάς δημιουργούσαν προβλήματα. Γράφει σύγχρονος ιστορικός: «Όπως ήταν φυσικό, οι ελληνικές αρχές ανέλαβαν από τότε (σημ. Σ.Ι.Κ. δηλαδή το 1925) αληθινή ʺεκστρατείαʺ γιά να πείσουν τους Τσάμηδες να φύγουν, καταβάλλοντας μάλιστα ιδιαίτερη προσπάθεια γιά τον προσεταιρισμό των ʺθρησκευτικών τους αρχηγώνʺ, δηλαδή των μουφτήδων. Η αντίδραση των οργάνων τής αλβανικής προπαγάνδας ήταν σφοδρή: στις αρχάς Απριλίου δολοφονήθηκε ο πρόεδρος τής κοινότητας Βαρφάνης, Χουσεΐν Ρουστάν, ο οποίος ήταν κεκηρυγμένος υπέρ τής ανταλλαγής των Μουσουλμάνων, εργαζόμενος αναφανδόν υπέρ αυτής. Και οι δύο ηθικοί αυτουργοί, ήταν γνωστοί στις αρχές: δαπανούσαν αφειδώς χρήματα, γιά να πείσουν τούς Μωαμεθανούς τής Τσαμουριάς να παραμείνουν στην Ελλάδα. Ο ένας μάλιστα είχε έλθει στην Ελλάδα μόλις τον Μάρτιο από την Κονίσπολη» (Δημήτρης Μιχαλόπουλος: Τσάμηδες, εκδ. Αρσενίδη. 1993, σελ. 53‐54).
……….Στα χρόνια όμως τής δικτατορίας τού Θεόδωρου Πάγκαλου τα πράγματα άλλαξαν. Ο δικτάτορας δεν συμπεριέλαβε στον ανταλλάξιμο πληθυσμό τούς Τσάμηδες, που με υπόδειξη των Ιταλών θεωρήθηκαν σαν φύλο αλβανικό. Ήδη η διαδικασία γιά την αλβανοποίηση των Τσάμηδων είχε προχωρήσει χάρη στους επιδέξιους πράκτορες τής Ιταλίας και, φυσικά, χάρη στο άφθονο χρήμα. Ο Αχμέτ Ζώγου, βασιλιάς τής Αλβανίας, έστειλε στην Αθήνα τον βουλευτή Αργυροκάστρου Βασίλειο Μπαμίχα, πρόσωπο διαβλητό λόγω τής αναμείξεώς του σε οικονομικά σκάνδαλα, και συναντήθηκε με τον Πάγκαλο, τον υπουργό Εξωτερικών Λουκά Κανακάρη‐Ρούφο και άλλα πρόσωπα, και κατάφερε ‐ασφαλώς όχι μόνος‐ να πετύχει την δήλωση Ρούφου, πως από την ανταλλαγή θα εξαιρεθούν οι Τσάμηδες και ότι η ελληνική κυβέρνηση ως έκφραση καλής θελήσεως θα διαλύσει τούς βορειοηπειρωτικούς συλλόγους.
……….Η πολιτική αυτή συνεχίσθηκε και μετά την πτώση τού Πάγκαλου κι έτσι οι Τσάμηδες έμειναν στην Ελλάδα κι έγιναν όργανα τής ιταλικής πολιτικής και φυσικά τού συστηματικά καλλιεργούμενου αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού.
-
Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να διαβάσετε στο : www.e-istoria.com