,

 

Στὶς 15 Σεπτεμβρίου τοῦ 1938, ἔκλεισε τὰ μάτια ἡ βασανισμένη ψυχὴ τοῦ πιὸ διακεκριμένου γλύπτη τῆς νεότερης Ἑλλάδος, καὶ παγκοσμίως ἀναγνωρισμένου, Γιαννούλη Χαλεπᾶ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ ΣΚΑΛΑ

(ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΧΑΛΕΠΑΔΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΜΝΟ)

Τῆς Εὐδοκίας Ὀλυμπίτου

.

(…) Καταγώμενος ἀπό τὴν Τῆνο, νησὶ μὲ μεγάλη παράδοσι στὴν τέχνη τοῦ μαρμάρου καὶ μὲ τὴν φήμη τῶν μαρμαρογλυπτῶν του ἀπλωμένη σὲ ἰδιαίτερα ἐκτεταμένη γεωγραφικὴ περιοχὴ, ὁ Γιαννούλης μεγάλωσε σὲ μία οἰκογένεια μὲ ἐπίσης μακρᾶ παράδοση στὴν ἐπεξεργασία καὶ τέχνη τοῦ μαρμάρου.

Ἡ ἐπιχείρηση τοῦ πατέρα του, Ἰωάννη Χαλεπᾶ, ἦταν μία ἀπό τὶς σημαντικότερες ἐπιχειρήσεις μαρμαρογλυπτικῆς κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 19ου αἰῶνα. Ἐπρόκειτο γιὰ οἰκογενειακή ἐπιχείρηση στὴν ὁποῖα συμμετεῖχαν ὡς συνεργάτες καὶ συνεταῖροι οἱ ἀδελφοί του Ζαφείριος καὶ Νικόλαος, οἱ κουνιάδοι του, Μάρκος καὶ Δημήτριος Λαμπαδίτης, ἀλλά καὶ οἱ ἕξι γιοὶ του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ πρωτογιὸς, Γιαννούλης.

Μὲ ἀφετηρία καὶ κέντρο τῶν ἐργασιῶν του τὸν Πύργο τῆς Τήνου, τὸ ἐργαστήριο ἐπέκτεινε τὴν δραστηριότητά του ἰδρύοντας ὑποκαταστήματα στὴν Ἀθήνα, τὸν Πειραιᾶ, τὴν Σύρο, τὸ Βουκουρέστι καὶ τὴν Σμύρνη. Τὸ 1877 φαίνεται ὄτι ἦταν μία δύσκολη χρονιὰ γιὰ τὴν οἰκογένεια, καθὼς ὁ γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπᾶς, ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχή ἔφτιαχνε στὴν Ἀθήνα τὴν περίφημη «Κοιμωμένη» του, γλυπτὸ ἐξαιρετικῆς εὐαισθησίας, παρουσίασε τὰ πρῶτα συμπτώματα τῆς ἀσθένειας ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νὰ τὸν ταλαιπωρήσῃ σὲ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ζωὴ του.

Το ἔργο του χωρίζεται σὲ τρεῖς περιόδους ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπό κρίσιμες καμπὲς τῆς ζωῆς του. Στὴν τῶν νεανικῶν του χρόνων μέχρι τὴν ἐμφάνιση τῆς ἀσθένειάς του [1870-1878], στὴν ἐπανεμφάνισή του μετὰ ἀπό ἀπουσία σαράντα χρόνων [1902-1930], καὶ στὴν τρίτη, από το 1930 έως τὸν θάνατό του τὸ1938.

Πηγὴ ἀποσπάσματος τὸ μεγάλο : www-e-istoria.com.