.

.

.

Θεοχάρης Κούγκας

.

Ο οπλαρχηγός Θεοχάρης Κούγκας τού Πέτρου και τής Ελισάβετ γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια ( Γιδά ) το 1870 και πέθανε το 1917. Ήταν άνδρας περήφανος, ρωμαλέος, φιλόδοξος και προπαντός γενναίος, ήταν ψηλού αναστήματος, ευθυτενής, με κεφάλι στρόγγυλο, μάτια μαύρα και σπινθηροβόλα, μέτωπο μικρό, αραιά φρύδια, ευθεία μύτη, αρρενωπό μουστάκι, στόμα και χείλη μικρά, φωνή αρρενωπή και βροντερή, χρώμα προσώπου λευκό, βήμα γρήγορο, με μεγαλοπρεπή και επιβλητική εμφάνιση.

Είχε τη μορφή ημιθέου, γι’ αυτό και ενέπνεε σεβασμό στα παλικάρια του. Υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές φυσιογνωμίες, αν και δεν είχε φοιτήσει σε καμία Στρατιωτική Σχολή.

Ὀλοι οι καπεταναίοι τον θαύμαζαν για τις γνώσεις του, για τον τρόπο που απέκρουε τα σατανικά σχέδια τών Κομιτατζήδων αλλά και τις αποκρούσεις τών Τουρκικών αποσπασμάτων και την διάσωση, όταν πρόκειτω για μεγάλη Τουρκική δύναμη.

Ο φόβος, τού ήταν άγνωστος, ήταν γεννημένος πολεμιστής, διακρινόταν για το αδάμαστο θάρρος, για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία, ήταν και άριστος σκοπευτής μετώπου. Επτά φορές τραυματίστηκε αλλά ποτέ δεν κατεβλήθη, ούτε υποχώρησε και έδωσε ολόκληρη τη ζωή του για την πατρίδα.

 

.
Η στρατιωτική του δράση ξεκίνησε το 1897 σε νεαρή ηλικία. Σκοπός του και στόχος η απελευθέρωσις τής Μακεδονίας από την Οθωμανική κυριαρχία και την Βουλγάρικη επιβουλή. Το σώμα τού ήρωα Θεοχάρη Κούγκα κοσμείται από επτά τραύματα τα οποία έλαβε στα πεδία τών μαχών από το 1897 – 1913.
Ο Θεοχάρης Κούγκας εργαζόταν ως ζωέμπορος και μετέφερε ζώα από την ελεύθερη Ελλάδα στη Μακεδονία. Στην Λάρισα τού ανατέθηκε υπό τού τότε Μακεδονομάχου Δημάρχου, Πετρωτού Νικολάου, να μεταφέρει πολεμικό υλικό κρυφά μέσα σε κοφίνια με λεμόνια, τα οποία τα παρέλαβε από το Δερλί Λάρισας και τα μετέφερε στο Κλειδί Ημαθίας στο σπίτι τού Ράκου.

Από εκεί διοχετεύονταν σε ολόκληρη τη Μακεδονία για τον απελευθερωτικό αγώνα. Με την έναρξη του Μακεδονικού αγώνα πήρε πρώτος μέρος στις αιματηρές μάχες τής Λίμνης τών Γιαννιτσών, ο ίδιος μαζί με άλλους Μακεδονομάχους κατασκεύασε την ιστορική καλύβα Κούγκα, στα ΝΔ της λίμνης, στην οποία εγκαταστάθηκε και ο Καπετάν Νικηφόρος.
Λόγω τής ηρωικής του δράσης, μετά το 1897 αναδείχτηκε σε οπλαρχηγός. Το 1903 ανέλαβε υπηρεσία στην λίμνη τών Γιαννιτσών βρίσκοντας εκεί τον θρυλικό ήρωα τού Βάλτου, οπλαρχηγό Τζόλα Περήφανο, καταγωγής Γιδά.
Όταν το 1912 ο Ελληνικός Στρατός έφτασε στη Βέροια, ο Θεοχάρης Κούγκας, πήγε αυθόρμητα εκεί και προσφέρθηκε εθελοντικά να οδηγήσει τους ανιχνευτές προς το Γιδά. Επειδή γνώριζε καλά την περιοχή πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες στο τμήμα τού αξιωματικού Μαυρομιχάλη και πήρε μέρος στη μάχη για την κατάληψη τών γεφυρών τού Λουδία ( 20-10-1912 ), όπου τραυματίστηκε για έκτη φορά. Στον Ελληνοβουλγαρικό πόλεμο το 1913,  πάλι ως εθελοντής συμμετέχει στον πόλεμο εναντίον τών Βουλγάρων και τραυματίζεται για έβδομη φορά στη μάχη Λαχανά.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης για την προσφερθείσα υπηρεσία προς την πατρίδα,  το Υπουργείο τών Στρατιωτικών, κατόπιν διαταγής τής Α.Μ. Βασιλέως Κωνσταντίνου,  τού απενεμήθη την 25-5-1914 δίπλωμα και μετάλλιο για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία για την κατά τών Τούρκων μάχη τών Γιαννιτσών 1912 – 1913,  όπως και για την εκστρατεία κατά τών Βουλγάρων το 1913 στο Κιλκίς και Λαχανά στην οποία μάχη και τραυματίστηκε.

Ο Θεοχάρης Κούγκας αφιέρωσε τη ζωή του στην απελευθέρωση τής Μακεδονίας και το μεγαλείο τής Πατρίδας μας.

.

 Απεβίωσε το Δεκέμβριο του 1917, ευχαριστημένος διότι αξιώθηκε να δει την μαρτυρική γη τής Μακεδονίας ελεύθερη, για την οποία αγωνίστηκε κι αυτός με πάθος από πολύ μικρή ηλικία. Η Πατρίδα παρέλειψε να τού απονείμει το δίπλωμα Μακεδονομάχου και το Μετάλλιο τού Μακεδονικού Αγώνα. Η παράλειψις έγινε λόγω τής κακής επιτελικής οργάνωσης, στην καταγραφή τών καταστάσεων τών ονομάτων που πήραν μέρος στην περίοδο τού Μακεδονικού Αγώνα.

.

.

.