……….Στις 2 Αυγούστου 1942 φθάνει, με υποβρύχιο, στην Ελλάδα από την Μέση Ανατολή, ο ταγματάρχης πεζικού Ιωάννης Τσιγάντες, σύγαμπρος του Ψαρρού. Ο αξιωματικός αυτός εξήλθε, πρώτος το 1920 από την Σχολή Ευελπίδων, αλλά αποτάχθηκε το 1935 γιατί ήταν εκ των πρωτεργατών του κινήματος που έγινε το Μάρτιο του έτους αυτού.
……….Στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο δεν ανεκλήθη στην ενεργό υπηρεσία. Κατέφυγε στην Μέση Ανατολή μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς. Έφθασε με συμμαχικό υποβρύχιο στον Κότρωνα – Λακωνίας με οκτώ άλλους Αξιωματικούς και ασυρματιστές, με τρεις ασυρμάτους, με τρόφιμα, μ’ εκρηκτικά και με χρήματα. Ήταν απεσταλμένος της Ελληνικής Κυβερνήσεως Καϊρου, του Βρετανικού Ναυτικού και μιας Αγγλο-Ελληνικής Επιτροπής που είχε έδρα το Κάϊρο και είχε συσταθεί με πρωτοβουλία του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως και Υπουργού Εθνικής Αμύνης Παν. Κανελλόπουλου. Αποστολή του ήταν ν’ αποστείλει Αξιωματικούς στην Μέση Ανατολή και να συντονίσει την αντίσταση κατά του κατακτητή με την εκτέλεση δολιοφθορών. Ακόμη να την επεκτείνει σε μαζικούς αγώνες και στον ανταρτοπόλεμο.
……….Από την τελευταία αποστολή του Τσιγάντε φαίνεται πως οι Βρετανοί και η Ελληνική Κυβέρνηση άλλαξαν μέθοδο ενεργείας. Αποβλέπουν, τώρα, και στην αντίσταση μέσα στην Ελλάδα, προφανώς κατόπιν εισηγήσεων του Κανελλόπουλου. Δεν θα ιστορηθεί στην μελέτη αυτή η όλη δραστηριότητα του Τσιγάντε, που είναι μεγάλη σε έκταση και σημασία. Ο γράφων, που ήταν από τα στελέχη της οργανώσεως “Μίδας 614” του Τσιγάντε, θ’ αρκεσθεί μόνον σε ό,τι συνδέεται με τον Ψαρρό.
……….Ευθύς ως έφθασε στην Αθήνα, ο Τσιγάντες επεδίωξε να συναντηθεί με τον Επαμ. Τσέλλο, στενό συνεργάτη του Π. Κανελλόπουλου, και με την Επιτροπή των 6 Συνταγματαρχών. Συνάντησε, όμως, μεγάλη ψυχρότητα. Βασική του ωστόσο, επιδίωξη παρέμεινε η συγκρότηση “Κέντρου Συντονισμού του Αγώνος”, που θ’ ανελάμβανε την όλη διοίκηση του ανταρτικού αγώνα, τον οποίov προέβλεπε ότι θα ήταν ενιαίος. Το Κέντρο θ’ αναγνωριζόταν από την εξόριστη Κυβέρνηση και θα ενισχύετο απ’ αυτήν με όλα τα αναγκαία υλικά μέσα για την επιτυχία της αποστολής του. Στο Κέντρο θα συμμετείχε σαν μέλος και ο Ψαρρός.
……….Γνώμη του Τσιγάντε ήταν η δημιουργία αντάρτικου στον Ταύγετο υπό τον Συν/χη Γιαννακόπουλο -1000 ως 10.000 άνδρες-, στον Παρνασσό υπό τον Ψαρρό -15.000 άνδρες-, στην Ήπειρο υπό τον Ζέρβα -10.000 άνδρες-, στη Θεσσαλία υπό τον Σαράφη -10.000 άνδρες-, στη Χαλκιδική υπό τους Χρυσοχόου και Σφέτσο, στην Κρήτη -1000 άνδρες- και τέλος στη Μακεδονία και στη Θράκη, που θα τις επέβλεπε ο ίδιος ο Τσιγάντες. Οι συνεννοήσεις με τους Αρχηγούς και τους Επιτελείς των Κομμάτων καθώς και με Αξιωματικούς συνεχίζονταν μέχρι και την μέρα του θανάτου του –14 Ιανουαρίου 1943- χωρίς να καταλήξουν σε αποτέλεσμα. Όπως κατέθεσε ένας των συνεργατών του, επρόκειτο “να πάνε μαζί σ’ ένα σπίτι της οδού Πατησίων -εκεί όπου σκοτώθηκε- για να τελειώσει εκείνη την ημέρα τον κατάλογο για το Εθνικό Συμβούλιο”. Αλλά δεν τον τελείωσε. Τον σκότωσαν οι Ιταλοί κατόπιν αιματηρής συμπλοκής.
……….Καθ’ όλη την πεντάμηνη παραμονή του στην Αθήνα, ο Τσιγάντες συνεννοείτο και συνεργάζετο τακτικά και στενά με τον Ψαρρό. Ο τελευταίος έφερνε σ’ επαφή τον πρώτο με τις προσωπικότητες που ήθελε να συναντήσει. Προπαντός όμως, ήθελε να συνδεθεί απ’ ευθείας με το ΣΜΑ για την προώθηση των επιδιώξεων της ΕΚΚΑ. Οι απασχολήσεις αυτές του Ψαρρού με τον Τσιγάντε ήταν μια από τις αιτiες που ανάγκασαν τον πρώτο να μην είναι συνεπής προς την υποχρέωση που εiχε αναλάβει με το συμφωνητικό ΕΚΚΑ – ΕΔΕΣ, να βρiσκεται στη Ρούμελη το αργότερο στα μέσα Αυγούστου 1942, γεγονός που εiχε πολύ δυσάρεστες συνέπειες στην εξέλιξη του αγώνα.