,

,

ΜΑΚΑΡΙΟΣ Β΄ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΥΕΛΛΑ, ΜΕ ΑΔΑΜΑΣΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΨΥΧΗ ΠΑΙΔΙΟΥ (1870- 28/6/1950)

Στὶς 28 Ἰουνίου 1950, πέθανε ὁ Mητροπολίτης Κερύνειας, καὶ μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Β΄ ὁ Μυριανθεὺς, ἕνας ἄνθρωπος θύελλα, μὲ ἀδάμαστη θέληση καὶ μὲ ψυχὴ παιδιοῦ.

Πρωτοστάτησε στὴν ἴδρυση σχολείων Μέσης Ἐκπαιδεύσεως σὲ ὅλη τὴν μητροπολιτικὴ περιφέρεια τῆς Κερύνειας. Ἰδιαίτερα σημαντικὴ ὑπῆρξε ἡ ἴδρυση τῶν Γυμνασίων Κερύνειας, Λαπήθου, Μόρφου καὶ Σολέας, ποὺ ἦταν καὶ οἱ μεγαλύτερες σχολὲς Μέσης Ἐκπαιδεύσεως στὴν ἐπαρχία Κερύνειας. Ἡ ἴδρυση τῶν σχολείων αὐτῶν, ἔδωσε τὴν εὐκαιρία σὲ χιλιάδες νέους τῆς πόλης καὶ ἐπαρχίας Κερύνειας, νὰ μορφωθοῦν καὶ νὰ συμβάλουν ἀργότερα στὴν πνευματικὴ, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομική πρόοδο, ὄχι μόνο τῆς ἐπαρχίας Κερύνειας, ἀλλά καὶ ὁλόκληρης τῆς Κύπρου.

Τὸ κοσμικὸ του ὅνομα ἦταν Μιχαὴλ Χαραλάμπους Παπαϊωάννου. Συμμετεῖχε στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους (1912-1913), σπεύδοντας ἀπό τοὺς πρώτους νὰ καταταγῇ ὡς ἐθελοντής στὸν Ἑλληνικό Στρατὸ. Καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῶν δύο πολέμων, ὑπηρέτησε ὡς στρατιωτικὸς ἱεροκήρυκας. Τιμήθηκε μάλιστα ἀπό τὴν Ἑλλάδα μὲ τὸν Μεγαλόσταυρο τοῦ Τάγματος τοῦ Φοίνικος καὶ μὲ τὸν Ἀργυροῦν Σταυρὸ τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Τάγματος τοῦ Σωτήρος καὶ μὲ μετάλλιο.

Ἐπιστρέφοντας στὴν Κύπρο τὸ 1917, ἐξελέγη Μητροπολίτης Κυρηνείας. Λόγῳ τῆς ἀγάπης ποὺ ἔτρεφε πρὸς τὴν παιδεία, κατέβαλε συνεχεῖς προσπάθειες καὶ μὲ προγραμματισμὸ καὶ σκληρὴ ἐργασία, πέτυχε τὴν σημαντικὴ ἀνύψωσή της, ἰδρύοντας ἑπτά συνολικὰ σχολεία στὴν Μητροπολιτικὴ του περιφέρεια.

Στὴν γενέτειρά του, τὸν Πεδουλᾶ, ἴδρυσε τὸ 1922, σχολεῖο μὲ δικὲς του δαπάνες. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1931, ὡς μία ἀπό τὶς ἡγετικές μορφὲς τῆς ἐθνικολαϊκῆς ἐξέγερσης μὲ αἴτημα τὴν Ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα, συνελήφθη ἀπό τοὺς Ἄγγλους καὶ ἐξορίστηκε.

Ἀναφέρεται ἕνα συγκινητικὸ περιστατικὸ ποὺ συνέβη πρὶν ἀπό τὸ 1931, ὅταν Διευθυντὴς Παιδείας ἦταν ὁ ἀνθέλληνας Πᾶλμερ, ποὺ χρησιμοποίησε ὅλα τὰ μέσα γιὰ τὸν ἀφελληνισμό τῆς Κύπρου, ἰδιαίτερα μέσῳ τῆς κατώτερης Παιδείας.

Ὁ Μητροπολίτης Κυρηνείας Μακάριος ὁ Β΄ εἶχε ἐπισκευθεῖ τότε τὴν Δ΄ τάξη τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου Μόρφου.

Ὁ δάσκαλος ἦταν πρωτοδιόριστος.
– Γιὰ πὲς, τὶ εἶσαι; ρωτάει ἕνα μικρὸ μαθητὴ ὁ Μητροπολίτης.
– Εἶμαι Ἄγγλος! Ἀπάντησε δειλὰ τὸ παιδάκι.
– Καὶ ἐσύ τὶ εἶσαι; Ρωτάει ἄλλο μαθητὴ. Ἄγγλος! Ἀπάντησε σαστισμένο τὸ παιδὶ.

Ὁ Πανιερότατος ἄναψε.

«Ἕλληνες εἶσθε! Εἶπε στὰ παιδιὰ μὲ τὴν βροντώδη φωνὴ του.
«Ἕλληνες μέχρι τὸ μεδούλι. Μέχρι τὸ κόκκαλο. Ἕλληνες ἦταν οἱ γονιοὶ τῶν γονιῶν σας καὶ κείνων οἱ γονιοὶ, καὶ ὅσο ὑπῆρχε Κύπρος στὸν κόσμο. Ἕλληνες γεννηθήκατε καὶ Ἕλληνες θὰ πεθάνετε. Ἕλληνες ἐλεύθεροι. Δὲ θὰ πεθάνετε σκλάβοι. Σηκωθῆτε ὅλοι ἐπάνω. Καὶ ἐμπρός! Τὸν Ἐθνικό Ὕμνο.
Ὅλοι μαζὶ!

Σὲ γνωρίζω ἀπό τὴν κόψη τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερὴ».

Ξεδίπλωσε μιὰ Ἑλληνική Σημαία καὶ ἀφοῦ τὴν ἀσπάσθηκε, τὴν ὕψωσε στὴν κεντρικὴ πόρτα τοῦ σχολείου.

,

Ἐπιλογή ἀποσπασμάτων καὶ πηγὴ φωτογραφιῶν ἀπό τὸ : http://loukis-kyrenia.blogspot.gr/ 

Ἐπιμέλεια κειμένου : Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο

,