,

,

Παῦλος Ἠλία Νικολαΐδης (Ρακοβίτης)

,

,,,,,,,,,,Γιὰ ὁρισμένες πηγὲς ὁ Μακεδονομάχος Ὁπλαρχηγὸς Α’ Τάξεως, Παῦλος Νικολαΐδης, γνωστὸς ὡς Ρακοβίτης (λόγῳ τῆς καταγωγῆς του ἀπό τὸ ἡρωϊκὸ χωριὸ Κρατερὸ – πρώην Ράκοβο ἤ Ρόκοβο), δολοφονήθηκε τὸ 1911 τὴν ὥρα ποὺ κοιμόταν, ἀπὸ ἕνα ἀπ’ τὰ παλληκάρια του, τὸν Ναούμη ἀπό τὸ Πισοδέρη. Γιὰ ἄλλες πηγές,  δολοφονήθηκε ἀπό τοὺς Νεότουρκους στὶς 4 Ὀκτωβρίου τοῦ 1908, μέσα στὸ χωριὸ του, μετὰ τὴν λήξη τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα καὶ τὴν παροχὴ ἀμνηστίας.

……….Τὴν δολοφονία αὐτὴ ἀκολούθησαν οἱ δολοφονίες τοῦ Πέτρου Περδίκα στὴν Σιάτιστα, τοῦ Γκόνου Γιῶτα στὰ Γιαννιτσᾶ, τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη στὴν Στρώμνιτσα καὶ ἄλλων. Μὲ αὐτὲς οἱ Νεότουρκοι ἀπέβλεπαν στὴν ἐξόντωση ὅλων τῶν σημαντικῶν στελεχῶν καὶ ὁπλαρχηγῶν τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα.

……….Τρελλοπαῦλο τὸν ἔλεγαν ὅλοι στὸ χωριό. Κοντός, ὅλος νεῦρα καὶ κόκκαλα, ἐπιβάλλονταν ἀμέσως μὲ τὴν τόλμη καὶ τὴν παραφορὰ του. Καταλάβαινε ὁ καθένας ὅτι δὲν δυσκολεύονταν καὶ πολὺ ὁ μικρόσωμος αὐτὸς «διαβολάνθρωπος» νὰ σύρῃ τὸ περίστροφό του. Γύριζε στὸ χωριὸ μὲ τὴν ὅμορφη στολὴ τοῦ Κρατεροῦ, τὸ πιστόλι στὴν μέση καὶ μπότες λουστρίνι, ἀκόμη κι ὅταν τὸ χωριὸ φιλοξενοῦσε τούρκους.

……….Ὅταν πῆγε νὰ ἐργασθῇ μ΄ ἄλλους χωριανοὺς του ἀπό τὸ Ράκοβο (Κρατερὸ) στὴν ἀλβανία σ’ ἕνα δάσος,  γρήγορα τὰ χάλασε μ΄ ἕνα ἀλβανὸ μπέη καὶ ἔγινε αἰτία νὰ τὸ σκάσουν κρυφὰ καὶ ἄναυλα καὶ οἱ ἄλλοι. Ὕστερα ἀπό τὸ κάψιμο τοῦ χωριοῦ του ἀπό τοὺς τούρκους τὸν Αὔγουστο τοῦ 1903, πῆγε στὴν Ἀμερικὴ ἀπ’ ὅπου ἔφυγε κι ἀπ’ ἐκεῖ κρυφὰ καὶ ἄναυλα. Σκότωσε σ΄ ἕνα καυγὰ δύο βούργαρους. Δὲν εἶχε οὔτε τὰ ἔξοδα τῆς ἐπιστροφῆς. Πλήρωσαν τὸ εἰσιτήριό του ἄλλοι. Ὅταν γύρισε τὸ Φθινόπωρο τοῦ 1905, ὁ Ἀγῶνας εἶχε ἀνάψει καὶ κορώσει.

……….Ρίχτηκε ἀμέσως μέσα μ΄ ὅλη τὴν ψυχὴ καὶ ὅλη τὴν καρδιὰ του. Ἦταν ἡ ευκαιρία, ποὺ περίμενε, καὶ ἡ δουλειά, ποὺ γι΄ αὐτὴν ἦταν πλασμένος. Γρήγορα ἔγινε ὁπλαρχηγός. Ἦταν στὸ στοιχεῖο του. Οἱ χωριανοὶ του, ποὺ δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ τὸν καμαρώνουν, ἔλεγαν «Καπετάνιος ἔγινε. Μυαλὸ δὲν ἔβαλε. Θεὸς νὰ μᾶς φυλάξῃ ἀπὸ καμμιὰ μεγάλη του τρέλλα». Ὁ γέρο Θύμιος Καούδης ἔλεγε: «Ὁ Παῦλος δὲν ἤξερε τὶ θὰ πῆ φόβος. Δὲν τὸν ἔννοιωθε». Ἡ τζέπη του ἦταν πάντα τρύπια, εἴτε σὲ πόλη, εἴτε σὲ χωριὸ, ἤ βουνὸ βρισκόταν. Σκορποῦσε τὰ χρήματα μὲ ἡγεμονικὴ ἀπλοχεριά. Οἱ χωριανοὶ του, ποὺ γύριζαν ἀπ’ τὴν Ἀμερικὴ μὲ λίγες οἰκονομίες, τοῦ ἔδιναν πρόθυμα δανεικὰ καὶ ἀγύριστα.

……….Ἦταν ὁ μόνιμος καπετάνιος τοῦ «Περιστεριοῦ», ὅπως λεγόταν ἡ περιοχὴ ἀνάμεσα Φλώρινα καὶ Μοναστήρι ἀπ’ τὴν Πρώτη ὥς τὸ Μπούκοβο, καὶ εἶχε περισσότερα χωριὰ της πιστὰ μ΄ ἐξαίρεση δύο τρία. Δροῦσαν καὶ εἶχαν δράσει ἐκεῖ καὶ ἄλλα σώματα μεγαλύτερα. Μὰ ὕστερα ἀπό ὁρισμένο χρόνο ἔφευγαν. Ὁ Παῦλος ἔμενε.

……….Ἀπαραίτητη δουλειὰ τῶν ἀρχηγῶν ἦταν καὶ ἡ συστηματικὴ ὁργάνωση τῶν χωριῶν μὲ ἐπιτροπές, δικαστήρια, συνδέσμους κ.τ.λ. Χωρὶς αὐτὴν δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ σταθοῦν οὔτε στιγμή. Ὁ Παῦλος στὴν δουλειὰ τῆς διοργανώσεως ἐργάσθηκε μὲ πολλὴ ἐπιτυχία.

Τὴν συνέχεια μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό : http://yaunatakabara.blogspot.gr/

***