,
,
Χῶμα ἑλληνικὸ
.
Τώρα ποὺ θὰ φύγω καὶ θὰ πάω στὰ ξένα, // καί θὰ ζοῦμε μῆνες, χρόνους χωρισμένοι, // ἄφησε νὰ πάρω κάτι κι ἀπὸ σένα, // γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη·
ἄφησε μαζὶ μου φυλαχτό νὰ πάρω, // γιὰ τὴν κάθε λύπη, κάθε τι κακό, // φυλαχτό ἀπ’ ἀρρώστεια, φυλαχτό ἀπὸ Χάρο, // μόνο λίγο χῶμα, χῶμα ἑλληνικό !
Χῶμα δροσισμένο μὲ νυχτιᾶς ἀγέρι, // χῶμα βαφτισμένο μὲ βροχὴ τοῦ Μάη, // χῶμα μυρισμένο ἀπ’ τὸ καλοκαίρι, // χῶμα εὐλογημένο, χῶμα ποὺ γεννάει
μόνο μὲ τῆς Πούλιας τὴν οὐράνια χάρη, // μόνο μὲ τοῦ ἥλιου τὰ θερμὰ φιλιά, // τὸ μοσχᾶτο κλῆμα, τὸ ξανθὸ σιτάρι, // τὴ χλωρὴ τὴ δάφνη, τὴν πικρὴν ἐλιά !
Χῶμα τιμημένο, πόχουν ἀνασκάψει // γιὰ νὰ θεμελιώσουν ἕναν Παρθενῶνα, // χῶμα δοξασμένο, πόχουν ροδοβάψει // αἵματα στὸ Σούλι καὶ στὸ Μαραθῶνα,
χῶμα πόχει θάψει λείψαν’ ἁγιασμένα // ἀπ’ τὸ Μεσολόγγι κι ἀπὸ τὰ Ψαρά, // χῶμα ποὺ θὰ φέρνῃ στὸν μικρὸν ἐμένα // θάρρος, περηφάνια, δόξα καὶ χαρά !
Θὲ νὰ σὲ κρεμάσω φυλαχτό στὰ στήθια // κι ὅταν ἡ καρδιά μου φυλαχτὸ σὲ βάλῃ // ἀπὸ σέ θὰ παίρνῃ δύναμη βοήθεια // μήν τὴν ξεπλανέσουν ἄλλα ξένα κάλλη·
ἡ δική σου χάρη θὰ μὲ δυναμώνῃ // κι ὅπου κι ἄν γυρίσω κι ὅπου κι ἄν σταθῶ, // σύ θὲ νὰ μοῦ δίνῃς μιὰ λαχτάρα μόνη: // Πότε στὴν Ἑλλάδα πίσω θεναρθῶ !
Κι ἄν τὸ ριζικό μου — ἔρημο καὶ μαῦρο — // μοῦ ‘γραψε νὰ φύγω και νὰ μή γυρίσω, // τὸ στερνό συχώριο εἰς ἐσένα θάβρω, // τὸ στερνό φιλί μου θὲ νὰ σοῦ χαρίσω !
Ἔτσι, κι ἄν σὲ ξένα χώματα πεθάνω, // καὶ τὸ ξένο μνῆμα θάναι πιό γλυκό // σὰ θαφτῇς μαζί μου, στὴν καρδιά μου ἐπάνω, // χῶμα ἀγαπημένο, χῶμα ἑλληνικό !
-
Πηγή: Ἡρακλῆ κ΄ Ῥένου, Ἥρκου κ΄ Στάντη Ἀ π ο σ τ ο λ ί δ η «Ἀνθολογία τῆς Νεοελληνικῆς Γραμματείας – Η ΠΟΙΗΣΗ ΛΟΓΙΑ κ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ – τόμος α΄ σελ. 310-311.
-
Ἐπιμέλεια εἰκόνας, παρουσίαση: Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο