.
.
……….Τα Σαρακατσανόπουλα κατά τη νομαδική ζωή, ζώντας κυριολεκτικά μέσα στη φύση, στη διάρκεια τής μέρας ξέδιναν στο παιχνίδι. Όταν όμως σουρούπωνε και μαζεύονταν στο κονάκι, γιά τα μικρά νήπια «που δεν πολυνόγαγαν» ήταν μία δύσκολη ώρα. Οι “τρανοί” έπρεπε να τα απασχολήσουν, να τα παίξουν. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι όπως και σήμερα η ευχαρίστηση ήταν αμοιβαία. Ποιός γονιός και ποιός πάππος δεν αγάλλεται όταν παίζει με το μικρό παιδί ή εγγόνι.
.
……….Έχω την τύχη να ανήκω στη γενιά των Σαρακατσανόπουλων που μεγάλωσαν χωρίς τηλεόραση και ραδιόφωνο, ο τελευταίος καλυβογεννημένος τής οικογένειάς μου, αφαλοκομμένος από τη μακαρίτισσα Θεία Στέργαινα ώρα της καλή. Το ραδιόφωνο το πήραμε όταν ήμουν πέντε χρονών. Ακόμη γελώ όταν θυμάμαι τον μακαρίτη τον πάππο, που τον φώναξε η θεία μου να έρθει ν’ ακούσει δημοτικά τραγούδια κι αυτός προβατομάχος-ήταν η περίοδος τού γέννου-απάντησε αφηρημένα: «Κλείστο θα νάρθω να τ’ ακούσω μετά!».