.,,
……….Τον τάφο τής ηρωϊκής δασκάλας Αικατερίνης Χατζηγεωργίου ανακάλυψε ο δάσκαλος από τον Πόντο Γεώργιος Σιδηρόπουλος, σε μία επίσκεψή του στην Γευγελή. Πάνω στο μάρμαρο ήταν χαραγμένο το εξής επίγραμμα:
«ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ ΠΥΡΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΠΑΡΑΔΟΘΗΣΑ ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΜΑΙ -ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ 14.10.1904».
……….Πήρε ο δάσκαλος την μαρμάρινη επιγραφή και τον σταυρό, και με συνοδεία θρησκευτικής πομπής τα μετέφερε στην Ειδομένη, όπου δημιούργησε κενοτάφιο στην αυλή τού σχολείου. Στο ίδιο σημείο είναι θαμμένος και ο δάσκαλος μετά την δολοφονία του από κομμουνιστοσυμμορίτες το 1946, και επίσης έχει στηθεί η προτομή τού καπετάν Καραμανώλη.
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΤΗΣ ΜΠΟΓΔΑΝΤΣΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥ ΚΑΤΣΙΓΑΡΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΑΡΑΜΑΝΩΛΗ)
.
……….[ ] Εἶναι ἕνα μεγαλοχώρι κάπου ἐκεῖ ψηλά, στὸν χαμένο σήμερα ἑλληνικὸ βορρά. Μπογδάντσα τὄλεγαν στὰ χρόνια ἐκεῖνα τῆς τουρκοκρατίας, ὄνομα ποὺ τὄχαν ἐπιβάλει μὲ τὴν φωτιὰ καὶ τὸ σίδερο οἱ βούλγαροι ἐπιδρομεῖς καὶ Μπογδάντσα ‘ξακολουθοῦν νὰ τ’ ὀνομάζουν καὶ σήμερα οἱ ἄλλοι σλᾶβοι ποὺ βρέθηκαν ἀφεντάδες στὸ σβέρκο της.
……….Ἑλληνοχώρι ἀπ’ τὰ πιὸ φανατικὰ στὰ χρόνια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, τί κι ἄν βρίσκεται στὴν ἄκρη τῆς ἑλληνικῆς γῆς, πλημμυρισμένο ἀπ’ τὴν σλαβικὴ πλημμυρίδα, τί κι ἄν ἡ γλῶσσα τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὴν κατοικοῦσαν εἶχε φθαρῆ ἀπ’ τὴν ὠμὴ βία, ποὺ χρόνια ἀσκοῦσε ὁ σλαβισμὸς πάνω στοὺς δύστυχους ἑλληνικοὺς ἐκείνους πληθυσμούς. Ἕλληνες ἔνιωθαν βαθιὰ στὰ τρίσβαθά τους οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι κι ἑλληνικὰ ποθοῦσαν νὰ μάθουν τὰ παιδιὰ τους, τί κι ἄν τριγύρω ἔβραζε τοῦ βουλγάρικου κομιτάτου τὸ ἡφαίστειο.
……….Στὸ σχολεῖο τους μία δασκάλα. Ἕνα εἰκοσάχρονο κορίτσι. Μία ἁγνὴ Ἑλληνοπούλα. Ὄμορφη σὰν Ἀφροδίτη, γνωστικὴ σὰν Ἀθηνᾶ, ἄφοβη σὰν Ἄρτεμις. Κατερίνα τὴν ἐλέγανε. Κατερίνα Χατζηγεωργίου, κι ἦταν τῆς βασανισμένης ἑλληνικῆς γῆς τῆς Μακεδονίας γέννημα καὶ θρέμμα, γεννημένη στὴν Γευγελῆ. Μέλι ἔρεε ἀπ’ τὸ στόμα της. Ἐρωτευμένη μὲ τὰ γράμματα, πιότερο ὅμως μὲ τὴν πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα της. Τὰ παιδιὰ κρέμονταν ἀπ’ τὰ λόγια της κι οἱ ἡλικιωμένοι ἄκουγαν μὲ προσοχὴ τὶς γνῶμες της.
……….Μικροὶ καὶ μεγάλοι μάθαιναν ἀπ’ τὸ στόμα της τὴν ἱστορία τους τὴν ἀληθινή· ‘κείνη ποὺ κρατάει πολλὲς χιλιάδες χρόνια κι εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἡρωισμούς, θυσίες, μεγαλουργήματακ καὶ πανανθρώπινες προσφορές. Τὴν ἱστορία τὴν πραγματική, τῶν προγόνων τους τῶν ἀληθινῶν κι ὄχι τῶν ψεύτικων, τῶν ἐπιδρομέων καὶ ληστῶν, αὐτῶν ποὺ σφετερίζονται τὴν ἑλληνική κληρονομιά.
……….Καρφὶ στοῦ βουλγάρικου κομιτάτου τὸ μάτι εἶχε σταθεῖ ἡ Κατερίνα. Τὰ λόγια της ἔφερναν ἀποτέλεσμα πιὸ τρανὸ ἀπ’ ἐκεῖνο ποὺ πετύχαιναν δέκα συμμορίες του. Στείλανε πράκτορες νὰ τὴν συμβουλέψουν, νὰ τῆς προσφέρουν καὶ χρυσάφι.