.

,

Καλλιόπη Λύκα- η θρυλική μάνα τού στρατιώτη

.

Αντιναυάρχου ε.α. Δρα Στυλιανού Πολίτη

,

Σύνοψις

……….Η Καλλιόπη Λύκα, που ονομάσθηκε από το Βασιλέα Γεώργιο Β΄ «Μάνα τού Στρατιώτη», υπήρξε το πρότυπο τής σύγχρονης Ελληνίδας. Σύζυγος ήρωα, μητέρα ήρωα, στοργική νοσοκόμα στο πλευρό τού τραυματία και λέαινα στην μάχη! Σε ολόκληρη την ζωή της συμμετείχε ενεργά σε όλους τους Εθνικούς Αγώνες και προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες απόλυτα αφοσιωμένη στο Ιερό Καθήκον. Το Ελληνικό Κράτος δυστυχώς όχι μόνο δεν τίμησε όπως θα έπρεπε την προσφορά της, αλλά τής αρνήθηκε ακόμα και την νοσοκομειακή φροντίδα στο στρατιωτικό νοσοκομείο όταν αυτή την χρειάσθηκε.

……….Ψηλή, με ωραίο παράστημα παρά την προχωρημένη ηλικία της, και με την καλοσιδερωμένη της στολή γεμάτη παράσημα και μετάλλια, πάντα χαμογελαστή, μιλούσε με ενθουσιασμό για την Πατρίδα. Έτσι θυμάμαι, μικρό παιδάκι τότε στα Γιάννενα την θρυλική Μάνα τού Στρατιώτου. Αγαπούσε όλο τον κόσμο αλλά ειδικά τον Στρατό. Κυριολεκτικά τον λάτρευε και συχνά έλεγε: «όπου υπάρχει Στρατός, είναι ελεύθερη η Πατρίδα!».

……….Η Καλλιόπη Ζάγκλη [αυτό ήταν το πατρικό της όνομα], είχε γεννηθεί στις 30 Ιανουαρίου τού 1889 στην Άρτα. Ο πατέρας της ονομαζόταν Κωνσταντίνος, η μητέρα της Αγγελική και καταγόντουσαν από τους Καλαρρύτες, ένα ορεινό χωριό κοντά στα Γιάννενα.

……….Η οικογένειά της ήταν πολύ εύπορη αλλά και εξαιρετικά φιλάνθρωπος. Η σπλαχνική μητέρα της πάντρευε άπορα κορίτσια και μαζί με τον γενναιόδωρο σύζυγό της, διέθετε μεγάλα ποσά για συμπαράσταση στους φτωχούς τής Άρτας και στους φυλακισμένους. Είχαν βαθιά Χριστιανική Πίστη και απέραντη αγάπη για την Πατρίδα. Όπως είναι φυσικό αυτά τα στοιχεία είχαν άμεση επίδραση στην ψυχοσύνθεση τής μικρούλας τότε Καλλιόπης και σφυρηλάτησαν έναν χαρακτήρα που αποδείχθηκε αδαμάντινος.

……….Ο Έρωτας όμως, ο πανάρχαιος Θεός που δεν σταμάτησε ποτέ τα θαύματά του, ήρθε και για την όμορφη τότε Ηπειρωτοπούλα. Ήταν μάλιστα μπαρουτοκαπνισμένος, με την μορφή τού Υπολοχαγού Πεζικού Δημητρίου Γ. Λύκα. Οι δύο νέοι εκείνης τής εποχής, αγαπήθηκαν και σύντομα παντρεύτηκαν. Απέκτησαν μόνο ένα παιδί που το βάφτισαν Γεώργιο. Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Είχαμε διαρκώς πολέμους. Ο Δημήτριος Λύκας δεν έλειψε από καμμία μάχη. Παντού έδινε το παρόν και έδειχνε την ανδρεία του. Το στήθος του γέμισε παράσημα καθώς και πολεμικά μετάλλια, και το κορμί του πληγές. Παράλληλα η σύζυγός του Καλλιόπη, δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή το φιλανθρωπικό της έργο. Μέρα και νύκτα μέσα στα Στρατιωτικά Νοσοκομεία, έδειχνε την στοργή της σε κάθε τραυματία, και στεκόταν δίπλα σε κάθε οικογένεια που την είχε ανάγκη, συμπαραστεκόμενη όχι μόνο ηθικά, αλλά και υλικά.

……….Μετά και από την Μικρασιατική Εκστρατεία, ο σύζυγός της έπαθε φυματίωση, που ξεκίνησε από ένα από τα τραύματά του στους πνεύμονες. Αυτό τον οδήγησε σε πρόωρο θάνατο. Το 1930 ο Δημήτριος Λύκας σαν Συνταγματάρχης έφυγε από τον κόσμο μας, αφήνοντας χήρα την σύζυγό του και ορφανό τον ανήλικο γιό του. Η γενναία Ηπειρώτισσα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ανέθρεψε με στοργή και φροντίδα τον μοναχογιό της εμπνέοντάς του απέραντη αγάπη για την Πατρίδα. Ο Γιώργος της, που μαθήτευσε στην Ζωσιμαία Σχολή, ήταν εξαιρετικού ήθους και άρχισε να διακρίνεται σαν αθλητής. Ήταν Γενικός Αρχηγός Ομάδας τού Αθλητικού Σωματείου ΑΒΕΡΩΦ και Πρωταθλητής Ηπείρου στον λίθο. Η Καλλιόπη Λύκα με μεγάλη της ευχαρίστηση παρακολουθούσε τις προόδους του, ενώ συνέχιζε με αμείωτη ένταση το κοινωνικό και φιλανθρωπικό της έργο.

……….Ήδη, από το 1911, είχε ιδρυθεί η πρώτη Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων τού Ερυθρού Σταυρού. Με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων, είχε ξεκινήσει και ένα ανθρωπιστικό κίνημα συμπαραστάσεως στους τραυματισμένους μαχητές. Πλήθος κυριών από την καλή κοινωνία, είχαν σπεύσει τότε να ντυθούν την στολή τής εθελόντριας αδελφής νοσοκόμας, γιά να φροντίζουν τους τραυματίες. Πρώτες και καλύτερες η Πριγκίπισσα Αλίκη, η οποία οργάνωσε τις νοσηλευτικές μονάδες στις εκστρατείες, η Ασπασία Ράλλη, κόρη τού Πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, η οποία διακρίθηκε και γιά τις μαχητικές της ικανότητες στην μάχη τού Δρίσκου, καθώς και η Άννα Παπαδοπούλου, αδελφή τού Παύλου Μελά, που είναι η πρώτη που ονομάσθηκε Μάνα τού Στρατιώτου. Το παράδειγμα των ευγενέστατων αυτών γυναικών, ακολούθησαν και πολλές άλλες Ελληνίδες, γράφοντας μια ιστορία γεμάτη αγάπη στην Πατρίδα αλλά και για τον συνάνθρωπο.

……….Ενώ όμως οι πόλεμοι είχαν σταματήσει προσωρινά, η ιδέα τού εθελοντισμού σε αυτόν τον θεάρεστο τομέα δεν είχε χαθεί. Η όμορφη εικόνα τής εθελόντριας αδελφής εξακολουθούσε να γοητεύει τις Ελληνίδες τού Μεσοπολέμου. Άρχισαν λοιπόν να συγκροτούνται πλήθος ομάδων εθελοντριών αδελφών τού Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Μια τέτοια ομάδα ιδρύθηκε στα Γιάννενα το 1939. Πολλές Γιαννιώτισσες έτρεξαν πρόθυμα να καταταγούν. Ανάμεσά τους, και η Καλλιόπη Λύκα, που βρήκε άλλη μια ευκαιρία για να σταθεί όλο στοργή δίπλα σε όποιον είχε ανάγκη.

……….Δεν πέρασε πολύς καιρός και ήρθε η 28η Οκτωβρίου με την επίθεση των Ιταλών. Άγρυπνη η στοργική αδελφή Καλλιόπη Λύκα, παρέμενε στο πλευρό των τραυματισμένων στρατιωτών προσφέροντάς τους την αγάπη της. Αυτά που έζησε στα Νοσοκομεία και στα Ορεινά Χειρουργεία δεν περιγράφονται. Τα κρυοπαγήματα τότε ήταν κάτι φοβερό. Πολλές φορές όταν οι νοσοκόμες έβγαζαν τις αρβύλες των φαντάρων, τα δάκτυλα και άλλα μέρη των κάτω άκρων τους έμεναν μέσα σ’ αυτές. Η ίδια διηγήτο ότι είδε μέσα σε μια μέρα να ακρωτηριάζονται εκατό στρατιώτες. Το σπίτι της το είχε κυριολεκτικά διαλύσει. Σεντόνια, πετσέτες, σκεύη φαγητού, ρούχα, τα είχε πάει στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο για να προσθέσει κάτι και εκείνη στον εξοπλισμό του. Συχνά έφευγε επικεφαλής σε αποστολές για συνοδεία τραυματιών σε Νοσοκομεία τής ενδοχώρας. Οι μεταφορές αυτές ήταν πολύ επικίνδυνες και εκτελούνταν μόνο την νύκτα γιατί την ημέρα οι φάλαγγες βομβαρδίζονταν. Μέσα σε αυτοκίνητα που δεν ήταν προορισμένα για τέτοιες μεταφορές, οι τραυματίες μας υπέφεραν φρικτά από την έλλειψη των στοιχειωδών ανέσεων.

……….Ο πόλεμος συνεχιζόταν, και ο Στρατός μας νικούσε απελευθερώνοντας την Βόρειο Ήπειρο. Ο κόσμος πανηγύριζε και το ηθικό ακόμα και των τραυματιών ήταν ακμαιότατο. Η Καλλιόπη Λύκα πήγε στο Αργυρόκαστρο, στην Πρεμετή στο Λάμποβο, στο Καλαράτι και όπου αλλού ο Στρατός μας πολεμούσε. Στο Αργυρόκαστρο την περίμενε μια υπέροχη έκπληξη. Ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄την είχε ονομάσει «Μάνα τού Στρατιώτου». Εκεί ήταν που την φώναξαν για πρώτη φορά οι στρατιώτες μας Μάνα ζητωκραυγάζοντας. Από τότε έφερε με υπερηφάνεια αυτόν τον τίτλο και έτσι την αποκαλούσαν και την προσφωνούσαν όλοι οι στρατιωτικοί. Παράλληλα, τής ανατέθηκαν καθήκοντα υπεύθυνης για την «Φανέλλα τού Στρατιώτου», μιάς οργανώσεως που φρόντιζε ηθικά και υλικά τον Έλληνα Στρατιώτη. Η οργάνωση αυτή στην περίοδο τού Πολέμου με εντατική εθελοντική εργασία πολλών χιλιάδων Ελληνίδων απ’ όλη την επικράτεια, μπόρεσε να στείλει στο μέτωπο 127.000 δέματα με μάλλινο ιματισμό για τις ανάγκες των στρατιωτών μας.

……….Στις 31 Δεκεμβρίου 1940, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, έφθασε μέσα στους τραυματίες και ο γιός της, ο Ανθυπολοχαγός Γεώργιος Λύκας. Η γενναία Ελληνίδα Μητέρα, αφού περιποιήθηκε στοργικά το τραύμα τού παιδιού της, το έστειλε να πάρει αμέσως το φύλο πορείας για την θέση του στο μέτωπο. Ο Διευθυντής τού Νοσοκομείου θέλησε να τον κρατήσει μια μέρα για ιατρική παρακολούθηση. Την βρήκε όμως αντίθετη, και ήταν απόλυτη: «Το κρεβάτι έχω να το δώσω σε άλλον, που είναι βαρύτερα τραυματισμένος!». Γιατί είναι αλήθεια ότι η Καλλιόπη Λύκα αισθανόταν Μάνα τού κάθε Στρατιώτη, και δεν ξεχώριζε κανέναν ούτε βέβαια και το φυσικό της τέκνο.

……….Ο νέος χρόνος, μετά τις νίκες τής Πίνδου, έφερε την εαρινή επίθεση των Ιταλών με ανασυγκροτημένες τις δυνάμεις τους. Ο Μουσολίνι, που ήρθε ο ίδιος στην αλβανία, είχε επιμεληθεί σχολαστικά αυτή την επιχείρηση. Τον περίμενε όμως άλλη μια αποτυχία και ταπεινωμένος επέστρεψε στη Ρώμη. Χιλιάδες οι νεκροί, άπειροι οι τραυματίες τόσο από τους Έλληνες όσο και από τους Ιταλούς, πολλοί μάλιστα από τους οποίους δεν είχαν μπορέσει να περισυλλεχθούν κατά τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις τους. Τους περιέθαλψαν όμως με την πρέπουσα φροντίδα οι υγειονομικές υπηρεσίες μας. Πρώτη και καλύτερη η Μάνα, που ο αλτρουισμός της δεν ξεχώριζε τον δικό μας φαντάρο από τον εχθρό, φροντίζοντας κατά προτεραιότητα αυτόν που είχε μεγαλύτερη ανάγκη ανεξαρτήτως εθνικότητας.

……….Μετά την νέα αποτυχία τού Ντούτσε, ο Χίτλερ αποφάσισε να αναλάβει εκείνος την κατάληψη τής Ελλάδας. Ατέλειωτες ορδές Γερμανών έφθασαν στα σύνορά μας και στις 6 Απριλίου τού 1941 μας επιτέθηκαν. Οι Έλληνες, σε μικρό χρονικό διάστημα έγραψαν άλλο ένα έπος. Κάποια ώρα όμως, ήρθε το μοιραίο και κατάρρευσε το μέτωπο. Η Μάνα τού Στρατιώτου τότε, έζησε τις φρικτώτερες στιγμές τής ζωής της μαζί με τους πυροβολητές τής VIII Μεραρχίας που λόγω τής συνθηκολογήσεως αναγκάσθηκαν να αποχωρισθούν τα πυροβόλα τους.

……….Με δάκρυα στα μάτια και αναφιλητά τα στεφάνωσαν με αγριολούλουδα. Ο Ταγματάρχης Κωνσταντίνος Βερσής, ήρωας από την Μικρασιατική Εκστρατεία, Διοικητής τής Μοίρας Πυροβολικού, αποφάσισε να τιμήσει με μεγαλειώδη τρόπο το Όπλο του. Συγκέντρωσε τους στρατιώτες του και αφού ασπάσθηκαν τα πυροβόλα, τους κάλεσε να στραφούν προς νότο με μέτωπο την υπόλοιπο Ελλάδα και να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Στην συνέχεια διέταξε την καταστροφή των πυροβόλων με δυναμίτιδα. Την στιγμή που εσείετο το έδαφος από τις εκρήξεις, ο γενναίος Πυροβολάρχης, θέλοντας να πεθάνει «στο κανόνι του επάνω» όπως λέει το εμβατήριο, στήριξε το περίστροφο στον κρόταφο του και πυροβολήθηκε. Ταυτόχρονα αυτοκτόνησαν και δύο Λοχίες, ενώ και πολλοί άλλοι ετοιμάστηκαν να κάνουν το ίδιο. Ευτυχώς όμως, που ακούστηκε η φωνή τής Μάνας: «Σταματήστε! Η Πατρίδα δεν πέθανε και σας έχει ανάγκη! Αν χαθείτε εσείς ποιός θα την ελευθερώσει;». Ο σεβασμός που έτρεφαν οι στρατιωτικοί στο πρόσωπό της, αλλά και το καθ’ όλα λογικό επιχείρημά της, σταμάτησε το κακό.

……….Πάντως είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο ηρωικός Ταγματάρχης, με το τελευταίο γράμμα που είχε γράψει στην οικογένειά του, προέτρεπε τον Σωτηράκη, τον μικρό του γιο, όταν μεγαλώσει να γίνει ένας καλός στρατιώτης και ευχόταν μια μέρα να πολεμήσουν μαζί.

……….Η Κατοχή έπεσε βαριά στην Πατρίδα μας. Πείνα, δυστυχία αλλά και προδοσίες δυστυχώς! Η Μάνα δεν έμεινε με δεμένα χέρια. Αρχικά μέχρι το τέλος Αυγούστου 1941, ασχολήθηκε με την περίθαλψη των τραυματιών. Στην συνέχεια δραστηριοποιήθηκε στην Εθνική Αντίσταση. Ξεκίνησε εκστρατεία για στρατολόγηση αγωνιστών. Ταξίδευε σε όλα τα χωριά, ξεσηκώνοντας με πύρινα λόγια τους συμπατριώτες της. Ήδη από τις 9 Σεπτεμβρίου 1941 είχε ιδρυθεί ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Ε.Δ.Ε.Σ.). Ιδρυτής και Γενικός Αρχηγός ήταν ο Στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας, γόνος τής ηρωικής οικογένειας των Ζερβαίων τού 1821. Αυτός ήταν ένας πραγματικός Έλληνας! Μπροστά στο συμφέρον τής Πατρίδας, δεν δίστασε καθόλου να παραμερίσει την ιδεολογία του, δεχόμενος στις Τάξεις του κάθε έναν αγωνιστή με πατριωτικό φρόνημα, ανεξάρτητα από τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Αν και αντιβασιλικός με έντονη δράση, αισθανόμενος την ανάγκη απόλυτης ομοψυχίας μπροστά στον εχθρό τού Έθνους είχε δηλώσει: «Προκειμένου ν’ αποτραπεί ο εμφύλιος πόλεμος και ο τόπος μας να βρει, κατά την ώρα τής συμμαχικής νίκης, την δικαίωση που τού αξίζει, δεν θα είχα την παραμικρή αντίρρηση να ξαναγυρίσει ο Βασιλεύς Γεώργιος στην Ελλάδα». Τέτοιο ήταν το ήθος του και ο πατριωτισμός του!

……….Οι Τάξεις τού ήρωα Στρατηγού Ζέρβα, δεν άργησαν να πυκνώσουν. Πολλοί πατριώτες, κυρίως από την Ήπειρο βγήκαν στα βουνά για να πολεμήσουν τον κατακτητή. Ανάμεσά τους βέβαια και η Καλλιόπη Λύκα, όχι τώρα μόνο σαν εθελόντρια νοσοκόμα, αλλά σαν μάχιμη Αντάρτισσα. Ντυμένη πάντα στο χακί, φορώντας αρβύλες και με το όπλο στο χέρι ορμούσε πρώτη στην μάχη. Ήταν ήδη πενήντα τριών χρονών και είχε περάσει μια δύσκολη ζωή απόλυτα ταυτισμένη με την έννοια τού Καθήκοντος. Η καρδία της όμως ήταν όλο φλόγα και αγάπη για την Πατρίδα, αλλά και για το συμπολεμιστή της. Μετά την μάχη, ξαναγινόταν νοσοκόμα και η αγνή φίλη καθενός που ήθελε να ακούσει μια καλή κουβέντα εκείνα τα δύσκολα χρόνια.

……….Όταν απελευθερωθήκαμε από τους Γερμανούς, διαλύθηκαν οι αντιστασιακές οργανώσεις μη έχοντας λόγο υπάρξεως, αφού ο αντίπαλός τους είχε αποχωρήσει νικημένος από το Ελληνικό έδαφος. Έτσι λοιπόν και οι γενναίοι αντάρτες τού Ζέρβα, αφού παρέδωσαν τον οπλισμό τους, επέστρεψαν στα καθημερινά τους έργα. Η Καλλιόπη Λύκα επέστρεψε στις Τάξεις τού Ελληνικού Στρατού ξαναπαίρνοντας πάλι την θέση της σαν Μάνα τού Στρατιώτου. Δυστυχώς όμως για την Πατρίδα μας τα βάσανα δεν είχαν τελειώσει. Όπως γνωρίζουμε, μετά την Συμφωνία τής Βάρκιζας, ο αποκαλούμενος «Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός» των Κομμουνιστών, επισήμως είχε διαλυθεί. Ένα μέρος του όμως είχε φύγει στα όμορα Κομμουνιστικά Κράτη. Τα Κράτη αυτά που ήταν εχθρικά για την Ελλάδα έχοντας ακόμα και εδαφικές βλέψεις σε βάρος μας, δέχθηκαν πρόθυμα τους Κομμουνιστές.

……….Στην συνέχεια τους εξόπλισαν και άρχισαν σχολαστικά την στρατιωτική τους εκπαίδευση. Την άνοιξη τού 1946 με το πέρας τής εκπαιδεύσεως, οι Κομμουνιστές κατά ομάδες άρχισαν να περνούν τα σύνορα μας και να διασκορπίζονται στα βουνά ακολουθώντας πιστά ένα άριστα καταστρωμένο σχέδιο. Παραμονή λοιπόν των εκλογών που είχαν προκηρυχθεί για τις 31 Μαρτίου 1946, μια Κομμουνιστική Ομάδα που «έδρευε» στον Όλυμπο, επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στον Σταθμό Χωροφυλακής τού Λιτοχώρου. Στην μάχη σκοτώθηκαν δεκατρείς Χωροφύλακες και αιχμαλωτίστηκαν άλλοι τρεις. Η Κυβέρνηση προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός, όμως το κακό συνεχίσθηκε και πήρε τρομακτικές διαστάσεις.

……….Με αυτήν την επίθεση οι Κομμουνιστές είχαν ξεκινήσει μια ολέθρια ανταρσία με σκοπό να επιβάλουν βίαια στην Χώρα μας ένα καθεστώς, ίδιο με αυτό που υπήρχε μέχρι πρότινος στην αλβανία, στη βουλγαρία, Σοβιετική Ένωση και στα άλλα κράτη τού Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Όλοι μας γνωρίζουμε πόσους νεκρούς, πόση δυστυχία, τί καταστροφές έφεραν στην Πατρίδα μας τα γεγονότα που επακολούθησαν και το πόσο ακριβά τα πλήρωσε όλα αυτά ο Λαός μας. Σε όλο αυτό το διάστημα, η Μάνα τού Στρατιώτη συνέχισε με αυταπάρνηση τον αγώνα της. Πιστή στο Καθήκον βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή τού πυρός ενθαρρύνοντας τους φαντάρους στην μάχη και παρηγορώντας ή περιθάλπτωντας τους τραυματίες στην ανάπαυλα των επιχειρήσεων.

……….Στις φονικές μάχες που διεξήχθησαν στο Νεστόριο, τραυματίσθηκε ξανά ο μοναχογιός της. Επειδή μάλιστα τής είπαν ότι είναι σοβαρά, βρήκε λίγο χρόνο να τρέξει να τον δει. Όταν έμαθε τις ηρωικές του πράξεις που προηγήθηκαν τού τραυματισμού του, η καρδία της γέμισε υπερηφάνεια. Τον αγκάλιασε και τού είπε: «Τώρα είσαι παιδί μου! Θα σε φιλήσω σαν Μάνα τού Στρατιώτου και το φιλί αυτό θα είναι το εύγε τής παλικαροσύνης σου!». Και αμέσως έφυγε τρέχοντας για να γυρίσει στους συμπολεμιστές της. Ο γιος της τελικά επέζησε αλλά έμεινε τυφλός από το ένα μάτι για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του! Δεν άργησε όμως και η σειρά της. Στις 9 Μαΐου τού 1948, στην Κοίτη Βροντού τραυματίσθηκε και η Μάνα από νάρκη. Η ηρωίδα μας όμως, με δεμένα τα τραύματά της, συνέχισε το έργο της πολεμώντας αλλά και προσφέροντας την αγάπη της στον συμπολεμιστή της μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων.

……….Όταν τελείωσαν όλα αυτά, η Καλλιόπη Λύκα γύρισε στο σπίτι της στα Γιάννενα. Το βρήκε λεηλατημένο. Δεν υπήρχε ούτε καρέκλα να καθίσει. Την περίμεναν και άσκημα νέα. Είχαν σκοτώσει την αγαπημένη της ανιψιά, μια όμορφη γιατρίνα που είχε προσφέρει τόσα πολλά στους συνάνθρώπους της εκείνη την φρικτή περίοδο. Παρ’ όλα αυτά, η γενναία Ηπειρώτισσα δεν λύγισε. Στάθηκε όρθια, και σαν γνήσια Ελληνίδα συνέχισε το έργο της δίπλα στον στρατιώτη και γενικά σε κάθε συνάνθρωπό της που είχε ανάγκη.

……….Στις 25 Ιουνίου 1950 ξέσπασε ο πόλεμος στην Κορέα με εισβολή Κομμουνιστών από το βόρειο τμήμα της στο νότιο. Η Ελλάδα δέχθηκε έκκληση για στρατιωτική βοήθεια και ανταποκρίθηκε με την αποστολή ενός ενισχυμένου Τάγματος Πεζικού καθώς και ενός Σμήνους Μεταφορών. Σε αυτόν τον πόλεμο που κράτησε μέχρι τις 27 Ιουλίου τού 1953, δεν ήταν δυνατόν να λείψει η Μάνα τού Στρατιώτου. Ήταν και εκεί παρούσα προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες της.

……….Μετά και απ’ αυτό, τελείωσαν οι πόλεμοι και οι ανταρσίες, αλλά οι πληγές τους δεν είχαν επουλωθεί. Παντού υπήρχαν τραυματίες, μαυροφορεμένες γυναίκες και ορφανά παιδάκια. Η ρημαγμένη ύπαιθρος είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της, που είχαν αναζητήσει συνθήκες ασφαλέστερης ζωής στις πόλεις.

Η Μάνα βρέθηκε πάλι στην πρώτη γραμμή τού Καθήκοντος, από το πρωί μέχρι το βράδυ στα Στρατιωτικά Νοσοκομεία και στα Στρατόπεδα. Ανέλαβε και Πρόεδρος στην «Φανέλα τού Στρατιώτου», επικεφαλής πληθώρας γυναικών που προσέφεραν εθελοντικά πολύτιμες υπηρεσίες στον υπό αναδιοργάνωση Στρατό μας. Ποιός δεν θυμάται εκείνη την εποχή και τις «Παιδουπόλεις» πλημμυρισμένες από τα ορφανά παιδιά, θύματα τής Κομμουνιστικής Ανταρσίας, που ήταν η πιό φονική περίοδος τής ιστορίας μας. Ακούραστη η Μάνα τού Στρατιώτη προσέφερε και εκεί την αγάπη της, ακολουθώντας την Βασίλισσα Φρειδερίκη που ήταν η οργανώτρια τους. Πέρα απ’ αυτά, οι Γιαννιώτες συχνά την έβλεπαν να περιφέρεται στις φτωχογειτονιές για συμπαράσταση στους δυστυχείς και για να μοιράζει ό,τι μπορούσε να αγοράσει με τα δικά της χρήματα. Το φτωχικό της σπίτι δεν είχε ποτέ θέρμανση και πολλές φορές διαθέτοντας όλα της τα χρήματα σε φιλανθρωπίες, έφθασε στο σημείο να μην έχει η ίδια ούτε να φάει!

……….Τα χρόνια περνούσαν, και αλύπητα γέρασαν την Μάνα. Τα κουρασμένα από τις αρβύλες πόδια της άρχισαν να πιάνονται και οι πόνοι ήρθαν στο ταλαιπωρημένο κορμί της. Μεγάλη όμως η δύναμη τής ψυχής της. Τακτική στην Εκκλησία παρακολουθούσε με κατάνυξη την λειτουργία. Μοναδική της παρηγοριά η Παναγία την οποία πάντα παρακαλούσε, όχι για τον εαυτό της αλλά πάντα για την Ελλάδα, την Πατρίδα που τόσο πολύ αγάπησε αυτή η αξιολάτρευτη Ηπειρώτισσα. Σιγά σιγά άρχισαν να εξαντλούνται οι δυνάμεις της και κάποια στιγμή χρειάστηκε νοσοκομειακή φροντίδα. Δυστυχώς όμως δεν την δέχθηκαν στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο, εκεί που εκείνη όλα τα δύσκολα χρόνια είχε προσφέρει τόσα πολλά! Ξεχασμένη παντελώς από την Πολιτεία αλλά περιτριγυρισμένη από πολλούς φίλους, συμπολεμιστές αλλά και από τους ευεργετηθέντες της, στις 15 Φεβρουαρίου του 1982, πλήρης ημερών σε ηλικία 93 ετών, η ηρωίδα έφυγε απ αυτόν τον κόσμο. Ανάλαφρη η ψυχή της, πέταξε πάνω από τον Γράμμο, την Πίνδο και τα άγρια βουνά τής Βορείου Ηπείρου, για να επιστρέψει στον Θείο Δημιουργό, πλάι στις ψυχές τόσων άλλων ηρωίδων, που μόνο η δική μας ιστορία έχει να επιδείξει.

……….Η αείμνηστος Καλλιόπη Λύκα υπήρξε το πρότυπο τής Ελληνίδας. Σύζυγος ήρωα, μητέρα ήρωα, στοργική νοσοκόμα στο πλευρό τού τραυματία και λέαινα στην μάχη! Το φέρετρό της σκεπάστηκε με την γαλανόλευκο και τα παράσημά της πήραν την θέση τους. Όμως δεν τής απονεμήθηκαν οι τιμές που θα έπρεπε και δεν ακούσαμε τίποτα γι’ αυτήν από τα «μέσα μαζικής ενημέρωσης»! Σήμερα μόνο ένα έντυπο υπάρχει αφιερωμένο στην θρυλική Μάνα και είναι από την παλιά συνεργάτιδά της, την Γιαννιώτισσα τ. Πανεπιστημιακό, κυρία Μαίρη Κωστή, που μάς έδωσε αρκετές πληροφορίες για την ζωή της και μας διέθεσε τις φωτογραφίες.

---

• Πηγή το ιστολόγιο : http://www.greece.org/

• Επιμέλεια κειμένου: Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο