1974 Η ΕΙΣΒΟΛΗ,ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ,ΚΥΠΡΟΣ,ΣΤΡΑΤΟΣ ΞΗΡΑΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΣΑΝΗΣ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ (+21/7/1974)

Σχολιάστε

.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΣΑΝΗΣ..

……….Ο Γιώργος Κατσάνης ήταν πραγματικά ένας Ήρωας. Υπηρετούσε στην 33η Μ.Κ. με τον βαθμό τού Λοχαγού. Η καταγωγή του ήταν από το Σιδηρόκαστρο Σερρών. Ο λόχος του είχε γιά έδρα το χωριό Πέλλαπαΐς.  Άφησε την τελευταία του πνοή στην περιοχή τού Αγίου Ιλαρίωνα την Κυριακή 21 Ιουλίου 1974. Την  δική του μαρτυρία, γιά το Γιώργο Κατσάνη καταθέτει ο τότε υποδιοικητής του, Ευάγγελος Μαντζουράτος.……….Ο Γιώργος Κατσάνης υπήρξε ένας άψογος οικογενειάρχης. Ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος σε μιά χαρούμενη και πάντα γελαστή οικογένεια. Υπήρξε αγνός και από το μυαλό του δεν περνούσε πονηρή ή άσκημη σκέψη γιά κανέναν. Πάντα με τον καλό λόγο, με την καλή διάθεση, έδινε τα πάντα σε όλους και κρατούσε γιά τον εαυτό του τα τελείως απαραίτητα. Ήταν ένας καλός χριστιανός των πράξεων και λιγότερο των λόγων. Ό,τι έκανε το έκανε με σεμνότητα, ταπεινoφρoσύyη χωρίς τυμπανοκρουσίες και επιδείξεις.

……….Δεν τού έλειπε το γέλιο και η αισιοδοξία ακόμη και στην πιὀ δύσκολη στιγμή. Όλοι μας θα θυμόμαστε το γλυκό χαμόγελο που πρόδιδε πάντα λεβεντιά, εμπιστοσύνη, σιγουριά και καλοσύνη. Έτσι έμεινε στην σκέψη μας. Άνθρωπος παράτολμος και άξιος αξιωματικός που την δεδομένη στιγμή έμπρακτα βεβαίωσε την αγάπη του προς την Πατρίδα.

……….Ήταν αυτός που πρώτος οδήγησε τους άνδρες του προς τον Άγιο Ιλαρίωνα τής Κύπρου. Εκεί που πολλές φορές έστρεφε το βλέμμα του και μονολογούσε. Ίσως η μοίρα τότε να τον είχε τάξει να γίνει το ιερό σύμβολο και η παρακαταθήκη προς τους αδελφούς μας εκεί επάνω στις εκπορθισμένες από την 33η Μοίρα Καταδρομών παρυφές του Πενταδάκτυλου.

Και συνεχίζει ο κ. Μαντζουράτος:

……….«….Η εκπαίδευση στην μονάδα του ήτανε τακτική και όλοι οι άνδρες του ήταν σε άριστη κατάσταση. Σαν σκοπό είχε την δημιουργία αρίστων μαχητών γιά πολεμικές επιχειρήσεις γιά ημέρα και νύχτα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Πάντα μιλούσε σε όλους μας γιά τα ιδανικά τής φυλής μας. Αγνός, ηθικός, ανιδιοτελής σε παρέσερνε και σε οδηγούσε σε υψηλές εθνικές εξάρσεις. Σκληρά εκπαιδευμένος επιχειρούσε πάντα το παράτολμο δίνοντας πρώτος σαν αρχηγός το καλό παράδειγμα….».

Τα συμβάντα τού τέλους του :

……….«….Η εισβολή των τούρκων βρήκε την μονάδα  μας στην Λευκωσία. Το πρωί τής 20ης Ιουλίου η μονάδα διατάχθηκε με δύο κλιμάκιά της να προχωρήσει και να φθάσει με κάθε τρόπο στον τόπο διασποράς που ήταν ο χώρος Πέλλα-Παΐς, στην περιοχή Κυρήνειας. Ένας λόχος αμέσως κινήθηκε γιά να προστατεύσει το διεθνές αεροδρόμιο τής Λευκωσίας και η υπόλοιπη μοίρα με τον διοικητή της κατευθύνθηκε στο Πέλλα-Παΐς από όπου το βράδυ τής ιδίας αναλάμβανε να υλοποιήσει τα σχέδιά της.

……….Στις 7:30 το πρωί ξεκινήσαμε και μεις από το αεροδρόμιο τής Λευκωσίας γιά το Πέλλα-Παΐς. Δεκαπέντε όμως χιλιόμετρα έξω από την Κυρήνεια δύο τουρκικά αεροπλάνα χτύπησαν την αυτοκινητοπομπή. Παρά την καταστροφή των αυτοκινήτων και τους τραυματίες που είχαμε συνεχίσαμε πεζοί γιά τον χώρο διασποράς τής μονάδας. Εκείνο το βράδυ η 33η Μοίρα Καταδρομών μείον έναν λόχο είχε σαν στόχο, να καταλάβει τα Πετρομούθια και να κινηθεί προς Κοτζάκαγια…»

……….Επικεφαλής τού κλιμακίου τής βαθιάς διεισδύσεως που θα χτύπαγε τον εχθρό από τα νότα τέθηκε ο διοικητής τής Μοίρας, Κατσάνης  αφού οι μόνιμοι αξιωματικοί ή είχαν τραυματισθεί ή κάλυπταν άλλες θέσεις – χωρίς να έχει κοντά του την ομάδα διοικήσεως… Με το που έπεσε το τελευταίο φως οι μονάδες ξεκίνησαν γιά την αποστολή τους και σε λίγη ώρα είχαν ζώσει από τρεις πλευρές τον εχθρό. Στις 11 την νύχτα οι λόχοι καταδρομών προέβησαν με διαταγή τού διοικητή σε βίαιη σύγκρουση σε όλο το μέτωπο με τους τούρκους και τους τουρκοκύπριους που βρίσκονταν στην περιοχή. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και διήρκησε μέχρι που εκδιώχθηκε και ο τελευταίος τούρκος στρατιώτης… Καταλάβαμε τον αντικειμενικό στόχο που ήταν στις παρυφές τοὐ Αγίου Ιλαρίωνα στα Πετρομούθια.

……….Η κατάσταση που επικρατούσε το πρωί τής 21ης Ιουλίου είχε ως εξής: Οι τουρκικές δυνάμεις ενισχύθηκαν από αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς. Τα πυρομαχικά μας έφταναν στο τέλος, υπόψη ότι είχαμε πυρομαχικά γιά να εκτελέσουμε την βραδινή διείσδυση να προσβάλουμε τον εχθρό, να τον καταστρέψουμε, να καταλάβουμε το έδαφος και εν συνεχεία έπρεπε να απαγκιστρωθούμε μέχρι το άλλο φως από άλλες δυνάμεις που θα έρχονταν στην περιοχή. Κάτι το οποίο δεν έγινε. Αναγκαζόμασταν έτσι κατόπιν διαταγών να εκτελούμε βολές μόνο από κοντινές αποστάσεις και μόνο εφ’ όσον κινδυνεύαμε άμεσα.  Οι επιθέσεις των τούρκων αποκρούονταν από μικρές τοπικές δυνάμεις των λόχων. Σε μία τέτοια αντεπίθεση, όπου ο Κατσάνης σήκωσε μιά διμοιρία γιά να διώξει από τον χώρο του τον εχθρό που είχε διεισδύσει, τραυματίσθηκε θανάσιμα. Οι στρατιώτες του προσπάθησαν να πάρουν το πτώμα του, δόθηκε μάχη μα δεν τα κατάφεραν.

……….Οι άνδρες των μονάδων είχαν ξεπεράσει τα όρια τής αντοχής τους πολεμώντας κάτω από 42 βαθμούς θερμοκρασίας δίχως πυρομαχικά και νερό κατάφεραν πάραυτα να απαγκιστρωθούν και να φθάσουν στο Πέλλα-Παΐς. Ήταν η μοναδική νίκη και η μοναδική επιτυχία που επιτέλεσε σε όλο το μέτωπο η 33η μοίρα. Η όλη επιχείρηση είχε στεφθεί από πλήρη επιτυχία. Όμως ο απολογισμός σε νεκρούς και τραυματίες ήταν μεγάλος. Ο Γιώργος Κατσάνης τάχθηκε επικεφαλής τής ομάδας διοίκησης χωρίς να έχει δίπλα του κανένα να τον αντικαταστήσει και να τον στηρίξει. Το ότι δέχθηκε παρόλα αυτά να πάει μόνος του, δείχνει την υπευθυνότητά του αλλά και τον ηρωισμό τού άνδρα.

Ο Γιώργος Κατσάνης ήταν πραγματικά ένας Ήρωας.

Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ ΤΟΥ

……….Ξημέρωσε Κυριακή. Ήταν 21 Ιουλίου 1974. Ώρα 9η πρωινή. Στην δεξιά πτέρυγα τής 33 Μοίρας Καταδρομών, ο Διοικητής μας Γεώργιος Κατσάνης, προσπαθεί να εξουδετερώσει την τουρκική αντίσταση βοηθούμενος από τέσσερις καταδρομείς. Κάλυψη και στους πέντε παρείχαμε εγώ με δεύτερο καταδρομέα, που βρισκόμασταν κρυμμένοι πίσω από ένα μεγάλο βράχο, σε απόσταση πενήντα περίπου μέτρων. Άλλες ομάδες μας, κάλυπταν πιό πίσω, χωρίς όμως οπτική επαφή με το σημείο, προφανώς λόγω τής ιδιομορφίας τού εδάφους στην συγκεκριμένη περιοχή τού Αγίου Ιλαρίωνα. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο ο Διοικητής σηκώνεται και προσπαθεί να λάβει προωθημένη θέση μάχης. Και ενώ όλοι στοχεύαμε μπροστά προς το μέρος τής τούρκικης αντίστασης, σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, προερχόμενη από την άλλη πλευρά τού βράχου, κτυπάει τον Διοικητή από αριστερά.

……….Το σημείο απ’ όπου προήλθε η σφαίρα ήταν αδύνατον να ελεγχθεί γιά δύο λόγους: πρώτον, βρισκόμασταν πίσω από τον μεγάλο βράχο και ήταν ορατό μόνο από την αντίθετη κατεύθυνση. Δεύτερον, η ενέργεια των τούρκων, να διεισδύσουν στις θέσεις μας με αυτό τον τρόπο κατά την ώρα τής μάχης, ήταν ύπουλη, επικίνδυνη και άκρως ριψοκίνδυνη. Την στιγμή που ο Διοικητής μας έπεφτε στο έδαφος, συνεχείς ριπές αυτομάτων όπλων γάζωναν κυριολεκτικά το σημείο εκείνο γιά αρκετά λεπτά. Προσπάθειές μας να στρέψουμε τα πυρά μας προς τα αριστερά, έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι τούρκοι μάς καθήλωσαν με καταιγισμό πυρών, ο δε βράχος έγινε διάτρητος από τις εκατοντάδες σφαίρες που δέχθηκε.

……….Επανειλημμένες και απεγνωσμένες προσπάθειες δύο καταδρομέων από την ομάδα των τεσσάρων να προστρέξουν και να βοηθήσουν τον Διοικητή μας απέβησαν άκαρπες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν άμεσα. Ένας απ’ αυτούς, στην τελευταία προσπάθειά τους, τραυματίζεται και αποχωρεί. Γιά δεκαπέντε λεπτά, όλοι αμήχανοι, προσπαθούσαμε απεγνωσμένα ν’ αποφύγουμε τον θάνατο από την τουρκική υπεροχή των πυρών. Καταφέραμε μετά δυσκολίας να συνεννοηθούμε, ώσπου τελικά εγκαταλείψαμε το φονικό σημείο καταβεβλημένοι και άφωνοι.

……….Στην σύντομη διαδρομή μας προς τα πίσω τραυματίστηκε και δεύτερος καταδρομέας. Με μεγάλη δυσκολία τον μεταφέραμε μαζί μας, ενώ ο τρίτος χάθηκε γιά πάντα από τα μάτια μας, κατευθυνόμενος βορείως, προς την απόκρημνη και άκρως επικίνδυνη πλευρά τής Κερύνειας. Φτάσαμε σε ασφαλέστερο σημείο, 200 μέτρα πιό πίσω. Με την βοήθεια συντρόφων μας, οι δύο τραυματίες προωθήθηκαν γιά περίθαλψη. Οι τρεις που απομείναμε, είχαμε υποστεί νευρικό κλονισμό. Δεχθήκαμε την βοήθεια των υπολοίπων, αλλά γιά αρκετή ώρα δεν μπορούσαμε να συνέλθουμε και να μιλήσουμε. Η μάχη κράτησε γιά άλλες δυο ώρες. Απλώς αμυνόμασταν με στόχο την σωτηρία μας από τα συνεχή και καταιγιστικά πυρά τού αντιπάλου. Δεν μπορέσαμε να προχωρήσουμε προς το σημείο όπου βρισκόταν το νεκρό σώμα τού Διοικητή μας. Έτσι, ακολουθήσαμε κι εμείς τα τμήματα που άρχισαν εν τω μεταξύ να οπισθοχωρούν.

……….Όσο περνούσε ο χρόνος κι απομακρυνόμασταν, αρχίζαμε να συνειδητοποιούμε τί ακριβώς είχε συμβεί. Ο γενναίος πολεμιστής που μάς καθοδηγούσε όλο το βράδυ, ο άξιος Διοικητής, δεν ήταν μαζί μας πιά. Ο αείμνηστος Γεώργιος Κατσάνης πέρασε την πύλη των αθανάτων.  Πίστεψε στην ελευθερία τής Κύπρου κι έχυσε το αίμα του. Γι’ αυτό, αιώνια θα σ’ ευγνωμονούμε. Σού χρωστάμε την Κερύνεια ελεύθερη. Το σπουδαιότερο, οφείλουμε την ταφή σου. Συγχώρησέ μας γιά την εγκατάλειψη τού άψυχου κορμιού σου. Σ’ αφήσαμε ψηλά στον Πενταδάκτυλο, ανάμεσα στις άγριες κορφές τού Αγίου Ιλαρίωνα, στα χέρια των τούρκων. Πίστεψέ μας, πραγματικά προσπαθήσαμε, μα δεν τα καταφέραμε. Φάνηκες κατά πολύ ανώτερός μας. Ελπίζουμε η ψυχή σου να μάς συγχωρέσει.

Αιωνία ας είναι η μνήμη σου!

Η ταυτοποίηση των οστών του και η επιστροφή:

……….Την είδηση ανακοίνωσε η κόρη του, Λίνα Κατσάνη, με την ακόλουθη συγκινητική δήλωση στις 22 Ιανουαρίου 2020 : «Σαράντα έξι χρόνια πέρασαν γιά να φτάσει η ώρα τής επιστροφής σου πατέρα. Άφησες το αίμα και την σάρκα σου εκεί στον Άγιο Ιλαριώνα σύμβολο παντοτινό τής λεβεντιάς, τής τιμής και τής γαλανόλευκης . Τα ιερά οστά σου δαφνοστεφανωμένε πατέρα μου ταυτοποιήθηκαν. Σε περιμένουμε…»

Πηγὴ τὰ ἱστολόγια :

Αφήστε μια απάντηση